Nauka potwierdza – 4. Zbiór artykułów naukowych. Andrey Tikhomirov
ośrodkiem politycznym kraju.Jest to w pełni zgodne z najnowszymi danymi naukowymi, że ludzkość w częściach osiedliła się z Afryki przez cieśninę Bab el-Mandeb i przechodząc wzdłuż Półwyspu Arabskiego, udał się do Mezopotamii: Tygrys i Eufrat).
Rozdział 8:4 I osiadła arka w siódmym miesiącu, siedemnastego dnia tego miesiąca, na górach Ararat. (Arka-statek przestał wędrować po wodach potopu i zatrzymał się w prawdziwych górach – na Ararat. Jest to pasmo górskie, z którego pochodzą rzeki Tygrys i Eufrat, w starożytności znajdowało się tam państwo Urartu. Jeśli porównamy słowa “ziggurat”, “Ararat” i “Urartu” w wykonaniu spółgłoskowym (bez samogłosek), tak jak pisali w starożytności, okaże się: ZKRT, RT, RT, i wiemy, że słowo “ziggurat” to tłumaczone z sumeryjskiego jako “góra, góra”, wówczas wszystkie te słowa dają się przetłumaczyć jako “góry, szczyty”. Po owej powodzi, która jakoby miała miejsce około 2800 roku pne, oraz być może także innych nieustannych powodzi w tym regionie, ku czci " “cudownego” zbawienia ludzi w górach Ararat, zaczęto budować zigguraty (wśród najstarszych zigguraty sumeryjskiego boga nieba Anny i sumeryjskiej bogini miłości Inanny w Uruk są symbolami ocalenia ludzi po potopie i zwycięstwie Słońca nad ciemnością, jak Stonehenge w Anglii, jest symbolem zwycięstwa Słońca nad ciemnością po najsilniejszej z możliwych erupcji w Ulkan na Islandii), aw Egipcie – piramidy, pierwsza z mastab Dżesera (masywna gliniana “ławka”) około 2700 roku p.n.e. została przekształcona w piramidę schodkową przez architekta Imhotepa. Budowali zigguraty z surowej cegły, wewnątrz konstrukcji mieli solidne wypełnienie, każdy stopień malowano na swój kolor, a prezbiterium wykładano kafelkami. Sumerowie zaczęli je budować; po nich zigguraty zbudowały inne ludy, które żyły między Tygrysem a Eufratem, ostatnie – Babilończycy. Do dziś zachowało się wiele zigguratów, choć ze śladami późniejszych przebudów iw dość opłakanym stanie. Zigguraty na terenach dzisiejszego Iraku są architektonicznymi antypodami egipskich piramid; wiele z nich jest starszych niż piramidy. Dlatego naukowcy słusznie zastanawiają się, czy zigguraty służyły Egipcjanom za przykład przy budowie piramid, zwłaszcza schodkowych. Większość badaczy dostrzegała zasadnicze różnice: zigguraty nie miały żadnych wewnętrznych przestrzeni; ich schody były zawsze zewnętrzne, podczas gdy schody piramid były wewnętrzne; zigguraty kończyły się sanktuarium, piramidy ostrzem, a pierwsza piramida była ściętym graniastosłem; zigguraty były świątyniami, piramidy były grobowcami lub nagrobkami. Różnica w budowie wynikała z różnicy warunków klimatycznych w Mezopotamii i Egipcie, w Mezopotamii klimat jest gorący i wilgotny, aw Egipcie gorący i suchy, dlatego budowali w ten sposób. A. Azimov twierdzi, że nie była to powódź, ale tsunami, ponieważ zwykła powódź zmyłaby wszystkie obiekty pływające w kierunku Tygrysu i Eufratu na południowy wschód od Mezopotamii, a potężne tsunami poszłoby pod prąd – do na północnym zachodzie, w kierunku gór Ararat, możliwym wyjaśnieniem są przesunięcia geologiczne lub trzęsienia ziemi w Morzu Arabskim lub Zatoce Perskiej, które utworzyły tsunami, czyli fale morskie. W wersji klasycznej zachowana jest wersja potopu).
Rozdział 10: 7 Synowie Cush: Sewa, Havila, Savta, Raam i Savteha. Synowie Rama: Szewa i Dedan. (Personifikacja regionów w Arabii).
11:2 Idąc ze wschodu, znaleźli równinę w kraju Szinear i tam się osiedlili. (Od wschodu – to z Afryki, wzdłuż wybrzeży Półwyspu Arabskiego do równiny Mezopotamii – Sumeru, gdzie się osiedlili). 31 A Terach wziął swojego syna Abrama i Lota, syna Aranowa, swojego wnuka, i Sarę, swoją synową, żonę swojego syna Abrama, i wyszedł z nimi z Ur chaldejskiego, aby udać się do ziemi Kanaan; lecz gdy przybyli do Charanu, tam się zatrzymali. (Była to zwykła trasa handlowa z Ur do Mezopotamii do Kanaanu, przebiegała wzdłuż rodzaju łuku, który obejmował żyzne ziemie i graniczył z Pustynią Arabską – “Półksiężyc Obfitości”, karawany z Ur szły najpierw na północny zachód, a następnie na południowy zachód Harran (Sharran. po grecku Kraha) jest ważnym miastem na północnych obrzeżach “półksiężyca”, obecnie jest to południowy wschód od Turcji).
