Na dwóch kołach do kwadratu. Bartłomiej Kargol

      Co tu dużo pisać – jestem nowicjuszem, a rozmawiam z gościem, który samotnie przemierzył góry w Szwajcarii. Nie miałem wątpliwości kto z nas jest większym autorytetem. Przyjąłem radę z wdzięcznością i pokorą. Na koniec dodałem, że jeśli Szycha chce szybciej jechać, to niech nie czeka na mnie. Nie ma sensu.

      Szycha ruszył pierwszy. Już po kilku zakrętach straciłem go z oczu. Ja nieśmiało wjeżdżałem pod górę. Nie ufam wodzie. Czy to zgromadzonej w wielkich zbiornikach, czy w niewielkich ilościach, tak jak na jezdni. Zuźka też nie lubi wody. Prawdę mówiąc, to jeszcze nie wiem jak bardzo. Na mokrej nawierzchni robi się humorzasta. Z hamowaniem jej idzie gorzej, czasem przy redukowaniu biegów trochę się potknie. Nie chciałem ryzykować, więc jechałem bardzo spokojnie.

      Ta część trasy wiła się między drzewami, więc oprócz drogi nic innego ciekawego nie mogłem dostrzec. Dopiero bliżej szczytu, gdzie las pozostał gdzieś niżej, oczom mym ukazał się widok szerszy i zdecydowanie piękniejszy i choć niebo było zachmurzone, to widoczność była bardzo dobra. Tutaj skaliste, ostre góry niewidocznie łączyły się z gładkimi i zielonymi połaciami. Gdzieniegdzie walały się setki głazów i skał, zaraz przy drodze, a droga z kolei raziła nieprzewidywalnością: raz przytwierdzona do skał, by na krótką chwilę chować się w tunelach, raz rozpostarta na równej powierzchni. Raczy łagodnymi zakrętami, by nagle przejść w łamańce nawet do 360º.