ความรัก. Morgan Rice
วัตถุนั้นแทบจะกลมกลืนไปกับผิวหนังของเขา และไม่สามารถมองเห็นได้
“นั่นคืออะไร?”
“ที่คลุมผิว” เขาพูด ขณะที่กำลังพันแผ่นฟิล์มรอบแขนและหัวไหล่ของเขาอย่างระมัดระวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า “มันทำให้เราสามารถออกไปเจอแสงแดดได้ ไม่เช่นนั้นผิวหนังของเราจะไหม้” เขามองมาที่เธอ “เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้…ในตอนนี้”
“คุณรู้ได้อย่างไร?” เธอถาม
“เชื่อข้า” เขาพูดพร้อมยิ้ม “เดี๋ยวเจ้าก็รู้”
เขาเอื้อมไปในกระเป๋าเสื้อและหยิบยาหยอดตาออกมา เขาเงยหน้าขึ้นและบีบสองสามหยดใส่ดวงตาแต่ละข้าง เขาหันมามองที่เธอ
เขาคงเห็นว่าเธอเจ็บตา เพราะเขาค่อย ๆ วางมือลงบนหน้าผากของเธอ “เงยหน้าขึ้น” เขาพูด
เธอเงยหน้าขึ้นไป
“ลืมตา” เขาพูด
เมื่อเธอทำอย่างนั้น เขาเอื้อมมือมาและบีบยาหยอดตาหนึ่งหยดใส่ตาแต่ละข้าง
มันแสบมาก เธอปิดตาและก้มหน้าลง
“โอ้ย” เธอพูด พร้อมขยี้ตา “ถ้าคุณโกรธก็บอกกันดี ๆ สิ”
เขายิ้ม “ขอโทษ ตอนแรกจะรู้สึกแสบ แต่เดี๋ยวเจ้าก็จะชิน ความไวต่อแสงของเจ้าจะหายไปภายในไม่กี่วินาที”
เธอกระพริบตาถี่ ๆ และกลอกตาไปมา ในที่สุดดวงตาของเธอก็รู้สึกดีขึ้น เขาพูดถูก ความเจ็บปวดทั้งหมดหายไปแล้ว
“ส่วนใหญ่พวกเราจะไม่เดินทางระหว่างวันถ้าไม่จำเป็น พวกเราอ่อนแอมากในช่วงกลางวัน แต่บางครั้ง เราก็ต้องทำ”
เขามองมาที่เธอ
“โรงเรียนของแซม” เขาพูด “ไกลมากไหม?”
“อยู่ใกล้ ๆ เดินไปไม่ไกล” เธอพูด พร้อมคว้าแขนของเขา และเดินนำทางข้ามทุ่งที่เต็มไปด้วยหิมะ “โรงเรียนมัธยมโอ๊กวิลล์คือโรงเรียนของฉันเหมือนกัน