Katechizm libertyński. Mademoiselle Theroigne

      Czy ladacznica, która dostarcza rozkoszy mężczyźnie, może się jej oddawać ze wszystkimi, nie narażając się na popsucie własnego temperamentu?

      We wszystkim potrzebny jest umiar. Nieroztropną rzeczą byłoby dla ladacznicy przesadne oddawanie się rozkoszy dupczenia – owocem tego nieporządku stałoby się wkrótce obwisłe i miękkie ciało. Dlatego zręczna ladacznica musi czynić użytek z wyrafinowanych sposobów dawania rozkoszy. Jakieś słowo, jakiś gest, jakaś dobrze dobrana pieszczota daje mężczyźnie złudzenie przyjemnych doznań; bierze on wówczas cień rozkoszy za samą rozkosz; a ponieważ serce jest niezgłębioną otchłanią, ladacznica spełnia często udawaną namiętnością lubieżne oczekiwania mężczyzny, który zadowala się pozorami. Ponieważ kobiety są bardziej biegłe w tym rodzaju fechtunku, to od nich tylko zależy, czy omamią mężczyznę.

      Czy ladacznica powinna zapewniać tyle samo przyjemności dymaczowi za dwadzieścia cztery su i temu, który wynagradza ją hojnie?

      Jest rzeczą pewną, że skoro ladacznica musi wyżyć ze swego zawodu, a sperma nie jest substancją, która mogłaby służyć za pożywienie, to musi ona postąpić z owym pierwszym dymaczem tak, jak z ojcem Zorobabelem, i rzec mu: „Ja żyję z piczy tak, jak ty z ołtarza”.

      Wielka umiejętność ladacznicy, która chce sobie wyrobić nazwisko, nie zawsze polega jednak na skubaniu złowionych mężczyzn. Niektórzy z nich są wrażliwi na taką delikatność i – wzruszeni bezinteresownością okazywaną im przez ladacznicę – wyobrażają sobie, że owa przygodna Lais jest zachwycona i zaślepiona ich powierzchownością o wiele bardziej niż gotówką; taka słabość łechce ich miłość własną. Rozkosz, której – jak im się wydaje – nie trzeba kupować, odczuwają mocniej; wbija ona swą szpilkę głębiej i czasem ladacznica wiele na tym fortelu korzysta; zresztą sama musi rozróżniać i wypróbowywać swoje sposoby. Głupia ladacznica nigdy nie dorobi się fortuny; przebiegła może raz czy drugi dać się oszukać, by dwadzieścia razy powetować sobie na innych.

      Pewne jest też, że cherlawy starzec nie ma prawa wymagać, aby młoda i świeża ladacznica męczyła się z jego lichym fiutem za marne wynagrodzenie; Herkules i Psyche mogą czasem wejść do niej, by zadać zdradziecki cios; lecz jeśli chodzi

      to nie widzę w nim żadnego uroku, który kazałby go przyjąć gratis; musi opłacić złotem przyjemność, po którą przychodzi – to cena za jego szpetotę. Niech zatem ladacznica go oskubie, trzymając za nogę i skrzydło – oto sekret jej sztuki. Winien jest jej bez wątpienia ten okup za zniewagi, jakie co dzień wyrządza rozkoszy.