Beş uşaq və O. Эдит Несбит
Ceyn dedi.
Dayə Marta qapının ağzında dayanmışdı.
– Balacanı götür, – Ceyn qucağındakı uşağı ona tərəf uzatdı.
Marta təşvişlə körpəni ondan alıb soruşdu:
– Siz kimsiniz? Bəs bizim qalan uşaqlar hanı?
– Bizik də, tanımadın? – Robert dilləndi.
– Necə yəni bizik? Siz kimsiniz ki? – dayə çaşqınlıqla bir də soruşdu.
– Sənə deyirəm ki, bu bizik, sadəcə, bir az dəyişmişik, daha qəşəng və yaraşıqlı olmuşuq, – Siril izah eləməyə çalışdı. – Mən Siriləm, bunlar da o biri uşaqlardır… Acından ölürük, imkan ver, evə girək.
Di gəl bu sözlərin Martaya heç bir təsiri olmadı. Dayə cəld içəri girib qapını uşaqların üzünə bağlamaq istədi.
– Haqlısan, biz özümüzə oxşamırıq, – bu dəfə Anteya onu dilə tutmağa çalışdı. – Mən Anteyayam. Yanımdakılar da bacı-qardaşlarımdır. Biz çox yorulmuşuq və acmışıq. Nahar vaxtı çoxdan keçib.
– Gedin, haradan gəlmisinizsə, orada da nahar edin, – Marta qəzəblə dedi. – Əgər bu səfeh oyunu quran bizim uşaqlardırsa, buna görə paylarını alacaqlar! Onlara elə bu cür də çatdırın. Qoy bilsinlər ki, evdə onları nə gözləyir!
Qadın bunu deyib qapını çırpıb bağladı. Siril qapının zəngini basmağa başladı. İntəhası cavab verən olmadı. Sonra Marta başını yataq otağının pəncərəsindən çölə uzadıb:
– Əgər elə bu dəqiqə çıxıb getməsəniz, polisləri bura tökərəm! – dedi.
– Burada dayanmağın mənası yoxdur, – Anteya ah çəkərək dilləndi. – Nə qədər ki bizi həbs etməyiblər, çıxıb getsək yaxşıdır.
– Məncə, günəş batandan sonra biz əvvəlki görünüşümüzə qayıdacağıq, – Ceyn dedi.
– Birdən biz də o meqateriyalar kimi daşa dönsək, onda necə? – Anteya titrək səslə dilləndi. Sonra da ağlamağa başladı. Ceyn də ona qoşuldu. Oğlanların isə qorxudan rəngi ağarmışdı.
Uşaqlar yenə bir neçə dəfə dayəni dilə tutmağa çalışsalar da, bunun heç bir faydası olmadı. Nə etməli idilər? İndi onlar heç özləri belə bir-birini tanıya bilmirdilər, kim olduqlarını başqalarına necə başa sala bilərdilər axı?! Bircə səsləri əvvəlki kimi qalmışdı.
– İnanmıram ki, biz sabaha kimi daşa dönək, – Robert dedi. – Sammied söz verdi ki, sabah bizim daha bir arzumuzu yerinə yetirəcək. Xahiş edərik, bizi əvvəlki görkəmimizə qaytarsın. Ancaq o vaxtadək daşa çevrilsək, heç nə!
– Düz deyirsən, – qalan uşaqlar onun sözünə qüvvət verdilər. Lakin onların səsində əminlikdən əsər-əlamət yox idi…
Nəhayət, aclıqdan və yorğunluqdan dördü də bağdakı otların üstündə oturub mürgüləməyə başladı. Bir müddət beləcə keçdi.
Anteya hamıdan qabaq yuxudan oyandı.
– Ey, oyanın! – qız qışqırmağa başladı. – Biz daşa dönməmişik! Siril, sən yenə əvvəlki kimi eybəcərsən! Gözlərin də balacadır, üzündəki çillər də öz yerinə qayıdıb! Nə yaxşı oldu! Hamımız yenə əvvəlki kimi görünürük!
Onlar sevinə-sevinə evə tələsdilər. Qapıdan içəri girər-girməz Marta dil boğaza qoymadan onlara evə gəlmiş yad uşaqlar barədə danışmağa başladı.