Z książki “Lokalizacja Edenu (raju) znaleziona! Archeologia biblijna”
https://ridero.ru/books/mestopolozhenie_edema_raya_naideno/
“Podczas wykopalisk w Jemenie, Omanie i Zjednoczonych Emiratach Arabskich znaleziono kamienne narzędzia. Sugeruje to, że ludzie osiedlili się w południowej części Półwyspu Arabskiego już około 125—100 tys. lat temu. Dane chronologii luminescencyjnej wskazują, że 130 tys. Półwysep Arabski był stosunkowo cieplejszy, z większymi opadami deszczu, co czyniło go terenem porośniętym roślinnością i nadającym się do zamieszkania. W tym czasie poziom Morza Czerwonego spadł, a jego południowa część miała zaledwie 4 km. Stworzyło to na krótki czas możliwość przekraczania przez ludzi Cieśninę Babal-Mandeb, przez którą dotarli do Arabii i założyli szereg pierwszych stanowisk paleolitycznych na Bliskim Wschodzie – takich jak Jebel Faya we współczesnych Zjednoczonych Emiratach Arabskich (ZEA) i Aibut Al Tuwal w guberni Zufar w na południe od współczesnego Omanu (106 tys. lat temu) Pierwsi migranci, uciekając przed zmianami klimatu w Afryce, przeprawili się przez Morze Czerwone na terytorium współczesnej Jemen i Oman i dalej przez Półwysep Arabski w poszukiwaniu korzystniejszych warunków klimatycznych. Między Morzem Czerwonym a Jebel Faya (ZEA) – odległość 2000 km, gdzie pustynia obecnie nie nadaje się do życia, ale około 130 tys. lat temu, pod koniec epoki lodowcowej, Morze Czerwone było na tyle płytkie, że można je było przepłynąć bród lub na małej tratwie, a Półwysep Arabski nie był pustynią, lecz terenem zielonym.
“Badacze Starego Testamentu stopniowo dochodzą do zrozumienia, że biblijny raj naprawdę istniał, ale nie był w niebie, ale na ziemi. Amerykański naukowiec J. Zarins wykonał wiele prac naukowych pod koniec ubiegłego wieku. Korzystając ze zdjęć uzyskanych za pomocą satelitów kosmicznych oraz prac starożytnych naukowców z zakresu geologii, hydrologii, językoznawstwa, Zarins ustalił, w jakim konkretnym miejscu na Ziemi mógł znajdować się biblijny raj… Jak wielu badaczy, Zarins zaczął od studiowania Biblii, którą według niego czytał “z góry na dół”. Uzupełnieniem tego były wykopaliska archeologiczne w Arabii Saudyjskiej, które prowadził przez 10 lat. Zwrócił się wówczas do prac genialnych specjalistów XX wieku z zakresu geologii, hydrologii i językoznawstwa. I wreszcie do zdjęć uzyskanych z satelitów.
Jego zdaniem Eden powstał około 6—5 tysiąclecia pne. W tym czasie w rejonie obecnej Zatoki Perskiej po okresie przedłużającej się suszy zaczęły padać deszcze. Wtedy tereny położone na wschodzie i północnym wschodzie Arabii Saudyjskiej oraz na południowym zachodzie Iranu ponownie zazieleniły się i odzyskały dawną urodzajność. W poszukiwaniu pożywienia człowiek ponownie rzucił się tam, gdzie płynęły teraz pełne cztery rzeki, obmywając żyzne pola. Tysiące znalezionych tu narzędzi wskazuje na obecność niegdyś licznych osad ludzkich w pobliżu wyschniętych jezior i rzek. Takie narzędzia znaleziono nawet na pustyni Rub al-Khali w Arabii Saudyjskiej. W rezultacie mniej więcej w VI – V tysiącleciu pne obszar ten stał się ziemskim rajem stworzonym przez hojną naturę.
Teraz jednak nadeszły inne czasy: rolnictwo już się rozwinęło. Ale to nie stało się z dnia na dzień. Powstał na wybrzeżu Morza Śródziemnego oraz na terenach współczesnego Iranu i Iraku, kiedy to grupy byłych łowców i zbieraczy stopniowo przekształciły się w rolników. Ponieważ pismo jeszcze nie powstało, trudno ocenić, jakie zmiany w życiu pociągała za sobą ta ewolucja. Zarins przekonuje, że konflikt był znacznie bardziej dramatyczny niż podczas rewolucji przemysłowej.
Jest przekonany, że główną areną konfliktu były doliny Tygrysu i Eufratu, a także północna część Arabii, gdzie przybywający tu myśliwi i zbieracze z mniej gościnnych terenów spotykali się z ludźmi stojącymi na wyższym etapie rozwoju, którzy wychowali bydła, zajmowali się garncarstwem i najwyraźniej