Вушацкі словазбор Рыгора Барадуліна. Рыгор Барадулін
– абразлівы зварот да каровы, каня.
Стой, ваўкарэзіна, каб на цябе ваўкі!
Ваўначоска – майстэрня, дзе чэшуць воўну. Паўдня на ваўначосцы выстаяла, пакуль кузлак воўны счасала.
Вачапор – вісус, накольнік. Вачапоры на шкоду скоры. (Даслоўна – хто порыць вочы.)
Вашанок – маленькая вошынка. Вашанок у галаве засвярбеў.
Веяць – гнаць, каціць.
Кляновая лісціначка,
Куды цябе вецер веіць:
Ці ў бор, ці ў даліну,
Ці ў шчырую баравіну?
Вельмаваць – прывячаць, частаваць.
Ой, дзед, ты мой дзед,
А я твая бабка.
Шануй мяне, вяльмуй мяне,
Каб я была гладка.
Верасянка – гліна, змешаная з верасам. Гліну з дробна пасечаным верасам месяць і з гэтага робяць сцены абораў, хлявоў. (На Ушаччыне бачыў у Двары Пліна.)
Вернікі – верныя ў каханні, у дружбе. Наша дваіх зэкаў на самалёт правяла, такія яны вернікі – да першай падушкі.
Верхам – мець уладу над некім. Зямля па ім верхам была. Жонка па ім верх паняла. Па ім верхам едуць, як на пастуху.
Верхнік – верхні камень у жорнах. Ніяк не маглі верхнік узвалачы.
Ветрагон, ветрадуй – ветраны, не гаспадар свайго слова, лёгкі на абяцанкі, пустадомак. Ветрагону веры німа, толькі абяцанкі-цацанкі. Разумны ня чуіць, што ветрадуй ветрадуіць. Такі ветрадуй, што божа ратуй!
Відошна – відавочна, яўна. Тут жа відошна сасуды адкрыты. Відошна, што саўсім нядужая.
Вілатая – у два ствалы (як вілы). А ў нас на дворышчы бяроза вілатая стаяла.
Вілачнік – куток каля печы ў парозе, дзе стаяць вілкі, чапёлы, гальні. Пастаў у вілачнік свой кій. У цябе ў галаве, як у вілачніку, усё стоць стаіць.
Вірлун – у каго вочы навыкаце. Маўчыць, вірлун, толькі вірламі варочаіць.
Вірлы, вáрлы – вочы. Што ты свае вірлы паказеліў – ніхто цябе не баіцца.
Вірун – несутрымны, няўрымслівы. Малы, як вірун, ні пастаіць, ні пасядзіць, кіпіць увесь. (Магчыма, ад паганскага бога віроў.)
Віхлíцца – круціцца, скакаць, лашчыцца. Сабака віхліцца каля яго, есці хочаць. (Ад віхляць хвастом.) Віхтáцца – хістацца. Галіны віхтаюцца на ветры, як не паламаюцца. Нага я віхтанулася, я чуць не завалілася.
Віцíна, выціна – розга, дубец. Віціну выхвачу ды адхварашчу пасярод Вушачы.
Вішнеўнік – вішняк. Вішнеўнічак выцыбаўся ўжо.
Вішшо – вецце касатай бярэзіны, якое звычайна ламаюць на венікі да Пятра. Пойдзем вішша наламаім, венікаў навяжам. (Магчыма, першапачаткова гучэла як віссё, бо вісела.)
Вобалачка – аблачынка. Ты, як ціхая вобалачка, плывеш.
Возерка – азярцо. І возірка такое кругленькае, як сажалка, яно топкае.
Возка – заезд. Дзве возкі зробілі, дык троху сена прывязлі.
Волаць – танюткія, кшталту нітак, костачкі ў рыбнай мякаці. Смашная рыбіна, алі волаці многа.
Вонка, вонкі – за дзвярыма, на двары. Чаркі трэба, і дзе ён дзеўся вонка?
Ворах – страх. Аж у мяне ворах па целу пашоў.
(Здаецца,