Ayna. Qan Turalı
ilə süni mayalanmaya. Deyirəm, bəlkə neandertallar sən deyənlərdən imiş. Ağlayan və ağlatmayan, xəyanət və eşq nədir bilməyən.
– Bəs niyə vermədilər?
– Baha idi də qiyməti… Həm də, sən dedin, ağlıma batdı. Bilirsən də, alimlər deyir, neandertalları Homo Sapienslər, yəni sənin-mənim babalarım qırıb. Soyqırım ediblər…
– Dünya birliyi bu ədalətsizliyə hələ də susur.
– Hə, vallah! Deyirəm, bəlkə eşqə inanmadıqları, xəyanət etmədikləri üçün neandertalları öldürmüşük. Həm də, bilirsənmi, neandertallar Homo Sapienslərlə sevişə bilirlərmiş. Görmürsənmi, evə, ailəsinə bağlı, sevdiyi qızın üstünə gül qoxlamadığını deyən kişilərə necə lağ edirlər? İndi lağ edirlərsə, yəqin o zaman öldürərdilər…
– Elçin…
– Hə…
– Gecə vaxtı nə neandertal-neandertal salmısan?
– Ağzım qızışıb…
– Sənin təkcə ağzın qızışmır, özün də qızırsan…
– Simona Sartr haqqında necə demişdi: o, ehtiraslıdır, amma yataqda yox.
– Daha bir sitat.
– Yaxşı, susdum, sən danış, mən qulaq asım.
– Sağ ol, Elçin. Sağ ol. Dinləməyi öyrənmisən deyəsən.
– Yenə Nərmin, yenə tikan.
– Dayan e, Şanel neynir? Yenə qlamurluq eləyir? Yoxsa onu da Roza Lüksemburq eləmisən?
– Şanel yoxdu daha.
– Nə oldu?
– Onu son iqtisadi böhrana qurban verdik. Devalvasiya oldu Şanel.
– Allah rəhmət eləsin. Sənin qadın qəbiristanlığının bir sakini də artdı. Şeydi… O qəbiristanlığın var ha, orda qəbirləri yanaşı qazırsan, yoxsa tabutları üst-üstə yığırsan? Necə eləyirsən onu? Yerləri darısqal deyil ki?
– Yer azdı, Nərmin. Axır vaxtlar kremasiyaya keçmişəm, yandırıb küllərini basdırıram.
– Yazıqlara qəbirdə də rahatlıq yoxdu. Orda da qarışacaq külləri bir-birinə. Küllər gübrə olacaq, portağal ağacı bitəcək o küllərdən. Sən də o sevdiyin gürcü şərabı ilə yeyəcəksən o portağalı yeni və gözəl qurbanın gözlərinə baxa-baxa… Yaradıcılığında nə yenilik var? Yenə də qızları Sartrla ovlayırsan? Yoxsa təzə yem tapmısan? İnnovativ metodlardan istifadə edirsən, kurrikulum-zad var, yoxsa köhnə söhbətlərdir? Yox, deyəsən, yaxşısan, neandertal-zad. Bu söhbəti eşitməmişdim.
– Hə, təzə söhbətlərdir. Bu proses yenilik tələb edir. Sənə deyim, qızlar da bicləşiblər. Vaxt vardı Nüsrət Kəsəmənlinin bir şeiri ilə üç dovşan vururdum. İndi çətindir. Elm-zad da lazımdır.
– Sən də daim öz üzərində işləyən Don Juan kimi zamanın tələblərini yerinə yetirirsən.
– Bir şeir deyim. Yoxsa öldürücü zərbələrinlə axırıma çıxacaqsan…
– De, nə vaxtdır şeir demirsən…
– Bəzən də radioda dalğalandıqca səsin
Bilirəm ki, yaşamaq, yaratmaqdır həvəsin.
Sən bu yeni dünyaya baxıb ilham alırsan
Olub keçən hər şeyi öz sazında çalırsan.
– Ömər Xəyyam?
– Yox, Səməd Vurğun…
– Pis deyil… Amma ümid edirəm ki, bu şeiri qız ovunda istifadə etmirsən.
– Yox, bununla olmaz axı…
– Necə də əclaf-əclaf deyir e “olmaz”ı…
– Nərmin, bir şey soruşsam olar?
– Əvvəl mən bir şey soruşum, sonra sən.
– Soruş…
– Yüz illik müharibəyə niyə Yüzillik müharibə deyirlər? Axı o, 116 il olub.
– Məncə, sən bu sualın cavabını bilirsən.
– Belə də…
– Mən soruşum?
– Soruş…
– Məndən sonra çox əzab çəkdin? Sənə zəng vurmaq istədim. Vallah. Yüz dəfə istədim. Amma nə deyəcəkdim. Deməyə sözüm yox idi. Üzüm yox idi, sözü keç. İndi soruşuram, bilirəm, yaxşı sual deyil bu. Bəlkə də dünyanın ən mənasız, ən mərhəmətsiz sualıdır. Məni çox maraqlandırır bu. Bilmirəm,bəlkə də vicdanımı sakitləşdirmək üçün soruşuram. Bəlkə də deyəcəksən ki, yaxşı oldu ayrılmağımız, bizdə alınmırdı. Bilmirəm cavabını.
– Elçin, sənə bir şey deyim?
– De…
– Heç vaxt sonradan peşman olacağın şeyləri eləmə. Önəmli deyil, qarşındakının nə düşündüyü, nə etdiyi. Dilənçi uşağa yüz manat verərsən. O, sənə “sağ ol” da deyə bilər, susar da heyrətindən. Vallah, vacib deyil. Əsas odur ki, sən o yüz manatı verəndə rahatsan. Etdiyin o yaxşılığın rahatlığı, hüzuruyla kifayətlən. Lap o uşaq sənin üzünə tüpürsə belə sən içindəki o hüzuru axtar, onu tap, ona sığın.
– İndi deyirsən ki…
– Hə, düz tapdın. Sənin içində mənimlə bağlı hüzur yoxdur. Rahatlıq yoxdur. Özün yaxşı bilirsən ki, səhv etmisən. Əsl qatil qurbanını güllələyəndən sonra onun ağzına da güllə sıxandır. Çünki öldürmək istəyir və bilir ki, ağıza vurulan güllə beyni parçalayır. O adamın daha sağ qalmaq şansı yoxdur. Qatil olanda da eləsindən olmaq lazımdır. Sən isə… sən adama güllə atandan sonra qulağını sinəsinə qoyub yoxlayırsan ki, ölüb yoxsa sağdır? Sən Tolstoy olmaq istəyən Markiz de Sadsan, əzizim…
– Nə dəhşət dedin, Nərmin…
– Məndə arada olur belə şeylər…
– Yox, belə şeylər arada olmur. Belə şeylər ömürdə bir dəfə olur.
– O da sənin payına düşdü…
Nərmin qəflətən çox darıxdığını hiss etdi. İçini nə qədər silkələsə də, danışmağa söz tapa bilmədi. Sözlər donmuşdu. Telefona “odboy” vermək istəyəndə gördü ki, danışıq qurtarıb. Ekranda Elçinin şəklinin yerində gül dəstəsi vardı. Yatağa girib yorğanın altında büzüşdü.
Səhəri Elçindən mesaj gəldi: “Gecə sağollaşa bilmədim. Şanel qayıtdı. Bağışla…”.
22-23 yanvar 2016
Həyatı