Poradnik Dobrej Spowiedzi. Praca zbiorowa

      Jezus często i w różnych sytuacjach powtarzał, że nawet wielki grzesznik z chwilą, kiedy pragnie się nawrócić, jest bliższy Bogu, niż ktoś na pozór bez zarzutu, kogo sprawiedliwość polega głównie na tym, że swoich grzechów nie zauważa. A nie zauważa, dlatego że stały się one poniekąd jego drugą naturą i do nich się przyzwyczaił.

      Przypomnijmy sobie przypowieść o synu marnotrawnym. Owszem, stał się on powodem wielkiej zgryzoty swojego ojca, jednak się nawrócił. Trudniejsza do naprawienia była moralna postawa jego brata. Pozornie nic nie można mu było zarzucić – on przecież pozostał przy ojcu. Tak, pozostał, ale bardziej ciałem niż sercem. Natomiast swojego marnotrawnego brata on po prostu potępił i jego losem się nie przejmował. Toteż nawet jego powrót w ogóle go nie ucieszył.

      Zakamieniałe serce człowieka „bezgrzesznego” demaskuje Pan Jezus również w przypowieści o faryzeuszu i celniku. Faryzeusz czuje się sprawiedliwym w stopniu wręcz ponadprzeciętnym: Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam (Łk 18, 12). Wydawało mu się, że jest o całą klasę lepszy od celnika, który w kącie świątyni bił się w piersi i powtarzał: Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!