Пераслед мінулага. Дмитрий Максимович Акулич
шчыры смех дзяўчыны і жарты Аляксандра. Хлопец прысеў да яе, дапамог напоўніць вядро зялёнымі яблыкамі, і, калі яны ўсталі насупраць адно аднаго, не адводзячы вачэй, Аляксандр смела ўзяў Юлію за талію. Яго яшчэ больш пацягнула да яе, і ён стрымана пацалаваў яе ў вусны. Дзяўчына не працівілася, яна адчула прыемныя пачуцці і аддалася раптоўнаму кругазвароту шчасця. Пасля пацалунку Юлія рэзка змянілася. Яе раптам кальнула лёгкая злосць, яна паспяшалася адысці ад хлопца і адпусціць яго погляд. Ёй захацелася ўцячы і знікнуць. Юлія нахмурылася, перастала адчуваць цяжар вядра і моўчкі тарганулася за шырокія вароты, зачыніла іх на зашчапку і знікла.
Апошняя іх размова прыйшлася на вечар. Юлія стаяла ў летняй сукенцы каля хаты, глядзела ўдалячынь вуліцы і кагосьці чакала. Да яе неўзабаве падышоў Аляксандр. Дзяўчына была не ў захапленні ад яго з'яўлення і адвярнулася. Яна не жадала новай сустрэчы, яна не чакала яго, яе вельмі турбавала, што, паглядзеўшы хлопцу ў вочы, чароўныя, прыемныя пачуцці зноўку затуманяць ёй галаву і ў ёй зноў прачнецца цяга да Аляксандра. Юлія лічыла іх учорашні пацалунак памылкай і не хацела, каб усё паўтарылася зноўку. Дзяўчына павярнулася спінаю да хлопца, хацела вярнуцца ў хату, але Аляксандр стаў перад ёй, і яна, само сабой, паглядзела ў яго блакітныя вочы. У грудзях Юліі прыемна заказытала, і яна імгненна змянілася. Халадок імгненна растаў, як лёд у спякотнае лета. Юлія перастала адхіляцца ад нахабнай блізкасці хлопца. Яна ўсміхнулася і мякка правяла далонню па яго левай руцэ, ад пляча да самых пальцаў, потым адпусціла мяккі дотык і пачуццёвы погляд, села на лаўку. Аляксандр сеў побач, яго сэрца прыемна білася ад маланкавай закаханасці. Вочы дзяўчыны гарэлі, і гэта немагчыма было схаваць. Юлія маўчала, нібы згубіла час і словы. Яна блыталася, бо за іх кароткія сустрэчы ўсе шчырыя пачуцці то здаваліся хлуснёй, то праўдай. Яна зноў зірнула на Аляксандра, ад погляду яе веяла няўпэўненасцю і пяшчотай.
– Ты, даруй мне, за пацалунак, – загаварыў Аляксандр спакойным тонам.
– Давай забудзем… – адказала Юлія, адчуваючы слабасць да хлопца.
– Ты мне падабаешся, і я…
– Ты сёлета выйграў гонку, стаў чэмпіёнам? – хутка памяняла тэму дзяўчына, зрабіўшы выгляд, быццам не чула яго слоў.
Аляксандр падхапіў гэтую тэму і пачаў расказваць пра свае спартыўныя дасягненні.
Юлія ўсміхалася. Яна заўважала, як радасна і закахана глядзеў на яе Аляксандр, як усё бліжэй ён прыціскаўся да яе. Яна прыкідвалася, быццам сляпая на яго пачуцці.
– Я сёння з'язджаю, – раптам вымавіла Юлія, думаючы, што яе ад'езд скіне ўвесь цяжар думак.
Дзяўчына яшчэ ўчора, пасля пацалунку, вырашылася на спантанны ад'езд.
– Сёння? – устрывожана спытаў Аляксандр, – Мама казала, што ты застанешся да аўторка. Думаў, мы пашпацыруем сёння. Нешта здарылася?
– Усё добра. Проста планы змяніліся. А ты калі з'язджаеш?
Аляксандр планаваў з'ехаць разам з ёй у аўторак,