Nauka potwierdza – 3. Zbiór artykułów naukowych. Андрей Тихомиров
tam dzień polarny trwa 40 dni, słońce było bogiem. 666. Apokalipsa, liczba bestii. Wśród wielu ludów starożytności, w tym Żydów, liczby były oznaczone różnymi literami alfabetu, w języku hebrajskim słowa są odczytywane od prawej do lewej: nun (50); WAW (6); nes (200); nun (50); nes (200); samech (60); KUF (100) W sumie wartości liczbowych i daje liczbę 666, okazuje się, że cesarz «Cezar Neron»). Była przywiązana za warkocze do słupa, żeby nie uciekła. Będzie tam, dopóki nie przyjdzie Bohater Jahantig (Jahantig – pers. «lawina») i nie uwolni jej.
Jedna lub dwie osoby powiedziały:
– Ten zamek należy do córki chińskiego cesarza. Jest bardzo piękna, ale nie wychodzi za mąż za nikogo i pójdzie tylko za kogoś, kto odpowie na wszystkie jej pytania. Do tej pory nikt jeszcze nie był w stanie odpowiedzieć na jej pytania, a ci, którzy swatali, ale nie odpowiadali na pytania, odcinali głowy, sadzili na szczytach i wystawiali głowy na zębach murów obronnych. Ponadto wielu młodych mężczyzn zostało tam oczarowanych, a niektórzy z nich Skamieniali do pasa, a inni od stóp do głów.
Przeciwnicy opowiadali o tym wszystkim trzem braciom, a oni coraz bardziej chcieli zobaczyć Zaczarowany Zamek. Opowiadać tu wszystko-długo, a krótko mówiąc, Afruz zapytał ludzi, którzy opowiadali o tym zamku:
– Wszystko, o czym mówisz, widziałeś na własne oczy? Odpowiedzieć:
– Nie! Od ojców słyszeli, a z nas nikt tam nie poszedł, bo tam jest chińska granica i Twierdza za słynnym chińskim murem.
Afrouz, Shahrouz i Behrouz ostatecznie opuścili miasto Nigaristan w kierunku zaczarowanego zamku. Z daleka zobaczyli na wzgórzu za potężnym kamiennym murem zamek wznoszący się ku niebu… Dotarliśmy na szczyt wzgórza. Pod samą ścianą zeszli z koni i przywiązali je do drzewa. Z wielkimi trudnościami wspięli się na mur, zeszli z niego i znaleźli się po drugiej stronie muru u podnóża zamku. Bramy zamku były zamknięte i nikogo tam nie było. Braci jakoś ogarnął strach, chcieli już wrócić, ale Afruz pomyślał i powiedział:
– Skoro tu przyjechaliśmy, musimy zajrzeć do zamku. Jeśli się boisz, zostań tutaj i czekaj na mnie. Pójdę tam i szybko wrócę.
Shahrouz i Behrouz powiedzieli:
– Nie, bracie, chodźmy stąd! Nie możemy tam wejść, ten zamek nas przeraża, chodźmy stąd!
Afrouz odpowiedział:
– Nie, jak powiedział mężczyzna, tak powinien postępować. Bądź tutaj, zaraz wrócę.
Końcem miecza podniósł rygiel, otworzył bramę i wszedł do zamku. Shahruz i Behruz, drżąc ze strachu, czekali na niego u bram zamku. Minęły dwie lub trzy godziny i nadal go nie ma. Byli zaniepokojeni. Shahruz powiedział:
– Myślę, że naszemu bratu przydarzyło się nieszczęście. Zostań tutaj, a ja pójdę do zamku. Jeśli wrócimy stamtąd razem z nim, natychmiast wyjdziemy, a jeśli wejdę do zamku i też nie wrócę, nie idź za mną, natychmiast idź do naszego miasta, do ojca i powiedz mu wszystko.
Behrouz zapytał:
– Dlaczego nie pójdę za tobą, jeśli nie wrócisz?
Shahruz odpowiedział:
– Bo obawiam się, że ty też znikniesz z nami, a do żalu ojca doda się jeszcze żal, zostanie zupełnie bez synów, jego dom będzie pusty, palenisko zgaśnie. W każdym razie ty sam musisz zostać u niego, aby na starość miał wsparcie!
Po tych słowach Shahruz wszedł do bram zamku i również zaginął… Behrouz, kiedy zobaczył, że środkowy brat też się nie pojawia, chciał zrobić to, co powiedział i wrócić do ojca, ale potem pomyślał: «to byłoby niegodne! Pójdę do zamku, a jeśli dostaną się do niewoli, może uda mi się ich uwolnić!»
