Başsız atlı. Майн Рид
Alamo çayının sahilində idi. Daxmanın arxasında bir akr1 sahə çəpərlə əhatə edilmişdi. Moris tutduğu mustanqları bura salırdı. Daxmanın içi at dəriləri ilə bəzədilmişdi. Burada at ovu üçün zəruri ləvazimat gözə dəyirdi.
Mustangerin nökəri Felim viskinin təsiri ilə öz-özünə danışırdı:
– Bilmirəm ağamız qəsəbəyə niyə belə can atır? Deyirdi ki, xal-xal mustanqı tutan kimi oraya gedəcək. Bu atı tutmaq haradan beyninə düşdü? Yəqin, burada bir iş var.
Daxmada yatmış Tara hürə-hürə qapıya cumdu.
– Felim! – bayırdan səs eşidildi.
– Aha, ağam gəldi.
Felim stuldan qalxaraq itin dalınca qapıya yönəldi.
Morisin atının boynu köpük içində idi. Yəhərin qaşına bağlanmış kəməndin ucunda yenicə tutduğu atı dartıb gətirirdi. Bu, qeyri-adi bir mustanq idi. Çöldəki vəhşi at ilxılarında beləsinə az-az rast gəlinər. Sinəsi enli, beli hamar, ayaqları nazik, xal-xal, gözəl bir at idi. Onu talvarın altına bağladılar.
Yorulub taqətdən düşmüş mustanger cəld çarpayısına uzandı. Felim yemək hazırlamağa başladı. Bu vaxt Tara bərkdən hürüb qapıya cumdu. İtin hürüşü sevincək bir zingilti ilə əvəz olundu. Felim:
– Zeb Stampdır, – dedi.
Qoca Zeb Stamp ucaboylu, qarabuğdayı adam idi. Ayağında timsah dərisindən uzunboğaz çəkmə vardı. Sadə və qaba geyimdə idi. Gəncliyini Missisipi meşələrində ovçuluqda keçirmişdi. İndi isə Texas meşələrində ov edirdi.
– Axşamınız xeyir, mister Stamp, – deyə ev sahibi ayağa qalxıb qonağa sarı getdi.
Zeb Stamp bu qonaqpərvər daxmada gecələyəcəkdi.
– Felim, get yəhərin qaşındakı hindtoyuğunu gətir, onu yolda vurdum.
– Çox gözəl, – mustanger səsləndi. – Bizim yemək ehtiyatımız tamam tükənib. Üç gün idi ki, gözəl bir mustanqın ovuna çıxmışdım, özümlə tüfəng götürməmişdim.
Ovçu maraqla soruşdu:
– Bu nə mustanqdır?
– Ağ xalları olan tünd şokolad rəngli bir madyandır. Çox gözəl atdır!
– Lənət şeytana! Mən də elə o at barədə söhbət etmək istəyirdim.
– Belə de!
– Mən o mustanqı görmüşəm. Deyirsən, o, madyandır? Mən bunu bilmirdim. İstəyirdim ki, onu tutmağa cəhd edəsən. Sənə deyim nə üçün? Mən qəsəbədə idim. Oraya bir adam gəlmişdi. Onu hələ Missisipidən tanıyıram. Adı Poyndeksterdir. O, varlı adamdır. Özü ilə yüz kölə gətirib. Bacısı oğlu Kolhaun da onunla yaşayır. Onun da yaxşı pulu var, dayısına borc verir. Plantasiya sahibinin yeganə bir qızı var ki, atası ondan canını da əsirgəməz. Bu qız Luizianada ən gözəl atları minib səyirdərdi. Xal-xal mustanq haqqında onlara danışandan bəri qızı kişiyə rahatlıq vermir. Mister Poyndekster də vəd edib ki, bu atı gətirənə pul əsirgəməyəcək. Bundan xəbər tutan bütün mustangerlər o atın dalınca düşəcəklər. Ona görə heç kəsə xəbər vermədən sənin yanına gəldim.
Gənc irlandiyalı yerindən qalxıb mister Stampı xal-xal mustanqın bağlandığı talvarın altına apardı.
Qoca ovçu:
– Lənət şeytana, bu həmin mustanqdır! Demək, tutmusan! Miss Poyndekster sevincindən dəli olacaq!
