Илһам канатында / На крыльях вдохновения. Группа авторов
Алай димә, Лилия, менә үзең читкә киткәч күрерсең, барыбер үз торган җирең сагындыра ул, бик сагындыра.
Гөлия. Моннан чыгып китә алсам, мәңге кире кайтмас идем!
Марат. И-и, хәзер генә шулай дигән буласың, иң беренче син әйләнеп кайтырсың әле. (Көлешәләр.)
Гөлия. Озакка кайттыңмы соң, Айрат?
Айрат. Юк, озакка түгел, бәйрәм ялына гына кайттым. Якшәмбе китәм.
Лилия. Күпме араны шушы өч кенә көн өчен кайттыңмы?
Гөлүсә. Бәйрәмдә дә кайтмагач, кайчан кайтсын ди ул тагын?
Гөлия. Анысы да дөрес. Ярый, кызлар-егетләр, әйдәгез, дискотекага биергә киттекме?
Лилия. Чынлап та, нишләп утырабыз соң без монда, әйдәгез, кешеләр янына күңел ачарга!
Марат. Киттек, Ромео! (Айратны җилкәсеннән кага.)
Айрат. Әйдә, Гөлүсә.
Гөлүсә. Тукта, Айрат, сиңа әйтәсе килгән сүзем бар. Сез барыгыз, бара торыгыз, бераздан куып җитәрбез.
Лилия. Түземсезләнеп көтеп калабыз! (Көлешә-көлешә китәләр.)
Тынлык урнаша.
Айрат. Нәрсә булды, Гөлүсә?
Гөлүсә. Сиңа бернәрсә дә сәер тоелмыймы?
Айрат. Юк. Нигә? Ә нәрсә сәер булырга тиеш?
Гөлүсә. Белмим. Әллә нигә күңелем шомлана. Тавышларында ясалмалык сизмәдеңмени? Безгә каршы тагы нидер уйлыйлар, ахры, алар.
Айрат. Кешене тавышыннан гына чыгып гаепләмиләр, кояшым. Икейөзле булсалар да, алар – безнең авылдашлар, бергә үскән дуслар.
Гөлүсә. Шулаен шулай да…
Айрат. Борчылма, кояшым, мин сине беркайчан да читләрдән рәнҗеттермәм.
Гөлүсә. Тик шулай да мин нәрсәдәндер куркам. Син китәрсең дә югалырсың төсле.
Айрат. Югалмам. Югалсам да, бары тик синең белән генә, Гөлүсәм.
Гөлүсә. Ышанасы килә…
Айрат. Ә син ышан, Гөлүсәм! Бөтен Җир шарында да синең белән мине аерырлык көч әле юк.
Гөлүсә. Айрат, син әле шигырьләр язасыңмы?
Айрат. Әлбәттә, язам! Сез мине, калага киткәч, үзгәреп кайткан дип уйлыйсыз, ахры. Юк! Мин үзгәрмәдем, мин әле һаман да шул ук хыялый малай.
Гөлүсә. Гафу ит, сине үпкәләтәсем килмәгән иде.
Айрат. Нәрсә сөйлисең син, нинди гафу? Якын кешеңә беркайчан да үпкәләмиләр. Арабызда бары тик ышаныч кына булырга тиеш.
Гөлүсә. Соңгы шигыреңне укы әле.
Айрат (шаяра башлап). Укыйм микән?
Гөлүсә. Ярый инде, ялындырма. Минем сине тыңлыйсым килә!
Айрат. Ярый соң, әйдә, укыйм.
Төшләремә, ак фәрештә булып,
Канатларың җилпеп керәсең,
Күз карашың белән назлыйсың да
Үзәгемне шундук өзәсең.
Күк йөзенә талпынып, син
Ак болытлар белән уйныйсың.
Тирбәлеп ай нурларында,
Әле дә микән мине уйлыйсың?
(Гөлүсәгә төртеп куя.)
Гөлүсә. Сине уйламый кемне уйлыйм, ди, мин тагы? (Кочаклап ала.)
Айрат.
Мин һаман да, сине сагынганда,
Фәрештәмне күрәм төшемдә.
Бәхетлемен синең янда гына,
Рәхмәт сиңа барсы өчен дә!
Йә, ничек?
Гөлүсә. Матур! Бик матур!
Айрат.