Гувоҳлик. Маъмуржон Эрсолиев
ўтирди. Терговчи синчковлаб назар ташлаганда, Насимжон негадир ўзини қаерга қўйишни билмай қолди. Терговчи стол тортмасидан “Муштум” журналининг янги сонини олиб, унга узатар экан:
– Мана бу мақолани ўқидингизми? – деди.
Насимжон журнални олиб, терговчи кўрсатган мақолага кўзи тушди-ю, пешонасидан совуқ тер чиқиб кетди, қопқонга тушган тулкидек нима қилишини билмай қолди, қай кўз билан кўрсинки, журналда унинг Самандаровга ёзган хати босилган эди. Бир оздан сўнг у раисга ёзган хат солинган конвертга шошиб, “Муштум”нинг адресини ёзиб қўйганлигини сезди. Бутун вужуди титраганича, қўлидаги журналини терговчига қайтариб берди.
– Исботи ўзи билан, – деди терговчи. – Бирор даъво борми?
Терговчи ундан жавоб чиқмаслигини сезиб, “Жиноят кодекси” деб ёзилган қизил муқовали китобни олиб, ичини варақлай бошлади. Керакли жойини топгач, китобни Насимжониннг олдига сурди:
– Ўқинг!
Насимжон китоб бетидаги “туҳмат” сўзига кўзи тушди-ю, тўсатдан совуқ сувга тушиб кетгандек бутун баданни жимирлаб кетди. У китобга қанчалик тикилмасин, “туҳмат”, “модда”, “қамоқ жазоси” деган ёзувлардан бошқаси кўзига кўринмас эди. Сўнгра буларни ҳам пайқамай қолди. Суд ҳукми бирин-кетин кўзи олдидан ўтар экан худди яширинмоқчидек ўтирган стулига чўкиб борарди…
Маъмуржон ЭРСОЛИЕВ.
ХИЛВАТ ЖАР
ҳикоя
Бизнинг қишлоқ чўққилари осмон билан ўпишган Молғузор тоғи бағрида, қутичадай чиройли бўлиб туради. Мактабимиз бўлса, қўшни қишлоқда. Оралиқ талайгина йўл. Ўша куни кино қўйилганлиги учун мактабдан кеч чиқдим. Нимагадир Нурмат: “Хилват жар томондан кетамиз”, – деб қолди. Номидан ҳам яхши билиниб турибди, бу жуда хилват, чекка жар эди.
– Ие, тўғри йўл-чи? – дедим ҳайрон бўлиб.
– Юравер, томоша қилиб кетамиз, – деб оёқ тираб олди у.
“Ўзи тоғ-у тошларда кезиши яхши кўради. Лекин тунда томошани ким қўйипти! Сал олдин мактабда болалар ўртасида мени “қўрқоқ” дегани учун “Ўзинг қўрқоқ” деб озмунча айтишдимми?! Ўшанга мени синамоқчидир”, – деб ўйладим ичимда.
– Хўп, кетдик!
Кейни эгри-бугри сўқмоқ йўл билан буталар оралаб, хилват жар томон йўл олдик.
Осмонда паға-паға қорамтир булутлар тўзғиб юрарди. Кўк чиройи – ой юзига булутдан парда тортган, ерни ёритишга мажодсиз. Атрофдаги жимликни оёқ остидаги шағалларнинг ғачир-ғучури, аллақандай ҳашаротнинг мунгли чириллаши бузади. Гап билан бўлиб жарга етганимизни ҳам сезмай қолибмиз.
Бундай қарасам, қаршимда хилват жар ўзининг буришиқ башарасини тун қўйнига яшириб, буралиб-чўзилиб ётибди. Шу пайт Нортой бобомнинг анов кунги: – «Қодиржон, хилват жардан бемаҳал ўта кўрманглар, Азим тегирмончини шу ерда жин чалиб кетган», – деган гаплари бирдан эсимга тушиб қолса бўладими?! Худди ўғри мушукдек юрагимга қўрқув писиб кирди.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «Литрес».
Прочитайте