Дзеці Аліндаркі. Альгерд Бахарэвiч
што ты мне тут панапісвала!” – закрычаў ён, а лес узяў ягоныя словы і панёс кудысьці, быццам Лёччык нічога не казаў. Аддай мне голас, лес. Аддай мне лес, голас.
“Што? Дзе?”
“Вось, тут”, – і ён паказаў на сваю футболку. На ёй і праўда густа сінелі адбіткі Лёсіных пальцаў, носа і нават вуснаў. Нібыта і праўда яна нешта напісала на белай тканіне футболкі зь дзіркай на плячы. Нейкі даўгі сказ незразумелымі, таямнічымі знакамі.
“Так ужо і не зразумелымі, – прамовіла Лёся, прыглядаючыся. – Глядзі, вось тут у мяне атрымалася “б”. А гэта можна прыняць за лацінскае “s”. Гатычным шрыфтам. А тут ужо нейкая глаголіца…”
“Трэба будзе расшыфраваць, – сказаў Лёччык. – Здаецца, мяне зараз званітуе”.
“Ташніт, – засьмяялася Лёся. – На Языку гэта называецца: у цібя ташніт”.
“Не ў цібя, а цібе, – няўпэўнена сказаў Лёччык. – Але я таксама напішу штосьці ў цябе на майцы. Бо ты вось якая чыстая…”
“Ні халеры ня чыстая, – сказала Лёся. – Але пішы, браце мой ташніт, пішы”.
І ён расьціснуў у пальцах жменю чарнічын, з роспаччу думаючы, што іх зусім не паменела на гэтым узгорку пасьля іхнага ўварваньня, расьцёр іх, так што пальцы зрабіліся аж чорныя, сеў перад ёй і пачаў пісаць на Лёсінай футболцы, проста на грудзях і жываце.
“Пра ваўкоў пішаш? – спытала абыякава Лёся, адкінуўшыся на сьпіну і заплюшчыўшы вочы. – Як жа ў жываце цяпер бурчыць…”
“Ага, – сказаў заклапочаны працаю Лёччык, не падымаючы вачэй. – Усё”.
Ён працягнуў ёй руку, і яны падняліся. Пахла блізкім балотам, смачна, як абедам на лягернай кухні. Недзе там, дзе віліся камары, снуючы ў паветры сваё воблака, быў шлях да машыны. Яны прайшлі скрозь камароў, нібы скрозь дым, прыплюшчыўшы вочы, потым пастаялі крыху пад сонечным промнем, які біў проста з найбліжэйшага куста, затым стомлена пацягнуліся па сьцяжыне і выйшлі нарэшце зноў на дарогу, да машыны.
Каця і бацька ўсё яшчэ былі там. Каця прыціскалася шчакой да шкла бакавых дзьвярэй, і рука яе шукала за сьпінай бацьку, а той не даваў сябе знайсьці, прыціскаўся носам да Кацінай патыліцы, набіраў сабе ў ноздры яе жоўтыя валасы, і казаў ёй нешта. Яны былі цяпер як адзін чалавек. І месца для Лёсі і Лёччыка паміж імі не было.
“Я не разумею, што ён кажа”, – сказаў Лёччык.
“А я разумею, – адгукнулася Лёся. – Чакай, я зараз”.
Яна пракралася да машыны, дзьверы якой былі адчыненыя, падпаўзла на каленях з таго боку, дзе не было ні бацькі, ні Каці, і хутка вярнулася да Лёччыка з кніжкай у руках. “Атлас аўтамабільных дарог Эўропы” 1939 году. Маленькі скарб. Лёччык паглядзеў на сястру з ухвалай.
“Ведаеш што, Лёччык, – сказала Лёся. – Хадзем са мной у Брэмэн”.
“Хадзем, – сказаў ён. – Толькі трэба пашукаць нейкага мяса. Мы з табой будзем ісьці доўга. Вельмі доўга. Да Брэмэну ведаеш колькі адсюль?”
“Зараз скажу, – Лёся задумалася. – Кілямэтраў пад тышчу. А ты на чым будзеш граць, калі мы прыйдзем?”
“На костцы, – сказаў