Мени ёлғиз қолдирма. Зеус Кабадайи
Агар ранжитган одамларингнинг ўрнига бошқаларини келтира бошласанг, охир-оқибат ўзингни йўқотасан, фақат ўзингни… Бошқасини эмас! Шу боисдан оломон ичида бўлишдан кўра, ёнингдагилар билан бирга бўл, ёлғончилар билан эмас!
«Айбга буюрма!» дея оладиган даражада кучли бўлганингда одам бўласан ва дадил тарзда «шундайман», дея оласан. Шундай деган чоғингда ҳам сени хоҳламасалар, унда билганингдан қолма. Бор, бошқасини топ. Ана шунда кучли бўлишни ўрганасан. Чунки сен «мени кечир» дединг, аммо улар кибр қобиғидан чиқа олмай, сени хоҳламаган бўлишлари мумкин.
Сен шунчаки одам эмассан, сен бу ҳаётда энг муҳим инсонсан. Бунинг устига хатоларини тан олган, лозим бўлган ишни қилган, аммо жавоб тополмаган инсонсан. Нима бўлишидан қатъи назар, борсан, бор бўласан.
Афсус билан яшагандан кўра, яхшилик пешида бўл, шуниси авло!
Нималардандир чўчимоғинг мумкин. Яхши ниятда қилган ишларинг ёмон натижа беришидан ҳайиқишинг мумкин. Буни ҳаёт дейдилар, ҳар нарса бўлиши мумкин.
Лекин ҳеч нарса қилмай, уни бой бериб қўйишдан кўра, ҳаракат қил, шуниси янада яхши. Натижа ололмасанг ҳам, ғайрат қил, зиммангга тушган ишни бажар. Истамаса, омон бўлсин.
Айтганимдай, мен кўп ҳаракат қилдим, аммо бўлмади. Лекин «мени кечир», дея олмадим. Энди бундан пушаймонман. Сен мендай бўлма! Айт!
«Мени кечир!» дейишни эпла.
Ишон, ҳеч нарса йўқотмайсан ва балки йўқотдим, деб ўйлаган нарсангни қайтадан топасан.
ҲЕЧ КИМГА ИШОНМАЙМАН
Сен мени алдаганингдан сўнг дунё ўзгарди. Масалан, кимдир менга «ишон» дейди, мен эса куламан…
«Бекор гап, – дейман, – ўзим суянган, ортимдаги тоғим деган кишим мени алдади, сен ким бўпсан?» дейман. Кўряпсанми, ҳалиям сени мақтаяпман. Тоғ деяпман, сирим деяпман, хуллас, валдираяпман.
Биласанми, одамларнинг кўзига неча кунлаб тик қарай олмадим. Уялдим. Сен эмас, мен уялдим.
Сўрадилар: нима бўлди, дедилар; мени севмас экан, ҳаммаси ёлғон экан, бошқаси билан аҳди бор экан, дея олмадим…
Мен – нотавон, айта олмадим!
Чунки бориб турган аҳмоқман ва шу аҳмоқлигим учун ҳам ҳалигача сени ҳимоя қилмоқдаман.
Биласанми, атрофимда ҳеч ким мени алдаганингни билмайди, ҳатто онам ҳам.
Айтмайман, қўрқма. Қаддингни ғоз тутиб, юравер.
Сен учун кўп бора уялдим.
Лекин чидадим, қўрқма…
Натижа нима бўлди, биласанми? Аҳмоқман, бунинг устига ўтакетган аҳмоқ. Одам дегани алдаб кетган кишини ҳам севадими? Қара, севиши мумкин экан… Севишини бир чеккага қўйиб тур, таъна ҳам эшитар экан киши. Масалан, дўстларим «Сен унинг қадрини билмадинг, қандай яхши қиз эди, ўзинг аҳмоқсан», дейишди. Бу қанақаси? Адолатданми ахир? У бошқаси билан кетди, дея олмайман. Сен ёмон кўринма, дейман. Ҳалиям кўника олмаяпман.
Майли, парво қилма… Буларни сени уялтириш учун эмас, ортиқ мени қизиқтирмаслигингни айтиш учун ёзяпман.. Шуни унунтма!
Мени кутилмаганда