Янкі, альбо Астатні наезд на Літве. Уладзіслаў Ахроменка
Хросны не спяшаўся падыходзіць да машыны, бо колькі ні ўглядаўся ў краявід – старой сухой яблыні так і не ўбачыў. І тут з-пад узнятага капота пырснулі-разляцеліся дробныя электрычныя жарынкі.
– Fuck you! – высокі ладны маладзён са шрубоўкай у руцэ адскочыў ад машыны і затрос перабінтаванай далонню, – Shit!
Хросны замілавана пасміхнуўся, бо даўно ўжо не чуў мілай сэрцу амерыканскай лаянкі.
“Усё супала. Праўдзівыя янкі”, – узрадваўся Хросны і без ваганняў падаўся да “Студэбекера”.
Маладзён са шрубоўкай цікаўна разглядаў мужчыну ў стройчыку, які невядома што рабіў у світальных прыцемках на старым гасцінцы. – Hello! How do you do? – прывітаўся Хросны.
– Fine. Thanks, – надзвычай уздрадваўся маладзён і яго валошкавыя вочы нахабна бліснулі.
– Янкі? – прымружыўся былы чыкагскі бутлегер.
– Янкі, янкі, – хлопец з нахабнымі вачыма ганарліва павеў рукой, дэманструючы кідкі надпіс на тэнтаваным кодабе.
– Are your from… з Чыкага, са штату Ілінойс? Выбачай, хлопча, даўнавата не было з кім па-ангельску слоўцам перакінуцца.
Маладзён зарагатаў і хітра падміргнуў:
– Не! Не з Чыкага, але з Амерыкі.
– Паехалі, пакуль пшэцкія мудзілы не панаехалі! – Хросны нервова глянуў на гадзіннік.
– Я іх таксама ненавіджу! – узрадваўся роднаснай душы кіроўца “Студэбекера” і гасцінна запрасіў уцекача ў кабіну. – Тады, дзядзька, сядай. Што пыл таптаць?
Зароў магутны рухавік, закалаціўся рычаг пераключэння скрыні бегаў. Амерыканскі грузавік-асілак упэўнена зашаргацеў па бруку.
– Куды? – Хросны з палёгкаю распусціў гальштук, і з-пад кашулі бліснуў залаты абразок са Святым Януарам.
– У Рыгу. Бывалі там? – кіроўца зубамі зацягнуў вузел на забінтаванай руцэ.
– Падыйдзе. З рукой што сур’ёзнае? – паспачуваў Хросны.
– Не страшна. Гэта яшчэ, як у Амерыцы быў. Я там трох мудзіл на горкі яблык збіў.
– Іх і ў нас не бракуе. Асабліва ў Картуз-Бярозе, – пагадзіўся Хросны і канчаткова пераканаўся, што маладзён з нахабнымі вачыма, той самы янкі, пра якога гаварыў малады капэзэбовец.
5
Вораг-жандар дапаліў папіросу і цяжкім позіркам прыціснуў да сцяны маладога капэзэбоўца, які стаяў апошнім у даўжэзным шэразе вязняў Бярозы-Картузскай.
– Зубы пакажы, – жандарскія пальцы бязлітасна схапілі крысо турэмнай робы.
Камуністы паслухмяна ашчэрыў дробныя, як часнык, зубкі.
– І ў гэтага цэлыя, – расчараваўся жандар, выцягнуў з кішэні галіфэ жменю свежых дубовых трэсак і зняважліва кінуў іх у твар капэзэбоўца. – Ну што, так званыя “свядомыя” спадары і таварышы, а насамрэч – мужыкі-хамы-быдла-тэрарыстыя. Апошні раз пытаюся – хто з вас перагрыз слупы на кантрольна-следавой паласе? Маўчыце? Тады будзеце бетановыя бэлькі цягаць.
– Так мы іх, пан Янукевіч, і так штодня цягаем! – асцярожна нагадаў нехта з даўжэзнага шэрагу.
– Цягалі па адной,