Qartallar sınır tanımaz. Ali Kafkasyalı
istəmirik.”
“Təbii ki, haqlısınız. Onların zərər görməsini mən də istəmirəm.”
“Biz sizdən onların zərər görməyəcəyinə dair söz almaq istəyirik.”
“Baxınız, mən sizə öz adıma onların zərər görməyəcəyinə dair şərəf sözü verirəm. Ancaq, üst məqamların, Moskvanın və ya Ankaranın tədbirlərində fərqli gəlişmələr olarsa, bunu əngəlləməyə gücüm yetməyə bilər. O zaman anlayışınıza sığınmaq istərdim.”
“Xeyr, biz qəti söz almalıyıq. Əks halda kəlmənin tam anlamıyla biz arkadaşlarımızı satmış oluruq.”
“O zaman mən sizə bir sual verim: Siz, necə bir çözüm düşünürsünüz? Mənim yerimdə siz olsanız, necə edərdiniz?”
Həmzə sözə qarışdı:
“Bizim düşüncəmiz belədir: Təşkilatın fəaliyyətə keçməsinə izin verilməsin. Təşkilatın rəhbərləri başqa şəhərlərə göndərilsin.”
Borluklu:
“Hətta nəzarət altında saxlanıla və icbari iqamətə məcbur edilə bilərlər”, – deyə davam etdi.
“Nəzarət altında saxlanılmanı anladım, bəs icbari iqamət nədir?”
“Elə Sovetlərin etdiyi kimi, sürgünə göndərilən insanların dövlətin faydasına işlədilməsi.”
“Hə, anladım. Çox gözəl, başqa nələr düşünürsünüz?”
Borluklu:
“Mütləq görülməli bir tədbir də onların bir-birləri ilə olan əlaqəsinin kəsilməsidir”, – dedi.
“Tamam! Mən sizə söz verirəm. Bu istəklərinizi səlahiyyətli məqamlara eynən çatdıracaq və yerinə yetirilməsi üçün bütün gücümlə çalışacağam”, – deyən rus diplomat, davranışı ilə sanki kiçik bir vilayət olan Qarsda konsul deyil, Sovetlərin Türkiyə baş valisi ədasına bürünməyi də unutmadı.
Konsulun işarətiylə gələn əməkdaş:
“Qəhvələriniz necə olsun əfəndim?” – deyə soruşdu.
Həyəcanına üstün gələ bilməyən konsul:
“Bəylər, mən Ankarayla danışmaq durumundayam”, – deyərək qəbul salonundan çıxdı.
Xəbərçilər qəhvələrini yenicə bitirmişdilər ki, Konsul geri döndü.
“Sizə necə təşəkkür edəcəyimi bilmirəm. Ankaraya gözlədikləri xəbəri çatdırdım. Çox məmnun qaldılar. Qaçaqların qurduğu Qafqaz İntiqam Qartalları isimli bu təşkilatın hər hansı bir aksiyaya baş vurmadan işdən xəbərdar olduğumuza çox sevindilər. Sizin istək və əndişələrinizi ayrıca bildirdim. Möhtərəm böyük elçimizin xüsusi təşəkkürlərini və xoş diləklərini ifadə edirəm.”
Əliylə əməkdaşa içəri gəlməsi üçün işarət edən Konsul, gözaltı gətirilən paketlərə baxdı.
“Sizin bu xidmətinizin əlbəttə ki, qarşılığını ödəmək mümkünsüzdür. Ancaq böyük elçimizin təlimatıyla hər birinizə kiçik bir hədiyyə paketi hazırladıq. Hər birinin içərisində yüz iyirmi altun vardır. Yüz altun bəxşiş, iyirmi altun da məsrəflərinizin qarşılığıdır. Lütfən qəbul buyurunuz.”
Xəbərçilər bir-birlərinin üzünə baxdılar. Həmzə, məmnuniyyətsizliyini “Ehtiyac yox idi”, deyərək ifadə etməyə çalışsa da, nəzakətsizlik olar əndişəsiylə təpki göstərməməyə üstünlük verdi. Digərləri işin bu şəkildə sonuca bağlanmış olmasından məmnundular.
