Телефонлы кәҗә / Коза и сотовый телефон. Алмаз Гимадеев
күрелмәгән тамашаны карарга хәтта кызлар да килгән иде. Өстәлләргә ун шахмат тактасы куелды. Уен башланганчы, һәркем катгый кисәтелде: «Әйтеп тору тыела! Һәрберегез үзе уйларга тиеш!»
Шулай итеп, актлар залында чебен очканы да ишетелерлек тынлык хасил булды. Киеренке тынлыкны шалт иткән тавыш бозды – Рөстәм кыю гына беренче йөрешне ясады.
Ун тактада да уен кызганнан-кызды. Фаилнең күзләре түгәрәкләнә барды. Ул бертуктаусыз иренен чәйнәде: «Нүжәли унысын да отар?! Булмас!»
Әмма, «'' икеле'' капчыгы» Йосыфның контроль эшләрдә «бишле» ала алмаячагы ап-ачык билгеле булган кебек, Рөстәмнең отачагы да бәхәссез иде инде. Эшнең хөртилеген чамалап алган Фаил мизгел эчендә ишеккә ташланды. Әмма малайлар бик тиз эләктереп алды аны:
– Ә бәхәс?!
– Бәхәсне кая куясың?
– Кара син аны, ансат кына шылмакчы! – диештеләр.
Рөстәм исә тугыз тактада эшне бетергән иде инде. Менә ул ашыкмый гына соңгы көндәше Йосыф каршына килде һәм чираттагы йөрешне ясар алдыннан тәкәббер генә итеп Фаилгә карады:
– Шулай, энем, моннан соң минем белән бәхәскә кермәссең дип уйлыйм!.. Һм-м-м!.. Ә минем рюкзак авыр булыр, һай авы-ы-р… – диде ул, йөзен чыткан булып.
– Әйдә, әйдә, уйнап бетер! – диеште малайлар.
– Фи-и-и, нәрсәсен уйныйсың! – Рөстәм тактага кырын күз ташлады. – Беткән бит инде монда!..
Һәм ул күп уйнаудан сөялләнә башлаган имән бармагы белән оста гына итеп Йосыфның соңгы шашкасын тактадан чиертеп төшерде.
Батыр егет
Раушания – сыйныфта иң матур кыз. Моның шулай икәнлеген бөтен малай белә. Әхәт тә белә, ләкин аны белеп кенә ни файда? Менә Раушания Әхәтне матур итеп күрсен иде ул… Юк шул! Печтек кенә дә игътибар итми. Бәлки, игътибар да иткән булыр иде – Әхәтнең колаклары алагаем зур, көзге әче җилләрдә тирбәлгән әрекмән яфраклары шикелле селкенеп торалар. Ну, аннары буен да әйтер идем… Әнисенең кер юу машинасыннан әз генә калкурак. Ә шулай да бик дуслашасы килә бит шул тәкәббер Раушания белән.
Их, берәр батырлык кылсаң иде ул менә! Әйтик… әйтик, Раушания суга бата яза… Әхәт аны коткара… Яисә кызны зу-ур овчарка таларга җыена. Шунда Әхәт йөгереп килә дә, «рраз!», «рраз!»… Хыялларның чиге-чамасы юк иде.
Беркөнне Әхәтне, Раушанияне һәм сыйныфтагы тагын өч укучыны район үзәгенә, математика буенча уздырылган олимпиадага җибәрделәр. Олимпиада яхшы узды. Соңыннан, барысы бергә кереп, ашханәдә тамак ялгадылар. Ашаганнан соң укытучы апалары берәр сәгать ял итәргә рөхсәт бирде. Шунда Әхәт:
– Раушания, әйдә, ә-ә-нә теге супермаркетка барып киләбез, – диде, бераз дулкынланып. Кыз риза булды.
Теләгән әйберләрен алып кибеттән чыгып барганда, көтмәгәндә алар каршына Әхәттән дә бәләкәйрәк буйлы бер малай килеп басты.
– Сәлам, чибәркәй! – диде ул, кызга сөзеп кенә карап. – Телефоның бармы? Бир аны миңа! Тизрәк!!!
Әхәт катты да калды. Нәрсәдер әйтергә теләп авызын ачты… әмма дерелдәгән иреннәре арасыннан сүз чыкмады.
Шунда