Minimalizm. Krótki przewodnik po minimalizmie. Natalia Coleman

      1. TV: nie mam, nie posiadam i nie odczuwam takiej potrzeby.

      2. Modne ubrania: nigdy nie miałam też takiej potrzeby. Ubrania pełnią dla mnie funkcję użytkową, mają być wygodne. Mój mąż zresztą się ze mnie śmieje, że ubieram się beggar style, czyli w stylu żebrackim, a sam taki styl praktykuje.

      3. Najnowsza elektronika: nad sprzętem elektronicznym czuwa mój mąż i ponieważ wie, ile chemii i wody zużywa się do każdego najnowszego modelu, zużywamy stare, jak długo się da.

      4. Książki: jako rasowy filozof z nimi akurat mam problem.

      5. Cudowne kosmetyki: w tym aspekcie również pomógł mi mój mąż i jego tzw. niczego nieużywanie. Nie twierdzę, że niczego nie używam, bo nadal mam półkę w łazience i nadal używam pasty do zębów zamiast oleju kokosowego.

      6. Zabawki: te akurat są moją zmorą, bo nadal walają się po podłodze, ale z dwulatką chyba nie da się inaczej.

      7. Ozdoby: te też mam, ale mało. Życie rodzinne ma swoją cykliczność, są w nim pewne święta i ich ozdoby, typu: Boże Narodzenie, Wielkanoc, Halloween.

      8. Wyposażenie kuchni: nie mam ekspresu do kawy, ale gdybym miała, to bym go używała, ale fakt – kubków, talerzy i miseczek mam po sześć i uważam, że to wystarczy dla trzyosobowej rodziny.

      9. Samochód: nie miałabym nic przeciwko temu, żeby wozić sobie dupkę, ale jej nie wożę ;-)

      10. Duży dom: coraz bardziej dociera do mnie idea: ogarnij najpierw małe rzeczy, a potem bierz się za duże. Mieszkamy w siedemdziesięciometrowym apartamencie i to wystarczy, nie muszę mieć piętrowego domu ze strychem i kominkiem, chociaż nie ukrywam – jeszcze niedawno marzył mi się taki.

      Jakie korzyści płyną z bycia minimalistą?

      Właściwie to do końca nie wiem, czy stałam się minimalistką ostatnimi czasy, czy zawsze nią byłam, tylko teraz dopiero potrafię się nią nazwać;-) Zawsze wierzyłam, że we frommowskiej dyskusji „mieć czy być”, BYĆ ma większe dla mnie znaczenie, ale dochodzę do wniosku, że jest tak dlatego, że nic nie posiadam. Przecież bardzo łatwo jest być minimalistą bez niczego. Czy gdybym była milionerką, dalej byłabym minimalistką?

      Ponadto minimalizm nie jest też dla każdego i śmiem nawet twierdzić, że jest to bardziej filozofia dla ludzi dojrzałych, trzydzieści plus. Gdyby ktoś mnie poprosił o wyhamowanie pędu życia i aspiracji w wieku dwudziestu lat, wyśmiałabym go. Łatwiej jest mi przystosować się do łatki slow life, zbliżając się do czterdziestki niż piętnaście lat temu.

      Minimalizm jest swego rodzaju narzędziem, remedium na dzisiejszą ponadprogramową konsumpcję, ale nikt nie mówi: wyrzeknij się wszystkiego, a będziesz szczęśliwym człowiekiem. Jest narzędziem, by uczynić nasze życie prostszym i nadać mu właściwy kierunek.