Początek. Дэн Браун

      – To reprodukcja?

      – Nie, oryginał – odpowiedział Winston.

      Langdon przyjrzał się uważniej. Nie było wątpliwości, że obraz jest dziełem drukarki wielkoformatowej.

      – Winstonie, przecież to jest wydruk. W dodatku nie na płótnie.

      – Ja nie pracuję na płótnie – oznajmił Winston. – Tworzę sztukę wirtualnie, a potem Edmond ją drukuje.

      – Zaraz, zaraz. To jest twój obraz? – upewniał się Langdon.

      – Tak. Próbowałem naśladować styl Joana Miró.

      – Widzę. Podpisałeś nawet jego nazwiskiem.

      – Nie – sprostował Winston. – Podpis brzmi „Miro”, bez znaku diakrytycznego. Hiszpańskie słowo miro znaczy „patrzę”.

      „Sprytne” – musiał przyznać Langdon, inaczej teraz rozumiejąc wykonane w stylu Joana Miró oko, które patrzyło na niego ze środka obrazu.

      – Edmond chciał, żebym namalował autoportret, i tak właśnie wykonałem jego polecenie.

      „To twój autoportret?” – Langdon ponownie spojrzał na zbiór nierównych zawijasów. „Jak na komputer wyglądasz raczej dziwnie”.

      Langdon czytał ostatnio w jednym z czasopism o fascynacji Edmonda programami graficznymi do tworzenia sztuki algorytmicznej, czyli dzieł wykonywanych przez komputery. Pojawiła się przy okazji konieczność odpowiedzi na niewygodne pytanie, czy autorem jest w tym wypadku komputer, czy informatyk, który go zaprogramował. Wystawiana niedawno w MIT kolekcja zaawansowanych dzieł sztuki algorytmicznej postawiła w nowym świetle oferowane na Harvardzie zajęcia pod tytułem „Sztuka jako wyznacznik człowieczeństwa”.

      – Komponuję też muzykę – dorzucił Winston. – Później może pan poprosić Edmonda, żeby odtworzył jeden z moich utworów. Teraz jednak musimy się pośpieszyć. Zaraz zaczyna się wystąpienie.

      Langdon wyszedł z galerii i stanął na pomoście zawieszonym wysoko nad atrium. Po drugiej stronie przepastnego szybu pracownicy muzeum odbierali ostatnich gości przy windach, kierując ich w stronę drzwi niedaleko miejsca, w którym stał.

      – Za kilka minut zaczynają – oznajmił Winston. – Widzi pan drzwi do audytorium?

      – Tak, są tuż przede mną.

      – Doskonale. Na koniec jeszcze jedna uwaga. Po wejściu zobaczy pan kosze na słuchawki. Edmond prosił, żeby pan zachował swoje. Dzięki temu po wszystkim będę mógł wyprowadzić pana z muzeum przez tylne wyjście, gdzie uniknie pan tłumu i łatwo złapie taksówkę.

      Langdon przypomniał sobie rząd liter i cyfr, które Edmond zapisał na odwrocie wizytówki, instruując go, żeby je pokazał taksówkarzowi.

      – Winstonie, zamiast adresu Edmond napisał tylko BIO-EC346 i dodał, że to boleśnie prosty szyfr.

      – Miał rację – odparł szybko Winston. – Za chwilę zaczynamy. Mam nadzieję, że spodoba się panu wystąpienie Edmonda Kirscha. Po jego zakończeniu jestem do pańskiej dyspozycji.

      Rozległ się cichy trzask i Winston zamilkł.

      Langdon skierował się w stronę drzwi, potem jednak przystanął, zdjął słuchawki, wsunął je do kieszeni i dopiero wtedy pośpiesznie podszedł do wejścia, które przekroczył z grupką kilku spóźnialskich chwilę przed zamknięciem drzwi.

      Znów znalazł się w zaskakującym miejscu.

      „Mamy słuchać na stojąco?”

      Langdon wyobrażał sobie, że Edmond wystąpi przed publicznością usadowioną w wygodnych fotelach, tymczasem goście tłoczyli się w ciasnej, pomalowanej na biało sali wystawowej. Nie było w niej żadnych dzieł sztuki ani siedzeń. Langdon dostrzegł tylko podium, nad nim duży ekran ciekłokrystaliczny, a na nim napis:

      Poczuł, że ogarnia go coraz większa ciekawość. Przebiegł wzrokiem w dół ekranu, gdzie widniała jeszcze jedna informacja:

      „Dwa miliony ludzi?”

      Kirsch zapowiadał, że jego wystąpienie będzie transmitowane na żywo w internecie, ale takiej olbrzymiej publiczności by się nie spodziewał, a wyświetlana na ekranie liczba rosła z każdą chwilą.

      Przez twarz Langdona przebiegł uśmiech. Nie dało się zaprzeczyć, że jego były student radzi sobie doskonale. Pozostawało tylko jedno pytanie: co Edmond ogłosi światu?