– Elə qəşəng idilər, elə qəşəng idilər, gəl görəsən! Ancaq nə olsun, hamısı tərbiyəsiz və ədəbsiz uşaqlar idilər! Dəhşət!
– Hə, – Robert sakitcə başını tərpədib dedi, – bilirik, bilirik…
Martaya vəziyyəti izah etməyin heç bir mənası yox idi.
– Bəs siz bütün günü harada avaralanırdınız? – dayə maraqla soruşdu.
– Buralarda idik.
– Elə isə niyə evə belə gec gəldiniz?
– Hamısı onların ucbatından oldu, – Anteya fikirləşmədən dilləndi.
– Kimin?
– O qəşəng qızlarla yaraşıqlı oğlanların. Onlar gün batmamış bizi evə buraxmaq istəmirdilər. Bilirsən necə zəhlətökən uşaqlar idilər! Yaxşısı budur, bizə yemək ver. Özü də, bir az tez ol, lap acından ölürük.
– Bu barədə hələ fikirləşməliyəm, – Marta deyinməyə başladı. – Bütün gün, kim bilir, haralarda veyillənmisiniz. Qoy bu sizə dərs olsun ki, bir də belə iş tutmayasınız, tanımadığınız uşaqlara qoşulmayasınız. Əgər bir də həmin uşaqlara rast gəlsəniz, kəlmə də kəsməyin! Bildiniz! Dərhal onların yanından uzaqlaşın! Özü də gəlib mənə xəbər verin!
– Yaxşı, – Anteya hamının adından söz verdi. – Bir də onları görsək, mütləq sənə deyərik!
Gözünü masanın üstündəki yeməklərə zilləmiş Robert hövsələsiz halda dedi:
– Biz var gücümüzlə çalışarıq ki, bir də onlarla qarşılaşmayaq.
Həqiqətən də, onlar bir daha rastlaşmadılar…
II fəsil. Qızıl pullar
Həmin gecə Anteya çox aydın şəkildə qəribə bir yuxu gördü. Yuxusunda leysan yağışın altında zooparkda gəzirdi və nədənsə çətiri də yox idi. Yağışdan xoşları gəlməyən heyvanlar narazı halda deyinirdilər… Bu yerdə Anteya gözlərini açdı. Nə qədər qəribə də olsa, yağış və səs hələ də davam eləyirdi. Məlum oldu ki, bir gün əvvəl soyuqlayan Ceynin burnu tutulub, odur ki yuxuda xoruldayır. Anteyanın yuxuda ikən qulağına gələn səs də elə bu imiş. Ceynin başının üstündə dayanmış Robert isə əlindəki yaş dəsmalın ucunu sıxaraq suyu qızın üzünə damcıladırdı ki, yuxudan oyatsın.
– Eləmə! – Anteya qardaşının üstünə qışqırdı. – Görmürsən, yatıb?
– Yaxşı, yaxşı, – Robert dərhal dəsmalı bir kənara tulladı.
– Bilirsən necə qəribə yuxu gördüm! – Anteya dedi.
– Mən də! – səsə yuxudan oyanan Ceyn dilləndi. – Yuxuda gördüm ki, biz qəribə bir məxluqu qumun altından qazıb çıxarırıq. O bizə deyir ki, qum pərisidir. Adı da Sammieddir. Hə, üstəlik, biz ondan hər gün bir arzumuzu yerinə yetirməsini xahiş edə bilərik!
– Bir dəqiqə, dayan görüm. Axı mən də bu yuxunu görmüşəm, – Robert onun sözünü kəsdi. – Otağınıza da elə ona görə gəlmişdim ki, yuxumu sizə danışım. Hə, biz arzumuzu ona dedik. Niyəsini bilmirəm, lakin siz ondan çox səfeh bir şey istədiniz: dediniz ki, qoy Sammied bizi çox qəşəng və yaraşıqlı uşaqlara çevirsin. Belə də oldu, lakin bunun bizə ziyandan başqa heç bir xeyri dəymədi.
– Bir neçə nəfər eyni yuxunu görə bilməz axı! – Anteya qışqırdı. – Düzdür, mən yuxuda heyvanat bağında gəzirdim, üstəlik, güclü yağış da yağırdı. İntəhası bundan əvvəl sizin gördüyünüz yuxunu mən də görmüşdüm. Hətta davamını