Το Κορίτσι Από Το Απαγορευμένο Ουράνιο Τόξο. Rosette
πάλι.
Απροσδόκητα, όπως είχαν ξεκινήσει.
«Ανάθεμα!»
Σήκωσα το κεφάλι μου επάνω, σκυμμένη όπως ήμουν πάνω σε κάποια έγγραφα που τακτοποιούσα. Τα μάτια του ήταν κλειστά, με ένα βλέμμα στο πρόσωπό του τόσο ευάλωτο, σαν μικρό αγοράκι που είχε στεναχωρηθεί.
«Όλα εντάξει;»
Το βλέμμα του ήταν πολύ ψυχρό και σχεδόν με λύπησε το γεγονός ότι είχε ανοίξει τα μάτια του.
«Ο καταραμένος ο εκδότης μου», είπε, κουνώντας ένα φύλλο χαρτί. Ήταν ένα γράμμα που είχε έρθει με το πρωινό ταχυδρομείο και που δεν το είχα παρατηρήσει. Εγώ μοίραζα την αλληλογραφία και μετάνιωσα που δεν του το είχα δώσει νωρίτερα. Ίσως να ήταν θυμωμένος μαζί μου για το γεγονός ότι αμέλησα ένα σημαντικό γράμμα. Ωστόσο, τα λόγια του στη συνέχεια αποκάλυψαν το μυστήριο.
«Εύχομαι αυτή η επιστολή να είχε χάσει το δρόμο της», είπε με αηδία.
«Θέλει να του στείλω το υπόλοιπο του χειρογράφου».
Η σιωπή μου φάνηκε να τροφοδοτήσει την οργή του. «Και δεν έχω άλλα κεφάλαια για να του στείλω».
«Είναι μέρες που σας βλέπω να γράφετε», αποτολμήσα μπερδεμένη.
«Είναι μέρες που γράφω χάλια, πράγματα άξια μόνο για να καταλήξουν εκεί που καταλήγουν» τόνισε, δείχνοντας το τζάκι.
Είχα παρατηρήσει ότι είχε ανάψει τη φωτιά την προηγούμενη ημέρα και με εξέπληξε, λαμβάνοντας υπόψη τις καλοκαιρινές θερμοκρασίες, αλλά δεν είχα ζητήσει εξήγηση.
«Προσπαθήστε να καταλάβετε τον εκδότη σας. Θέλετε να του τηλεφωνήσετε;» πρότεινα γρήγορα. «Είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβει...»
Με διέκοψε, κουνώντας έντονα το χέρι, του σαν να έδιωχνε μια ενοχλητική μύγα. «Καταλαβαίνετε τίποτα; Τι είναι δημιουργική κρίση; Ότι βιώνω το λεγόμενο ‘κλασικό μπλοκάρισμα του συγγραφέα’;» Το σκωπτικό χαμόγελο του έκανε την καρδιά μου να χτυπά μου, σαν να την χάιδευε.
Πέταξε την επιστολή στο γραφείο. «Το βιβλίο δεν προχωρά. Για πρώτη φορά στην καριέρα μου, μου φαίνεται ότι δεν έχω κάτι άλλο να γράψω, σαν να μην το έχω πια στο αίμα μου».
«Τότε, να κάνετε κάτι άλλο», είπα αυθόρμητα.
Με κοίταξε σαν να είχα τρελαθεί. «Ορίστε;»
«Χαρίστε στον εαυτό σας ένα διάλειμμα, για να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει», είπα με ένταση.
«Να κάνω τι; Να πάω για λίγο τζόκινγκ; Για βόλτα με το αυτοκίνητο; Ή για ένα παιχνίδι τένις;» Ο σαρκασμός στη φωνή του ήταν τόσο έντονος που με έκανε να δακρύσω. Μου φαινόταν να αισθάνεται την κολλώδη θερμή ορμή του αίματος που έρρεε από τις πληγές του.
«Δεν υπάρχουν μόνο σωματικά χόμπι», είπα, σκύβοντας το κεφάλι. «Θα μπορούσατε να ακούσετε λίγη μουσική, ίσως. Ή να διαβάσετε».
Ορίστε, τώρα θα με απέλυε στο άψε-σβήσε, ως εκείνη που είχε προτείνει τις μεγαλύτερες ανοησίες της ιστορίας. Αντ ‘αυτού τα μάτια του ήταν σε εγρήγορση, επικεντρωμένα πάνω μου.
«Μουσική. Δεν είναι κακή ιδέα. Εφόσον δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, σωστά;» Έδειξε ένα πικάπ, στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης. «Φέρτε το, παρακαλώ».
Ανέβηκα πάνω στην καρέκλα και το τράβηξα προς τα κάτω, θαυμάζοντας τις λεπτομέρειες. «Είναι υπέροχο. Αυθεντικό, σωστά;»
Συγκατένευσε, ενώ εγώ το ακουμπούσα στο γραφείο. «Πάντα ήμουν λάτρης των παλιών πραγμάτων,