Нязніклыя. Дмитрий Максимович Акулич
частку коўдры ад тулава да ног, моцна сціснула біту перад сабой. Яна была гатовая махаць палкай з усёй сілы, гатовая была абараняцца. Але ад каго? У сценах па-ранейшаму была адзінота. Усё з-за непрыемнага сну, што прыйшоў да яе за пару секунд да абуджэння. Паліна была ўстрывожаная і напалоханая. Дыханне пачасцілася, вочы шукалі прычыну страху. Праз нядоўгі час, яна ўсё ж супакоілася. Перад ёй было амаль усё такім жа, якім яна запомніла гэты дзіцячы пакой, калі клалася ў ложак.
Дзверы пакоя былі па-ранейшаму зачынены, захламлены мэбляй. Ніхто не спрабаваў увайсці ў памяшканне. У паветры лётаў пыл, які добра быў прыкметны ўнізе на святле, асабліва ў адкрытых светлых кутах. Вецер гулліва залятаў з правага боку ад Паліны, з боку, дзе раней была аконная рама, аконны праём. Зараз жа, пасля некалькі начных гадзін, замест сцяны з прамавугольным акном, была сцяна з велізарнай дзіркай. Нібы нешта з'ела перш за ўсё аконную раму, а затым абгрызла бетонную масу вакол праёму, пакінуўшы толькі металічныя тоўстыя пруты, якія тырчалі з рэшткаў сцяны як рашотка. Шторы ляжалі на падлозе і злёгку рухаліся ад ветру.
Паліну не здзівіла дзіўная дзірка ў сцяне. Ёй гэта было знаёма, палова гарадскіх пабудоў ужо мелі падобныя прыкметы. Высокія будынкі непрыкметна і хаатычна рассыпаліся ноччу, а днём наадварот слабела хуткасць сцірання бетонных канструкцый.
Нягледзячы на ўсё гэта, не забіваючы галаву жудасным сном, Паліна ўпершыню за гэтыя апошнія пару начэй, нарэшце, выспалася. Цела адчувала лёгкасць і сілу, з'явілася жаданне рухацца далей.
Дзяўчына некалькі разоў ціха чхнула, а затым устала з ложка. Пакінуўшы біту на жоўта-ружовай коўдры, яна дастала з заплечніка празрыстую літровую бутэльку, напоўненую чыстай вадой і, у першую чаргу, яна памыла твар прахалоднай вадкасцю, пазбавілася ад часціц шэрага пылу на скуры. Затым зрабіла некалькі глыткоў свежай вады і вярнула ёмістасць назад, на месца. Пасля чаго, не спяшаючыся, дастала з невялікага заплечніка ахоўную празрыстую маску, накрыла ёй нос і рот. Глыбока ўдыхнула і спакойна выдыхнула. Паліна настройвалася на новы шлях, зусім не ведаючы, што чакае яе далей. Будзе гэта бляклы звычайны дзень, дзе толькі пыл, пошук жылля і ежы, ці ж, зноў прыйдзецца змагацца за жыццё, сустракаючы недружалюбных жывёл у цені. Дзяўчына накінула шэры заплечнік на цёмна-зялёныя плечы курткі, узяла ў правую руку светла-жоўтую драўляную біту. І, перад тым, як адправіцца да дзвярэй, яна падышла да дзіркі ў сцяне, адчула парывы ветру, зірнула на халодны мёртвы горад. Наперадзе толькі пыльныя невысокія будынкі і шматпавярхоўкі, з якіх тырчала арматурына замест верхніх паверхаў, як слупы з кароткай стрыжкай. Адна шэрасць, адна заслона тугі. Паліна не адчувала ўнутры сябе прыемных перажыванняў, яна праклінала гэты вар'яцкі час, які сапсаваў ёй густ да жыцця.
Каля хвіліны яна тужліва пазірала на горад, як на змрочны архітэктурны жывапіс. Калі дзяўчына падумала пра тое, што пара б пакінуць пакой і, пара б было ўжо спусціцца ўніз, як тут, усялякія думкі зніклі з галавы. Халодныя