Çağdaş Azerbaycan Şiiri 2. Анонимный автор

      Sen

      benim ismime

      rastlamamışsın.

      Adsız uyuyorum bu karib yerde.

      Sana ismimi demeyeceğim.

      Beni diri biliyor,

      Annem bekliyor.

      Söyleme,

      beklerse beklesin.

      Dayanamaz bu derde.

      Görüyorum, kabrimin içi yaş oluyor.

      Galiba, annem gizli-gizli

                                                                                   ağlıyor.

      Rüyama gelse,

      ona söylerim.

      Ağlama, Anne.

      Ben çok iyiyim.

      Senden yana rahatsızım.

      Neden her gece

      çıkıb yola bakıyorsun?

      Niçin vakitsiz

                                                  uyuyup,

      vakitsiz kalkıyorsun?!

      Kardeşim olsaydı,

      ona söylerdim.

      Belki…

      sen olasın

      benim kardeşim.

      Meğer razı mısın?

      Şimdi git bize.

      Avut Annemizi, sen benim başım1.

      Bugün o,

      kendi oğlunu askerliğe

      uğurlayan bir annedir,

                                            bir anne.

      Geçenleri anarak,

      hasreti duyarak,

      ah çekiyor.

      Ahı rüzgarların

      hazin esintisine dönüyor.

      Gözlerinden

                   damlayan

                   ilk bahar yağmuru.

      İntizarlı bir gönülden

      koparak gelen göz yaşıdır,

                                                                     göz yaşı.

      Bir arzudur, bir istektir,

      bir umuttur her tuğlasi, her taşı.

      Dünyada bir yol var-

                                     şiir yolu.

      Bu yolu yaradanlar,

                                                  sonra

      Nizamiler, Vurğunlar

                                                        olub.

      Mücadile ediyorlar,

      milyon-milyon “şairler”

      bu yola varmak için.

      Kendi açtığı cığırı2,

      bu yola sarmak için

      Kar yağiyor,

             ağır-ağır…

      Karip yüreklere

             inen dert gibi.

      Gönlümü

             parçalayan

             keder gibi.

      Kar yağiyor,

             ağır-ağır…

      Akşam

             ne bulut vardı,

            ne soğuk rüzgar.

      Demek ki,

             tabiat da

             şakadan hoşlaniyor

      Çekmeler

             inatla

            karı hışmaliyor.

      Ey kış!

             Ricam var

                                      senden.

      Kasıtlı üşüt ellerimi,

                               ayaklarımı.

      Dondur

             yüzümü,

             parmaklarımı.

      Dondur

             İnsanını!

             Dayanacağım!

             Sabrım

             bir deryadı.

      Ancak yalvariyorum,

             yalnız yüreğime

      dokunma

      dokunma, amandı.

      Umutum dünyada, kederim dünyada

      arasıra bir balığa,

      bazen beyaz kuşa, bazen de çeşmeye

      dönmek istiyor adam.

      Ümidim dünyada, kederim dünyada

      ölüm öncesi bir dut ağacına

      çok zor sarılıyor çocuk,

      çırpınıyor, kavruluyor, dartınıyor çocuk,

      sahile atılmış balık misali

      yüz tutuyor bir anne denize taraf.

      O mavi denizim, anne denizim,

      avuta bildi mi,

      açık gözleriyle koynuna giren

      balık kuşları, nehir kuşları.

      Umutum dünyada, kederim dünyada,

      Ölmüş bebeğini basıp bağrına.

      Anneler yürüyor ellerin üste,

      Anneler yürüyor dillerin üste.

      O ruhum bulaklar, kanım bulaklar,

      kırık bir bebek kabri

      çıkmış