Ibong Adarna. Unknown

      Ang uica nang ermitaño

      itong bangá ay dalhin mo,

      madalí ca at sundin mo

      ang ipinag-úutos co.

      Muha ca nang tubig naman

      dalauang bató ay busan,

      nang sila ay magsilitao

      manga capatid mong hirang.

      Si don Jua'i, lumacad na

      ang banga'i, caniyang dala,

      sumaloc nang tubig siya.

      at ang bató'i, binusan na.

      Si don Pedro'i, ang nauna

      na siyang nabusan niya,

      lumitao capagcaraca

      at hindi namamatay pa.

      Umuling sumaloc naman

      si don Diego ang binusan,

      nagquita silang mahusay

      at hindi pa namamatay.

      Malaquing pasasalamat

      nang magcapatid na liyag,

      ualá silang maibayad

      cay don Juang manga hirap.

      Sila'i, agad napatungo

      sa bahay nang ermitaño,

      at naghain nanga rito

      pinacain silang tatló.

      Ay ano'i, nang matapos na

      nang pagcain sa lamesa,

      capagdaca ay quinuha

      garrafang may lamáng lana.

      At caniyang pinahiran

      yaong sugat ni don Juan,

      gumalíng agad nabahao

      at ualang bacás munti man.

      Nag-uica ang ermitaño

      mangagsi-ouí na cayó

      magcasundó cayong tatló

      at huag ding may mag-lilo.

      Don Juan ay cunin mo na

      iyang mariquit na jaula,

      baca di datning buháy pa

      ang monarcang iyong amá.

      Bago umalis at nanao

      ang príncipeng si don Juan,

      ay lumuhód sa harapan

      nang ermitañong marangal.

      Napabendición nga muna

      at saca sila'i, nalis na,

      si don Pedro ay nagbadyá

      cay don Diegong bunso niya.

      Si don Juan ay magaling pa

      hindí mahihiyá siya,

      at siya ang nacacuha

      nito ngang ibong Adarna.

      Ang mabuti ngayon naman

      ang gauin nating paraan,

      patayin ta si don Juan,

      sa guitna nang cabunducan.

      Si don Diego ay nag-uica

      iya'i, masamang acala,

      ang búhay ay mauaualá

      nang bunsóng caaua-aua.

      Ani don Pedro at saysay

      cun gayon ang carampatan,

      umuguin ta ang catauan

      at saca siya ay iuan.

      Ito ang minagaling na

      sa loob nilang dalaua,

      ang cataua'i, inumog na

      nang bunsong capatid nila.

      Di anong casasapitan

      nang pagtulungan sa daan,

      ay di nanga macagaláo

      ang príncipeng si don Juan.

      Quinuha na capagdaca

      ang dalá nga niyang jaula,

      nang dalaua't, omoui na

      doon so reinong Berbania.

      Nang sila'i, dumating na

      sa canilang haring amá

      ang ibong canilang dalá

      nangulugó capagdaca.

      Itinanong si don Juan.

      nang hari nilang magulang,

      sagót nang dalauá naman

      di po namin naalaman.

      Nang ito'i, maringig na

      ang sabi nilang dalauá,

      ang saquít ay lumubhá pa

      nitong daquilang monarca.

      Saca ang ibong marilág

      balahibo'i, nangu-ngulág,

      di magpaquita nang dilág

      sa haring quinacaharap.

      Ang uica nang hari bagá

      itó ang ibong Adarna,

      anong samá nang hichura

      sa ibong capua niyá.

      Ang sinabi nang medico

      na ito rao ibong itó,

      ay may pitóng balahibo

      na tantong maquiquita mo.

      At cun ito ay magcantá

      lubhang caliga-ligaya,

      ngayo'i, nangasaan bagá,

      at di niya ipaquita.

      Hindi pa nga nagcacantá

      itong ibong encantada,

      at sapagca nga uala pa

      ang cumuha sa caniya.

      Ito'i, aquing pabayaan

      ang di niya pagsasaysay,

      at ang aquing pagbalicán

      ang príncipeng si don Juan.

      Ano ang casasapitan

      nang umuguin ang catauan,

      hindi naman macagapang

      sa guitna nang cabunducan.

      Di anong magagauá pa

      nang di macaquilos siya,

      ang nasoc sa ala-ala

      tumauag sa Vírgeng Iná.

      Aniya'i, ó Vírgeng mahal

      anó cayang naisipan,

      manga capatid cong hirang

      at aco'i, pinag-liluhan.

      Ang boo cong ala-ala

      caming tatlo'i, tiuasáy na,

      mahusay na maquiquita

      mahal naming haring amá.

      O bacá pa caya naman

      ay sa ibon ang dahilan,

      at caya pinahirapan

      sila ang ibig magtangan.

      Cun sinabi nila sana

      ang maghauac na ay sila,

      yao'i,