Üç işbirlikçi konsulluq binasından çıxıb evlərinə gedərkən Həmzə əlindəki paketi Zavodlu və Borluklunun gözlərinə soxarcasına yuxarı qaldırdı.
“Ağlıma nə gəldi, bilirsinizmi? ” – deyə soruşdu.
O birilərinin cavab verməsini gözləmədən:
“Bircə buna baxın, İstanbul, Ankara kimi şəhərlərdə seçkin lokantalarda yemək sonrası qarsona kiçik bir bəxşiş buraxılır ha…” – dedi, davamını gətirmədi.
Hiddətlə başını bir o yana, bir bu yana çevirdi. Sonra üzüntülü bir səs tonuyla:
“Yediyimiz qələtin bəxşişi özündən böyükmüş!” – deyərək yoluna davam etdi.
Rəsmi Moskvadan Ankaraya ünvanlanan: “Qarsın Buğatəpə yaylasında yuvalanan qaçaqların başını çəkdiyi silahlı bir təşkilatın ölkəmizə qarşı hücumlar təşkil edəcəyi bilgisi tərəfimizə çatdırılmışdır. Almaniyadan göndərilən silahlar təşkilatın mərkəzinə yetişmək üzrədir. Təfsilat Ankara Böyük elçiliyimizdə mövcuddur. Hökumətimizə gəlişmələr haqqında bilgi verilməsi ərz və rica olunur…” şəklindəki şifrəli teleqram hər şeyin alt-üst olmasına kifayət etmişdi.
Moskvanın xəbərdarlığı ilə Ankara dərhal hərəkətə keçdi. İstihbarat və dəstək qüvvələri səfərbər edilmişdi. İsgəndərun limanından yola çıxmış olan yük maşını, Yoncalı köyü və Buğatəpə yaylası eyni vaxtda izlənməyə başlamışdı. Qaçaqları cinayət başında yaxalamaq üzrə bütün gərəkən tədbirlər görülmüşdü.
Yük maşını bir neçə nəzarət nöqtəsində adi qaydada dayandırılıb sürücü və yanındakıların kimlikləri soruşulmuşdu. İsgəndərunlu sürücünün yanındakı iki nəfərdən biri Azərbaycanın Qazax, digəri isə Gürcüstan, Borçalı doğumlu olub Qarsda yaşayırdılar. Birinin adı “Göyəzən”, digərininki “Xıram”dı.
Xozeyin, Koxalı Hacıxəlil və İsmayıl Bala Yoncalı köyündə kamyon deyilən yük maşınını gözləməkdə idilər. Nəhayət, axşam azanı oxunarkən yük maşını köyə daxil oldu və bağ evinə yönləndirildi. Saraçlı Ağa, orta sahədə dayanan yük maşınının qapısına yaxınlaşıb sürücüyə:
“Xoş gəldiniz. Səfa gətirdiniz!” – deyə səsləndi.
Sürücü:
“Xoş gününüz olsun”, – dedikdən sonra: “Siz, Saraçlı Ağasınızmı?” – deyə soruşdu.
“Bəli, mənə “Saraçlı” deyirlər”, – dedi. Ardından öz yük maşınını göstərərək,
“Mühərriki söndürmədən maşını bu bizim maşının arxasına yanaşdırsanız yaxşı olar”.
Yüklü kamyon digər kamyonun düz arxasına yanaşdıqdan sonra Göyəzən, Xıram və sürücü maşından endilər. Saraçlı hər üçüylə əl tutub salamlaşdıqdan sonra:
“Dəyərli arkadaşlar, bilirəm çox yorğunsunuz. Ancaq gətirdiyiniz yükün sabah namazına qədər gedəcəyi yerə çatdırılması lazım gəlir. Mümkünsə sizin nəzarətinizdə bizim gənclər yükü digər kamyona yükləsinlər. Onları yola salaq getsinlər. Ardından sizinlə baş-başa qalaq”.
Arı kimi çalışan gənclər bir su içimdə yüklərin yerdəyişmə işinin haradasa sonuna gəlmişdilər. Son yeşikləri maşından maşına keçirərkən eşitdikləri:
“Olduğunuz yerdən tərpənməyin!” əmriylə çaşıb qaldılar.
Ətrafları