Мин – табылдыклар өстәле / Я – стол находок. Рахим Гарай
яңара барды каннарың.
Казаныңда тотты хан тәхетен
Кырымчагы, нугай, казанлы…
Залим ханга син бәддога әйттең,
Изгесенә – изге азанны.
Мәҗбүр булдың дүрт гасырдан артык
Йөрәгеңне бикләп – ачмаска…
Җир-суыңа, күгеңә, һаваңа
Хуҗа иде синең ак патша…
…Һәм, ниһаять!
Илнең мәйданына
Кирәк булды яңа ИР, БАТЫР!..
Әй ирекле халкым, тик УЛ сине
Яклар…
Барлар…
Әрләр…
Юатыр!..
Тарихыңда булды күпме батыр —
Алып батыр, Камыр батырлар…
Син бүген дә кысыр халык түгел —
Зирәк улың ТИМЕР[1] батыр бар!
Туа тора, димәк, батырлар!..
Туган илем – Татарстан
Синең тарих – минем гомер башым,
Киләчәгең – минем киләчәк.
Син күрексез булсаң – мин күрексез,
Һәм син чәчәк булсаң – мин чәчәк.
Мин дошманга синең җавап белән
Җавап бирдем – кайтты үчләрем.
Тик сүземне үлчәп сөйләдем мин –
Синең үлчәм белән үлчәдем.
Синең үсеш белән мин зур үстем,
Синең дәртең белән дәртләндем.
Канатларың белән канатландым,
Шатлыкларың белән шатландым.
Синең яшьлек белән яшәрдем мин,
Синең яшен белән яшьнәдем.
Синең көнең белән көн күргәнгә,
Синең гомер белән яшәрмен.
Син бит мине шундый көчле иттең,
Өстәп бирдең тагын изгелек.
Рәхмәт, илем! Инде үзем сине
Күтәрергә көчем бар кебек.
Илкәем
Яз язлаган, җәй җәйләгән,
Көз көзләгән илкәем!
Кыш кышлаган… Кышын туңгач,
Син җылыткан илкәем!
Таңым аткан… Көнем туган…
Шәфәкъ баткан илкәем!
Төне буе синең уйны
Уйлап яткан илкәем!
Сәгатьләрем, минутларым,
Мизгелләрем – синеке…
«Син кемнеке?..» – дип сорама,
Мин – тик Туган илнеке!..
Димәк
Якын булса үз илең —
Илдә булсын үз гөлең.
Әгәр булса үз өең —
Үзеңчә күр үз көнең.
Җырлар булсаң үз көең —
Көйгә килсен үз телең.
Табалмасаң үз гөлең,
Коралмасаң үз өең,
Күралмасаң үз көнең,
Табылмаса үз көең,
Аңламасаң үз телең —
Аптырап йөрмә, гөлем,
Юк, димәк, синең илең.
Тарих сулышы
«Һунчылар», «монголчылар», «болгарчылар», «татарчылар», «мишәрчеләр», «керәшенчеләр» һәм башка… «чы-че» ләр дип, туган халкыбызның гүзәл төркемнәрен бер-берсенә каршы куюны максат иткән тарихи эзләнүләр алып баручы, махсус рәвештә тарихчылар сугышы оештыручы, ягъни булмаган сугышны бар итеп күрсәтергә омтылучы галимнәрнең матбугатта дөнья күргән фәнни хезмәтләре турында уйланып.
Тарихны без төзибез бит…
Без – кешеләр, без генә!
Чып-чын тарихны беләбез
Тик без үзебез генә!
Юк, булалмый Җир йөзендә
Тарихчылар
Бу шигырь Татарстан тарихында беренче тапкыр президент сайлаулары үткәрелү уңаеннан язылды һәм 1991 елның 12 июнендә «Шәһри Казан» газетасында басылып чыкты (автор искәрмәсе).