Niezwykły dar. Нора Робертс

      Słyszał o niej to i owo. Kanciarze i wydrwigrosze, jakich pełno w tej branży, omijali ją szerokim łukiem, natomiast ludzie z poważną pozycją lub stojący u progu prawdziwej kariery zabiegali, by stać się klientami jej agencji. Twarda, profesjonalna, nadzwyczaj bystra, bezwzględnie uczciwa i absolutnie lojalna. Taki monolit. Bywała niebezpieczna, gdy ktoś złamał zasady, przekroczył dopuszczalne granice. Modelowa postać, jakby wykuta z jednej bryły. Postrzegano ją tylko przez pracę, nic nie mówiono o jej życiu prywatnym. W środowisku, gdzie rozwód gonił rozwód, a zdrada zdradę, i gdzie brak plotek na czyjś temat świadczył o śmierci zawodowej, jawiła się jak ktoś nie z tej planety.

      A przecież nie była ufoludkiem czy robotem. Była żywą, czującą kobietą, lecz z jakiegoś powodu ukryła się pod pancerzem profesjonalizmu i nie ukazywała swej prawdziwej twarzy światu.

      – Głodna?

      Rozmarzona A.J. otworzyła oczy i spojrzała na niego. Że też wcześniej tego nie zauważył. To były oczy Clarissy, taki sam kształt, kolor i niezwykły wyraz… przepastna, tajemnicza głębia. A może po matce odziedziczyła również niezwykły paranormalny dar? Szybko oddalił tę myśl.

      – Przepraszam – powiedziała półgłosem. – Co mówiłeś? Zamyśliłam się.

      – Pytałem, czy nie jesteś głodna.

      – Och, tak. Daleko odjechaliśmy?

      – Jakieś trzydzieści kilometrów. – Zjechał na pobocze i wskazał na restaurację oraz stoisko z hamburgerami. – Wybieraj.

      – Wezmę burgera.

      – Uwielbiam tanie randki.

      A.J. parsknęła.

      – To nie jest żadna randka.

      – Jak nie randka, to płacisz za siebie – burknął, niby to obrażony.

      Roześmiała się beztrosko, zaraźliwie i bardzo kobieco. Nigdy jej takiej nie widział. Mój Boże, pomyślał, jak niewiele trzeba, by spłynęło z niej to całe napięcie. Niewinna przejażdżka, jakiś żarcik…