Nieustające święto. Waldemar Lejdward

      Dojechałem do Inowrocławia. Wyszedłem przed dworzec. Na zewnątrz było pusto. Na pasażerów nie oczekiwał żaden autobus ani taxi. Może po Inowrocławiu nie jeżdżą taksówki. Przez głowę przemknęła myśl. Należało zatem iść pieszo do sanatorium. Z autopsji wiedziałem, że budynek sanatorium znajduje się przy parku zdrojowym. Wypadało ruszyć ulicą Dworcową, dojść do skrzyżowania, na którym umieszczony jest obelisk z układem słonecznym, skręcić w aleję Kopernika, dotrzeć do alei Roosevelta i odszukać ulicę Solankową. Dworcową przemierzyłem dość szybko. Słońce świeciło nad miastem, ale porywisty wiatr ziębił nieosłonięte ręce, które trzymały pałąk wózka bagażowego. Żałowałem, że nie zabrałem skórzanych rękawiczek, przydałyby się teraz nieodzownie. Po drodze minąłem otynkowany na biało kościół w kształcie rotundy, przykryty blaszaną kopułą; do wejścia prowadził portyk wsparty na czterech smukłych kolumnach. Minąłem świątynie i pośpieszyłem dalej. Wkrótce dobrnąłem do Solankowej. Spojrzałem w głąb arterii i ujrzałem u wylotu wysoki gmach sanatorium. Intuicja jednak nie zawiodła. Zbliżyłem się do zakładu leczniczego. Budynek składał się z dwóch części; wkrótce przekonałem się, że również posiadał trzecią część, widoczną jedynie od strony parku. Naroże ulicy Solankowej stanowiła budowla o piramidowym kształcie. Policzyłem: było pięć segmentów, o coraz mniejszej kubaturze, ułożonych jeden na drugim, pozostawiając wolne przestrzenie z jednego boku. Wolne odstępy okazały się tarasami widokowymi dla pensjonariuszy zajmujących poszczególne piętra. Wszystkie tarasy zwrócone były w stronę parku zdrojowego. Zasadniczym elementem całego zespołu architektonicznego był dziesięciopiętrowy wysokościowiec, o finezyjnie wygiętym, lecz betonowym zadaszeniu.

      Wkroczyłem do holu, w którym mieściła się recepcja. Podszedłem do kontuaru. Za wysoką ladą siedziała sympatyczna blondynka, której podałem posiadane skierowanie. Pracownica poprosiła, bym usiadł w fotelu i poczekał, aż załatwi wszystkie formalności wpisowe. Po chwili blondynka skinęła ręką i podszedłem do kontuaru. Recepcjonistka położyła na blacie mebla kartę pobytu oraz klucz do pokoju z numerem 307. Następnie wyjaśniła, którędy mam iść, żeby dotrzeć do wskazanego pomieszczenia. Podziękowałem pracownicy i ruszyłem na poszukiwanie numeru. Minąłem jeden długi korytarz, potem drugi, aż wreszcie dobrnąłem do klatki schodowej, z przylegającą do części budynku windą osobową. Wjechałem na trzecie piętro i odnalazłem wyznaczony na czas pobytu pokój. Pomieszczenie było niewielkie, ale gustownie urządzone. Meble były nowe i wygodne. We wnętrzu znajdowały się dwa łóżka, stół, szafa garderobiana oraz pomocnik, na którym stał telewizor. Wyłożona kafelkami łazienka z kabiną prysznicową była schludna i czysta.

      Podszedłem do okna, odsunąłem firankę i wyjrzałem na zewnątrz, żeby zapoznać się z widokiem miasta. Ulica Solankowa łączyła się z ulicą Wilkońskiego. Po drugiej stronie arterii stało wiele rozmaitych domów. Ale najładniejsza była willa umieszczona na skrzyżowaniu szlaków. Budynek był piętrowy, pokryty śnieżnobiałym tynkiem, z czerwonym dachem mansardowym. Cechą, która wyróżniała budowlę od innych domostw, był wysoki portyk sięgający niemal szczytu dachu, wsparty na olśniewających również bielą kolumnach. Za willą znajdowały się budynki także o równych wysokościach, jedynie w oddali, ponad dachy wyrastała pojedyncza, szara, kwadratowa wieża kościoła, z cienkim krzyżem na wierzchołku.