Axı dünya fırlanır.... Бахтияр Махмуд оглы Вагабзаде

      Qocaldır insanı, qocaldır zaman;

      Ürəyin atəşi, közü qocalmır.

      Dağları, daşları qocaldan zaman,

      Bilmirəm, bəs niyə özü qocalmır?

      Getdi baharımız, yer qışa qaldı.

      Düzlər qara qaldı, yağışa qaldı.

      Bizimki bir quru baxışa qaldı,

      Neyləyək arzunun gözü qocalmır.

      Bəxtiyar, düşünək biz dərin-dərin.

      Xəyallar möhtəşəm, arzular şirin.

      Əsl sənətkarın, əsl şairin

      Özü qocalsa da, sözü qocalmır.

      Azərbaycan oğluyam,

      Odu Allah sanmışam.

      Anam torpaq,

      Atam od,

      Mən oddan yaranmışam:

      Od kimi istiqanlı,

      Seltək dəliqanlıyam.

      Həyat qədər qədiməm,

      Torpaq qədər şanlıyam.

      Od kimi yandıranam.

      Su kimi söndürənəm

      Məni yandırsalar da,

      Suda batırsalar da,

      Yenə mənəm,

      mən mənəm!

      Köküm üstə bitmişəm,

      Şöhrətim var,

      Şanım var.

      Mənim gələcəklə də

      Öz əhdi-peymanım var.

      Azərbaycan oğluyam,

      At belində doğuldum;

      Zamanın qazanında

      Neçə dəfə dağ oldum.

      Mənim damarlarımda

      Gur sellər çağlamışdır.

      Anam cəngilər üstə

      Məni qundaqlamışdır.

      Azərbaycan oğluyam,

      Min ildir,

      öz adımın

      Keşiyində durmuşam,

      Silahım olmayanda

      Nifrətimi barıttək

      Qəlbimə doldurmuşam…

      Hünər göstərməyincə

      Adsız yaşamışam mən.

      Dədəm Qorqud ad verdi

      Mənə öz hünərimdən.

      Yoluma nur çiləyən,

      Qoluma qüvvət verən

      Eşqim,

      ustadım oldu;

      Adım doğdu hünərdən

      Hünərim, adım oldu.

      Azərbaycan oğluyam,

      Yaşım adımdan qədim.

      Heç kəsin toyuğuna

      Ömrümdə “kiş” demədim.

      Kimsənin torpağında

      Gözüm yox;

      bilsin aləm

      Torpağımdan bir çərək

      Kimsəyə də vermərəm.

      Mən bir qədim mahnıyam

      Xallarım əlvan-əlvan.

      Musiqim – Qarabağdır,

      Sözlərimsə – Naxçıvan.

      Bu torpaqda yaranmış

      Koroğlunun cəngisi,

      Qıratın üzəngisi!

      Özümə vurulmadım,

      Sevinc də görmüşəm mən,

      Sitəm də,

      Dərd də,

      Qəm də…

      Sabirin göz yaşıyla

      Özümə gülmüşəm də.

      Çənlibeldən düşəli

      Cığırları dağıdıb

      Geniş yollar salmışam

      Çənlibeldən də uca

      Dağlara ucalmışam.

      Ucalsam da günbəgün,

      Dünənki son zirvəmə

      Bu gün yenə “az” dedim.

      Tarixin kölgəsində

      Daldalanan millətin

      Sabahı olmaz dedim!..

      Neyləyək ki…

      zamanın

      Uğursuz yollarında

      İkiyə bölünmüşəm.

      İki başlı, bir qəlbli

      Bir bədənə dönmüşəm.

      Həm Təbriz, həm Bakıdır

      Məkkəm, Mədinəm mənim.

      Pasportsuz yaşar bu gün

      İki Vətəni olan

      Azəroğlum, Qafarım,

      Əlim, Mədinəm mənim.

      Balaş, biz ikimiz də

      Bir ananın oğluyuq,

      Biz ki, Azəroğluyuq.

      Hər ikimiz əzəldən

      Bir arzunun quluyuq.

      Elimiz də bir bizim,

      Dilimiz də bir bizim.

      Vətənimiz bir bizim,

      Dünənimiz bir bizim,

      Olmuşuq bir Vətəndə

      Biz bu gün başqa-başqa.

      Bizim talelərimiz

      Bəs neçün başqa-başqa?

      Öz məsləkim, öz eşqim

      Daim məndən öndədir.

      Azərbaycan bayrağı

      Başımın üstündədir!..

      Əqidəmin, eşqimin,

      Qanımın rəngi bayraq,

      Bütün arzularımın,

      Qızıl çələngi bayraq.

      Hər şeydən bu dünyada

      Şərəf uca

      Şan uca,

      Zamanın yollarında

      Mən ki, səni tutmuşam,

      Daim başımdan uca!