Паляўнічыя акварэлькі з Палесся. Лучына Янка

      «Паночку! што я чую?! Што ўсё гэта значыць?

      Якая завіруха нават ні была б,

      А трэба йсці. Няхай не слухае пан баб!

      Ад іх, ад гэтага стварэння, шмат ліхога,

      Не абышлося й тут без языка даўгога:

      Зашкодзіць! – ляп! няможна! – ляп! абы мянціць.

      Цьфу! – заўтра з паляўнічых дома хто сядзіць?

      У дзень куцці паўсюдна ловы ладзяць людзі.

      Як заўтра пан заб'е, дык цэлы год біць будзе,

      Як пудла дасць, пасля і ўлетку, і зімой

      Натрапіць… стрэліць… папакруціць галавой!

      Шарак, забіты заўтра, многае пакажа, —

      Як лось, казуля ў іншым часе, столькі ж важыць.

      Ну хоць дразда забіць, хоць амялушкі дзве,

      На птаства будзе шчасціць, і не дзе-нідзе.

      Нам конча трэба йсці!» —

      «Ат! слухаю пустое!

      Лухта! Стары, а шчэ ўсё верыш у такое». —

      «Лухта? Паночку!.. Вось жа ў недалёкі час

      Базыль з Крывога Логу ў дзень куцці якраз

      Ваўка і не забіў. Такі стралец!.. год цэлы

      Пасля партач быў з партачоў, а ўсюды смелы.

      Сам бачыў, схібіў у дзіка – хоць бы кусток,

      Пытаюся: мо хворы?.. мо п'яны, браток?

      Панурыўся, стаіць ён як дурны, аж шкода,

      Мне ў дзень куцці той, кажа, воўк папсуў. Я згодны.

      Забіў тады… аж радасна на сэрцы мне!

      Клаў звера!.. хоць на крокаў сто і хвасянеш.

      Пасыпалася шчасце мне, як з меха зерне.

      Сава! – гляджу раз… луп!.. а падае цяцерка.

      Абход удачлівы. Нагледжу свежы след

      І адгадаю месца звера, ўвесь сакрэт». —

      «Ну, досыць!.. Заўтра йдзем куды на паляванне?» —

      «Ў лазняк». —

      «А там ці знойдзем?» —

      «З-пад зямлі дастанем!» —

      «А потым?» —

      «Праз хмызняк, што справа ад сяла,

      З другога боку трэ заняць. Хрысту хвала!»