Арвоҳ жазман. Нигина Ниёз
тугаши билан ўша таниш жойга югурди. Юраги ҳаприқиб уни кута бошлади.
Оппоқ кийинган аёл узоқданоқ кўзга ташланди. Қўлида катта сумка, ерга боқиб оҳиста юриб келмоқда эди. Атрофда ҳеч зоғ йўқ. Поезд келганига икки соат бўлганди. Бу эса…
барибир бунда бир ғалатилик бор эди. Нега доим оқ кийинади…
Аёл унга яқин келиб, салом берди. Илкис уни таниб қолиб, чеҳраси ёришди:
– Вой, сизмисиз?! – кулиб деди у. – Яна учрашганимизни қаранг…
Шоислом хурсанд, унинг юкларини даст кўтарганча такси томонга кетди. Гўё аёл ҳам уни учратганидан хурсанд эди. Чунки йўл бўйи жағи тинмай, гапириб кетди.
– Одамлар ҳам қизиқ-да! – деди у. – Тавба?! Молни насияга олишади. Қарасам, рўйхатимни кети узилмаяпти. Ўламан ҳижолат бўлиб. Укам уришгани уришган. «Опа, бунақа қилаверсангиз, мол олишга пул етмай қолади-ку! Нима, бу сизга коммунизмми, текинга мол тарқатасиз?!» дейди, – аёл кулди. Унинг қўнғироқдай кулгиси йигитнинг юрагини ўртаб юборди. «Кулар экан-ку, бу ҳам», ичида ўйлади у.
Шоислом йўлни эслаб қолганди. Жин кўчага бурилишганидан кейин, машина бироз юрди. У икки тавақали кўк эшикни дарров таниди. Аёл эшик қулфини калитларни шалдиратиб очди. Кейин юк кўтариб турган Шоисломга қараб ҳижолатпаз жилмайди:
– Сизни ҳам овора қилдим. Анави сафар ҳам таксига пул тўлагандингиз. Келинг, шу пулни олиб қўйинг, – аёл Шоисломнинг қўлига бир даста пул тутқазди. Йигит қўлини тортиб олди.
– Одамга савоб ҳам керак-да! – деди жаҳли чиққандай.
– Савоб ҳам ўлсин. Мана мени айтинг. Ҳаммага молни текин бериб, энди дакки эшитиб ўтирибман. Олинг, ака, сиз ҳам пулни ердан супуриб олмаётгандирсиз, – аёл шундай дея қўярда-қўймай, пулни йигитнинг чўнтагига солиб қўйди.
– Бекор қилдингиз-да, шу ишни! – деди Шоислом. – Нима, ўзимга ёққан бир синглимга яхшилик қилолмайманми?! – аёлнинг юзларига тикилганча деди у.
Аёл кўзларини ердан узмади.
– Шундоқ ҳам савоб иш қилдингиз, – деди Дилбар ерга боқиб. – Ярим тунда дайдиб юрган аёлга кўмаклашдингиз. Ҳамма эркаклар ҳам сиздай мард бўлса эди!
Шоислом индамади, аммо «мард» сўзи айтилганда, унинг бўйи бир қарич ўсди-ёв.
– Яна қачон кечаси чиқишингизни айтсангиз, биз тайёр! – деди Шоислом қўлини кўксига қўйиб.
Аёл маъноли жилмайди:
– Э, қўйсангиз-чи, қачон чиқишимни ўзим ҳам билмайман, – деди. – Овора бўлиб нима қиласиз… – кейин негадир хомуш тортиб қолди.
– Сиз йўғингизда ҳам бир ўзим амаллаётгандим… Энди мен бунга кўникишим керак… оғир юк кўтаришга! Умуман, ҳаммасига… қисматим шу экан, – пичирлаб деди аёл. Кўзлари жиққа ёшга тўлди.
– Э… янами? Қўйинг, йиғламанг! Биздай алпқомат йигитлар турганда сизга юк кўтартирармидик. Мана, анча таниш бўлиб қолдик… қачон чиқишни ийманмай, айтаверинг!
– Қўяверинг! – аёл шундай дея юкларини судрагудай уйига олиб кириб кетди. Эшик шарақлаб ёпилди. Шоислом шофёрнинг диққат бўлаётганига қарамай, эшикка яқин борди. Қараса,