Жыцьмем. Анатоль Вярцінскі
лёсу арэлі…
Яны гаравалі і гарэлі.
Кідалі-ўздымалі жыццёвыя хвалі…
Яны гарэлі і гаравалі.
Гарт набывалі ў суровым горне.
Лепшую долю мужна агорвалі.
Такія яны ужо – Гарэцкія.
Арэшкі – мацнейшыя за грэцкія…
Арэх – ад арэшыны.
Жолуд – ад дуба.
Слухаць уцешна,
бачыць люба.
Шукальнік залежаў,
стваральнік карт.
Гонар.
Годнасць.
Горан.
Гарт.
Як быць з НАТА?
Пытаюся ў дзядзькі Ігната,
як ставіцца ён да НАТА.
Ён хмыкнуў хітравата,
і чую я ў адказ
хрыплы дзядзькаў бас:
«Чаго ўжо тых хаўеры
баяцца нам, як халеры?
Не будуць чапаць яны нас.
Сам не рабі ліхога
і не бойся нікога.
Так вось мяркую
і я, і баба мая».
Тут адчыняецца хата
і выходзіць Агата.
Кажа: «Вы ўсё пра
НАТА? Далося ў знакі яно,
а мне дык ўсё адно.
На мой жа розум жаночы,
дык хай жыве, хто з кім хоча,
хто да каго ахвочы…»
Ігнат ускрыкнуў ажно:
«Ну, хопіць, Агата, досць!
Разышлася ты надта!
Што падумае госць?
Няма на вас, баб, НАТА!..»
Мінута маўчання
Стагоддзі нягод,
змагання гады,
гадзіны адчаю…
Мінута маўчання.
Бой барабанаў,
гул галасоў,
салютаў гучанне…
Мінута маўчання.
Маўчаць абеліскі,
крыжы і пліты маўчаць,
маўчаць незвычайна…
Мінута маўчання.
Сказаны словы,
ды мала тых слоў
для ўшанавання…
Мінута маўчання.
Думкай убачыш,
зазначыш душой
больш, чым вачамі…
Мінута маўчання.
Цэлую вечнасць,
імгненняў мільён
мінута змяшчае…
Мінута маўчання.
Мінута маўчання.
Мінута маўчання.
Калі гвалтуюць Айчыну…
Грудзьмі тулюсь к ёй, як да матчыных грудзей. I калі здзекваецца нада мною хтосьці — Над Бацькаўшчынай здзекваецца ён маей, Калі ж над ёй – мяне тым крыўдзіць найцяжэй.
О Русь моя! Жена моя!..
Так, кожны гвалт – злачынны.
Справа рук сатаны.
Але гвалт над Айчынай —
гвалт двайны, трайны.
Калі гвалтуюць Айчыну —
гвалтуюць тваю жанчыну,
гвалтуюць маці тваю,
гвалтуюць тваю радню,
гвалтуюць цябе самога,
кроўны пачатак твой,
існасць тваю, твайго Бога
(змагаюцца Бог з сатаной).
I з гэтым гвалтам мірыцца —
сябе самога забыць,
найбольшаму злу скарыцца,
найгоршым адступнікам быць.
Калі