Բանաստեղծություններ. Նահապետ Քուչակ

      Ի՞նչ անեմ, կամ ի՞նչ լինիմ,

      տէր չունիմ, որ գայ զիս ձենէ.

      Ո´չ ունիմ համբերութիւն,

      որ լըռեմ սահաթ մի քենէ.

      Հանցեղ եմ ի քո սիրուդ,

      զինչ ամառ ծաղիկն ի ջըրէ.

      Խեղճըն ի յերկինք ի վեր

      պաղատէր թք կաթ մի կաթէր:

      Իմ սիրտս ի քո վառ սիրուդ`

      զէտ աշնան ղազէլ կու դողայ.

      Արտսունք ի յերեսս ի վէր`

      զէտ գարնան անձրեւ կու ցօղայ.

      Հոգիս ի յիսնէ ելաւ,

      մէկ մի քո ծոցոյդ ճար արա.

      Ծոցիկս է ծոցիդ սովոր,

      այլ ընդ ո՞ր երթայ, մեկ ասա´:

      Պաղչայ մի տընկեր եմ ես,

      թ’ի՞նչ աղէկ մորճեր կայի ի ներս.

      Սընուցի ւ’ի հասք բերի,

      խըլեցին զայն, ու կուլամ ես.

      Զէտ մանկակորուստ կաքաւ`

      ի լեռներեն ի շուրջ կուգամ ես.

      Լըսեր եմ` ակնա´տ ունիս,

      բեր լարէ´, գամ ընկնիմ ի ներս:

      Երթա´մ, չի կենա´մ ի հոս,

      ուր երթամ, հոն ա´լ չի կենամ.

      Երթամ քանց Հոռոմն ի վար,

      վըտարի´մ, այլ իսկի չի գամ.

      Թէ գան զիմ տեղըն ասեն,

      նայ, հեռու եմ, ա´յլ հեռանամ.

      Թէ գան ու զքո տեղն ասեն,

      նայ, զինճիլն եմ, կըտրեմ ու գամ:

      Ե´ւ, ե´կ դու ի քո տանէն,

      զինչ ելնէ արեւն ի մօրէն,

      Ծագէ լոյս ի քո ծոցէդ,

      զինչ գարնան կայծակն ի յամխէն.

      Շատ երէց ու աբեղայ

      իջուցեր քո սէրն ի բեմէն.

      զիս այլ սիրու տէր արիր,

      ու հանիր իմ հօրն ի տանէն:

      Դեղնել եմ խընկիդ նըման,

      գունատել եմ զէտ ըզզաֆրան.

      Չի գիտեմ` քո սէ՞րդ արել.

      թէ՞ եկել է օրս ի մահուան:

      Ասցին, թէ դու դեղ ունիս,

      տուր ինձի, որ կենդանամ.

      Թէ չէ` կու մեռնիմ, գընամ,

      գան ասեն քեզ մարդասպան:

      իտես, որ դուն պարծեցար,

      թէ` «Ճերմա´կ ծոցըս քեզ ծառայ»,

      Յետև փոշման եղար.

      խըրատն ո՞վ երետ` մեկ ասա:

      Ինձ խիփն ու ղուսայ կու գայ`

      քո ծոցուդ ա´յլ մարդ տիրանայ,

      Պագնէ զիմ պագած տեղիքն,

      լուկ դընէ զերեսն ի վերայ:

      Թուխ աչք եւ ունքեր ունիս,

      լայն ճակատ ու կարմիր երես.

      Այդ ճերմակդ որ դուն ունիս,

      ըզշամամ ծըծերդ որ ի ներս,

      Մեռնիս, այլ անդին երթաս,

      զայդ ճերմակ ծոցիկդ ի՞նչ անես,

      Զամէնըն որդե´րն ուտեն, -

      դու է՞ր զիս մահրում կու պահես:

      Ելայ, ես ի քեզ եկի,

      քեզ յիսնէ կարօտ գիտէի.

      ալըս քեզ դիժար թըվաց, -

      ես ի յիմ միտքս անդիճեցի:

      Մի´ լար, մի´ տըրտում կենար.

      մի´ հաշվիլ զօրըս քեզ տարի.

      Ան ոտքն որ ի հոս իբեր,

      նա կարէ, որ ա´յլվայ տանի:

      Քնաի~