Таўсьціла і лешч. Андрэй Адамовіч
мясам. Руку дай.
Так яны й спусьціліся да берагу. Максім з заплаканым тварам і Віктар, як хлопчык пры блазьне.
– Пранцы на цябе! – Віктар не прыхоўваў зайздрасьць.
Максім нарэшце адплюшчыў вочы. На беразе ляжаў лешч. Максім такіх не лавіў. На вока ў ім быў акурат кіляграм.
– Нармальны падлешч. Прам тут узяў? – запытаў Віктар.
– Не, б-я. На Дзьвіну зганяў.
– Гэта не падлешч. Гэта лешч. Ён жоўты й гарбаты. – Рыба падскочыла ў кірунку вады, але Віктар адсунуў яе нагой падалей. – Звычайна такога памеру белыя, але гэты жоўты й гарбаты. Вынікае, лешч. Віншую, калега. – Ткач падскочыў і абняў спачатку Віктара, а пасьля й Максіма. – Блін, а мы час на тваё лайно марнуем. – І Максім пачаў уздымацца да паляны, ставячы ногі на самыя вялікі карэньні з тых, якія трымалі бераг. Каб было лягчэй, ён лічыў крокі й намагаўся рабіць іх шырэйшымі.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.