Родом из 1816-го. Радан
старэйшага мяне на дваццаць гадоў і да таго ж двойчы аўдавелага, і маўшага трох сыноў, старэйшы з якіх быў маладзейшы за мяне ўсяго на пяць гадоў. Чалавек, за якога бацька прасватаў мяне, быў жорсткім і падступным на словы. Ён наўмысна не таіў ад мяне таго, што, узяўшы мяне ў жонкі, ён мае намер абыходзіцца са мной з той грубасцю, якая загубіла дзвюх першых яго жонак.
Мяне хацелі выдаць не проста за нялюбага, але і за бессардэчнага чалавека, і ніякія яго багацці не маглі згладзіць прыгатаванага мне жаху. Я сказала бацьку, што калі ён не зменіць свайго рашэння – я лягу непрабудным сном і прасплю ці ўсё сваё жыццё, ці да таго часу, пакуль ён не адмовіцца ад ідэі загадзя горкага шлюбу для мяне. Бацька ведаў, што мае справу з адной з роду Чарадзеяў, бо ён сам быў прадстаўніком гэтага няпростага роду, але ў гневе пракрычаў, што не адступіць ад сваёй першай волі. І я таксама не адступілася ад сваёй волі: легла ў свой ложак і трапіла ў непрабудны сон.
Мяне спрабавалі будзіць… Мне так здаецца… Але я сыйшла ў занадта глыбокую стадыю летаргічнага сну. Калі майго бацькі не стала праз год пасля майго сыходу ў царства сноў, мяне пахавалі ў магіле, выкапанай побач з яго, такім чынам аддаўшы маё нетлеючае цела зямлі. Пахаваць мяне напаўжывой загадаў чалавек, якому мяне прасваталі і якому ў выніку дастаўся маёнтак майго бацькі. Маё цела пераапранулі ў прыгожую белую сукенку нявесты – у тыя часы належыла хаваць нявінніц у такім уборы, – і з пышнымі ўшанаваннямі аддалі шматку зямлі, пазначыўшы яго прыгожым кованым крыжом і агароджай, якія, у рэшце рэшт, пазелянелі ад часу і пакрыліся шызым сфагнумам.
Маё непамерлае цела і прах бацькі часта наведвалі сёстры, выдадзеныя замуж задаўга да пачатку майго сну. Толькі самая старэйшая з чатырох сясцёр змагла па-сапраўднаму пакахаць свайго мужа. Другая сястра знайшла шчасце ў другім замужжы, якое адбылося пасля таго, як яе першы муж памёр ад старасці праз два гады іх шлюбу. Яшчэ дзве сястры назаўжды засталіся няшчаснымі ў сваіх шлюбах: адна знайшла аддушыну ў палюбоўніку, а другая хутка зачахла. Нашчадкі былі толькі ў двух, самых старэйшых сясцёр, але і іх працяг скончыўся да канца дваццатага стагоддзя. У апошні раз маё пахаванне наведвалі ў тысяча дзевяцьсот семдзесят сёмым годзе – прыходзіў апошні нашчадак старэйшай сястры, які пакінуў пасля сябе значны след у гісторыі гэтых земляў і нашага народа, але не пакінуў пасля сябе спадчыннікаў нашай крыві. Магіла бацькі не захавала апазнавальных знакаў: многія магілы былі разбураны падчас бамбёжкі тысяча дзевяцьсот сорак другога года, і хоць мой крыж у той год крыху пакасіўся, ён усё ж выстаяў, і таму маё пахаванне да гэтага часу не згубілася.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на Литрес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через