Sərhəd qalası
Leona çayı İnc qalası ilə qəsəbənin arasından axırdı. Qalanın hündür bayraq ağacında üzərində çoxlu ulduz şəkli olan bir bayraq dalğalanırdı. Qalanın ətrafına ağac gövdələrindən hasar çəkilmişdi. Hasarın bayır tərəfində sadə tikililər gözə dəyirdi. Arxada hərbi xəstəxana və anbarlar yerləşirdi. Burada hər şey Amerika bayrağının himayəsində idi. Qəsəbə sakinləri bir dükançıdan, mehmanxana sahibindən, peşəkar qumarbazlardan, iyirmiyədək ovçudan, naxırçıdan, mustangerlərdən ibarət idi. Çobanlar və mustangerlər Meksika paltarı geyirdilər. Mehmanxananın yanında bir meyxana da vardı.
İnc qalasının qarşısındakı meydanda üç gənc zabit – kapitan Sloumen, baş leytenant Krossmen və kiçik leytenant Henkok dayanıb Kasa-del-Korvo malikanəsinə tamaşa edirdilər. Onlar öz aralarında bura yeni gəlmiş ailə haqqında danışırdılar. Qarnizonun bütün zabit heyəti bu ailənin təşkil etdiyi şənliyə dəvət olunmuşdu.
Zabitlər Luizadan danışırdılar. Kapitan Sloumen deyirdi: "O, ağıllı bir qızdır və şit hərəkətlərdən xoşu gəlmir".
Bu arada səhər baxışına toplanış üçün şeypur çalındı. Zabitlərin üçü də bölmələrinə tələsdi. Baxışı qalanın komandiri olan mayor keçirirdi.
Poyndeksterlər ailəsinin köhnə dostu Zeb Stamp xal-xal mustanq barədə xəbər gətirmişdi: "Mustanq tutulmuşdur!"
Luiza:
– Doğrudanmı? Çox gözəl xəbərdir. Atam onu mənə alacağını vəd edib. Onu kim tutub?
– Kim ola bilər? Əlbəttə, mustanger.
– Mustanger?
– Bəli, özü də elə bir mustanger ki, bütün düzəndə tayı-bərabəri yoxdur. Nə at minməkdə, nə də kəmənd atmaqda heç kəs onunla rəqabət edə bilməz.
– Bəs onun adı nədir?
– Sizə etiraf edim ki, onun soyadı ilə heç vaxt maraqlanmamışam, adı isə Morisdir. Bu yerlərdə Moris-mustanger adı ilə məşhurdur.
– Ah, miss Lui, – deyə kəniz səsləndi, – qasırğa vaxtı düzəndə bizi xilas edən o gənc cənabın adı da belə idi!
– Bəli, – deyə ovçu tələsik cavab verdi. – O bu əhvalatı mənə elə bu səhər danışdı. Özüdür ki var. Xal-xal mustanqı tutan odur. İndi yoldadır, buraya gəlir. Mən isə qoca madyanımı çapıb gəldim ki, atanıza xəbər verim.
Vəhşi atın əhliləşdirilməsi
Kasa-del-Korvoda məclis qurulmuşdu. Bu malikanə, bəlkə də, heç bir zaman belə dəbdəbəli məclis görməmişdi. Qala qarnizonunun bütün zabit heyəti və qəsəbənin bir çox sakinləri Poyndeksterlər ailəsi ilə tanışlıq məclisinə dəvətli idilər. Bir çoxunun gözü plantasiya sahibinin qızında idi. Qıza daha çox göz qoyan bir nəfər vardı ki, bu da onun bibisi oğlu Kassi Kolhaun idi.
Luiza hərdənbir məhəccərə yaxınlaşıb uzaqlara baxırdı. Qızın bu baxışları Kolhaunu şübhələndirdi. Düzənlikdə bir at ilxısı göründükdə kapitanın şübhəsi qalmadı. Bu ilxını kimin gətirdiyini bilirdi.
İnc qalasının komandiri durbinlə baxaraq dedi:
– Vəhşi atlardır! Kimsə atları bura gətirir. Hə, indi görürəm: gələn Moris-mustangerdir. O bəzən bu atları gətirib bizə satır.
Luiza özünü elə göstərdi ki, guya ətrafda baş verənlər onu zərrə qədər də maraqlandırmır. Bibisi oğlunun qəzəbli nəzərlərinin onu izlədiyini hiss etmişdi.
İlxıdan ayrılmış çilli mustanq evə yaxın gətirildikdə bir dəstə adam:
– Nə gözəl atdır! – deyə səsləndi.
Mayorun
Akr – İngiltərə və Amerikada 4047 m2-ə bərabər sahə ölçüsü