Diamentowa królowa. Proza po polsku. Natalia Patratskaya

      Tylko teraz Agnes spojrzała na Apollina. Czarne, gęste brwi podkreślały duże brązowe oczy. Czarne z odcieniem wiśni faliste włosy były czesane do tyłu. Zawsze miała słabość do takich męskie fryzury. Prosty nos, ładnie wygląda nad dużymi ustami, согретыми herbatą…

      Apollo w odpowiedzi spojrzał na Agnessu: ciemno-blond włosy leżały na ramionach, duże szare oczy błyszczały, dołek na policzku лучилась od uśmiechu…

      «Oni nie są do siebie podobne» – pomyślała w tym czasie jej mama.

      – Agnes, kto u nas w gościach? Czyja ubrania wiszące w przedpokoju? – zapytał wszedł do mieszkania mężczyzna.

      – Tato, to z Apollo.

      Mężczyzna rozebrał się, umył ręce, przebrałem się i poszedłem do pokoju.

      – Witam, Apollo! Ja – ojciec Agnieszki.

      – Dobry wieczór! Przepraszam za strój inwazja, – Apollo wzruszył wyciągał do niego rękę.

      – Zobacz, Apollo, nasze Agnessu nie krzywdzić.

      – Nie zrobię – odpowiedział i wyciągnął rękę za następną плюшкой.

      – Matka, dalej coś gorszych niż te bułki. I Apollo z nami zje, a wódki nie wytrzymać. Nie puszczamy. I пивком rzadko балуемся.

      – Tak i nie piję. Moja praca wymaga precyzji: – szlifierki, – powiedział gość.

      – To dobrze, że nie pijesz. Dobre prace nigdy nie piją.

      – Apollo, chodźmy do mnie do pokoju – zaproponowała Agnes.

      Poszli do pokoju dziewczyny. Drzwi za nimi się zamknęły.

      – Matka, a facet-to jest dobre! – zawołał ojciec Agnieszki.

      – Prawda, ojcze. I podoba mi się ten facet. U Agnieszki oczy świecą. Czuję, że z tym gościem u niej na długo romans potrwa.

      W pokoju Agnieszki tapety i zasłony rzucało się w oczy białe i różowo kolorach. Było tu czysto, schludnie, przyzwoicie. Apollo usiadł w fotelu, kładąc ręce na drewniane podłokietniki. Obok niego stał owalny stolik kawowy, wykonany z polerowanego drewna. Na stoliku leżała haftowane serwetki, stała kryształowy kwiat wazon.

      – Wiesz, Agnieszka, brakuje Ci diamentów w uszach, – powiedział młody człowiek.

      – Apollo, Pan żartuje? Po co mi diamenty? Mi i turmalinu wystarczy! Ja i te kolczyki niedawno kupiłam w sklepie «Srebrny копытце». Poprosiłam sprzedającego pokaż mi kolczyki z diamentami. I niechcący włożyła je do płatka ucha. Spojrzałam w lustro: diamentowe ściany mrowiem w świetle lampy, wywołały u mnie dziwne uczucie, że wiem, jak można znaleźć w tym świecie diamenty.

      – Agnes, lubisz diamenty?! Tak, to wspaniale! Mnie też się podobają! – zachwycony przerwał jej mowę Apollo. – A turmalin, w Twoich uszach jak jagody jarzębiny. A ja kocham blask kryształów i diamentów. Lubię, gdy szyby błyszczą, – rzekł sennie Apollo.

      – Puszczę muzykę. U mnie jest nowa płyta z piosenkami i odtwarzacz z głośnikami. Ja już prawie wszystkie utwory z tego wiem.

      – Śpiewasz piosenki pod płyty? Nigdy nie śpiewając dalej śpiewaków.

      – Mam ogromne książki z reprodukcje obrazów. Chcesz zobaczyć?

      – Popatrzeć. Z Tobą jestem i reprodukcje obrazów mogę zobaczyć.

      Młodzi ludzie zaczęli przewracać wielką książkę z reprodukcje obrazów, na których zostały przedstawione pałace, mieszkania, wnętrza, rzeźby.

      – Agnes, pasować tylko diamenty, – sennie powtórzył Apollo. Patrzył na kolorowe pałace w książce i na kolczyki w uszach Agnieszki. Turmalin wielkości napój kość migotała przy wieczornym oświetleniu odcieniem wiśni.

      – Apollo, turmalin bezpieczniej, ale diamenty – to świetnie!

      – To ty już wiesz o co mi chodzi. Dam ci, Agnieszka, diamentowy zestaw.

      – Powiesz też – bąknęła dziewczyna, zamykając książkę z obrazami z przeszłości.

      Tak, oni mówili, mylące «ty» i «Ty», i było im dobrze.

      – Muszę już iść, jechać do domu daleko. Byłem w swojej okolicy po sprawie – wstał z fotela młody człowiek.

      – Odprowadzę Cię do drzwi – westchnąwszy, powiedziała Agnes, to nie rozumiem, dlaczego zaprosiła do domu obcej osoby, ale ona była całkowicie pewna, że już go nie widziałam.