Behruz wszedł do bramy zamku i widzi: stoi ogromny budynek, jest w nim wiele Iwanów (Iwan to zadaszony taras) i pokoi, ściany są pokryte malowidłami wszędzie, podłogi są wykonane z marmuru i porfiru (Porfir to wulkaniczna skała. Porfir – tkanina) – purpurowa materia, która służyła do produkcji odzieży wierzchniej osób królewskich i innych ważnych osób). Na początku bardzo lubił patrzeć na to wszystko, ale potem nagle pomyślał: «wszak przyszedłem po moich braci i natychmiast straciłem głowę przed tymi obrazami, tak że zapomniałem o braciach! Stoję jak oczarowany! Ten zamek został poprawnie nazwany zaczarowanym!»
Ruszył i poszedł szukać braci. Przechodziłem z Iwana do Iwana, z pokoju do pokoju, aż dotarłem do pokoju, który był większy od innych, i zobaczyłem: jego bracia stoją tam pomarszczeni, gryząc palec ze zdziwienia, przed jakimś obrazem. Ucieszył się na widok braci. Rozejrzałem się i zobaczyłem: co za piękne obrazy! O sobie powiedział:
«Tutaj potrzebny jest koneser, aby wszystko rozgryźć! Wygląda na to, że te obrazy wyryła ręka samego proroka Mani!»(Mani-półlegendarny Prorok, założyciel religii manicheizmu (III w.n. e.). Świątynie manichejskie zostały ozdobione malowidłami ściennymi, dlatego sam Mani był uważany za zręcznego artystę).
Potem podszedł do braci i spojrzał na obraz, na który patrzyli. Wtedy serce mu opadło, a on też był odrętwiały ze zdziwienia. Cała trójka patrzyła na zdjęcie, aż zrobiło się ciemno. Noc spędzili tam, w zamku, cierpiąc z głodu i pragnienia. Kiedy słońce wzeszło i zrobiło się bardzo jasno, ponownie podeszli do obrazu. Tym razem Behruz zbadał ją i zobaczył obok niej napis w języku chińskim, biegnący od góry do dołu: «Mei-kui-Gul, córka chińskiego cesarza». Jak przeczytał, zwrócił się do braci i mówi:
– To jest portret córki chińskiego padyszacha, a ona sama jest teraz w tym kraju, a my nie wiemy, co tu oszołomiliśmy przed jej pozbawionym duszy obrazem!
Afrouz na to powiedział:
– Dobrze mówisz! Zakochałem się w tej namalowanej tutaj i dopóki nie dotrę do jej progu, słodki napój życia będzie dla mnie gorzki! Bądź co bądź, a ja natychmiast siadam na koniu i będę go ścigał dzień i noc, aż dotrę do Chin. Tam pójdę do chińskiego cesarza, powiem mu, że jestem carewiczem i poproszę o ręce jego córki i dodam: albo weź ten miecz i odetnij mi głowę, albo daj mi swoją córkę! Oboje wracajcie stąd do naszego Ojca i powiedzcie mu wszystko o mnie.
Młodsi bracia sami zakochali się w tej dziewczynie, ale nie odważyli się powiedzieć tego otwarcie i dlatego powiedzieli:
– Nie, Nie możemy pozwolić, żebyś jechał sam. Jedziemy z Tobą.
Bez względu na to, jak bardzo ich namawiał, by nie jeździli, odpowiadali:
– Musimy jechać!
W końcu cała trójka wyruszyła z zaczarowanego zamku w kierunku chińskiej stolicy. Wiele różnych miast przejechali, aż dotarli do stolicy Chin i zatrzymali się tam w karawanseraju. Następnego dnia Afruz poszedł do łaźni, dobrze się umył, umasił włosy i miał iść do cesarza. Ale wtedy środkowy brat Shahruz powiedział mu:
– Nic ci się nie uda. W końcu cesarz prawdopodobnie nie będzie chciał oddać córki obcemu. Lepiej idź do jego córki i spraw, by cię kochała. Kiedy ją zwabisz i złapiesz w sidła, to-jej ojciec się zgodzi lub się nie zgodzi-i tak zostanie twoją żoną. Afrouz odpowiedział na to:
– Nie, Nie zrobię tego. Wiem, że nikt nie może dostać się do tej dziewczyny.
Krótko mówiąc, udał się do pałacu chińskiego cesarza, przedstawił się głównemu dworzaninowi i poprosił o pozwolenie na spotkanie z cesarzem. A ten mało kogo wpuścił do siebie i dworzanin odpowiedział:
– Dowiedz się, sprawdź dokładnie, czy mówi prawdę, że jest synem szacha. Zapytaj go, czy przywiózł mi wiadomość od ojca, czy też ojciec był na niego zły i przyszedł tu prosić o moją