Moja Beatrice. Zygmunt Krasiński

      Tych tylko wiecznie ze łzami żegnałem,

      Których me serce czciło lub kochało-

      I teraz, patrzaj, podobnie się stało-

      Znać, gdzieś została, tam kochać musiałem.

      Gdzież jesteś teraz? czy sama w komnacie

      Dumasz nad dniami ubiegłych radości?

      Gorżko ci w duszy po anielskiej stracie

      I rozpacz matki na Twem czole gości-

      A możeś poszła chodzić po nad brzegiem

      Wód źwierciadlanych, gdzie fala spieniona

      Konając stopy głaskała ci śniegiem-

      Ja byłem wtedy przy Tobie-jak ona!

      Jak ona, dzisiaj rozbity, daleki,

      Nie wiem gdzie jestem, przed ludźmi się kryję-

      Ona gdzieś w morzu przepadła na wieki-

      W Twojej pamięci czy ja dotąd żyję?

      Ona szczęśliwsza, bo poszła w głębiny,

      Nie czując żalu, nie znając miłości,

      Dla niej nie było uroku godziny

      I dla niej nie ma rozstania wieczności!

      Ona śpi teraz na koralu łożach-

      żaden jej wicher rozbicia nie wróży-

      A ja się błąkam po życia bezdrożach,

      Miota mną burza i skonam wśród burzy!

      Pożegnanie Italii

      Splugen 11 lipca 1840 r.