Сине сөям, дисең… Шигырьләр. Рифа Рахман

      Баш очында гына – ак болытлар,

      Баш очында гына – күпме кош!

      Безне биеклеккә күтәрала

      Кеп-кечкенә генә талпыныш.

      Баш очымда гына – ак болытлар,

      Акка батып туды бу иртә.

      Җан биектә чагым! Бүген тәнне

      Бер манара кебек хис итәм.

      Манараның ачык уемына

      Җан кыңгырау кебек куначак.

      Чыңлаячак анда, чыңлаячак…

      Илне гамьле эшкә җыячак.

      Чыңлар да ул, тау-ташларга тиеп

      Кире кайткан чыңын тотачак.

      Аннан тагын, тагын чыңлаячак,

      Шулай тауның җырын отачак.

      Тау зурлыгы булыр аннан җырда,

      Таш ныклыгы булыр сүземдә.

      Җан – биектә. Мин – бер манарадыр,

      Калкып баскан Илем-Җиремдә!

      Баш очымда гына кошлар оча,

      Кош уйнатып туды бу иртә.

      Сандугачлар агачларда сайрый,

      Ә бөркетләр оча биектә.

      Миндә әле бөркет хисе дә бар,

      Канатында күкне иңләгән.

      Җан җыр булып оча, бөркет сыман

      Бер талпыныш алгач җилләрдән.

      Баш очында гына – ак болытлар,

      Баш очында гына – күпме кош!

      Безне биеклеккә күтәрала

      Кеп-кечкенә генә талпыныш.

      Йолдызга мин карап торган булам,

      Ә ул инде күптән үлгәндер,

      Бөек бер көч аны йолдызларның

      Мазар илләренә күмгәндер.

      Йолдызга мин сәлам биргән булам,

      Яңа бер дус тапкан шикелле.

      Үземә дә Галәм күкрәгеннән

      Йолдыз уты капкан шикелле.

      Чулпанга мин таңда бармак яныйм,

      Йокламыйсың, димен, таңгача.

      Кояш чыккан, инде нуры тулган,

      Менә тиздән, димен, ай качар.

      Син сүнәрсең иң ахыргы булып,

      Башка йолдыз булмас яныңда.

      Зур бер хәсрәт – ялгыз гына яну

      Галәм учагында, җаныңда…

      Ә мин янам. Күпләр сүрелделәр,

      Сындырдылар күпләр күңелен.

      Нигә соң мин, шулай яна торып,

      Ил күгендә йолдыз түгелмен?!

      Нигә таңда өмет кабызмыймын,

      Нигә төндә юлга нур сипмим?!

      Ә бит теләк – илгә маяк булу,

      Аны исән итү, һичшиксез!

      Яшәр микән? Әллә сүнәр микән?

      Төн телимме, таңмы милләткә?

      Төндә йолдыз бигрәк якты яна…

      Янгач сүнә инде, әлбәттә!

      Әллә бик нык янып сүнде микән

      Вакытыннан иртә бу халкым?

      Мин шуңамы аны таңны таңга

      Кушкан йолдызларга охшатмыйм?..

      Чулпан йолдыз әнә китми тора,

      Төн пәрдәсен кояш ерткач та,

      Нур ташкыны тауның башындагы

      Кыяларны төртеп еккач та…

      Уянам да аңа карап торам,

      Бәлки, ул да инде үлгәндер?

      Йолдыз нуры гасыр кичеп килә —

      Җирне үле йолдыз үбәдер…

      Йолдызга мин карап торган булам,

      Йолдыз җиле каккан шикелле,

      Сәлам биргән булам, көлгән булам,

      Яңа бер дус тапкан шикелле.

      Ә ул инде күптән күктә юктыр,

      Миннән бик күп алда үлгәндер.

      Галәм бишегендә аның ур(ы)ны —

      Галәм мазарына җирләнер.

      Йолдызларның аңы киткән чакта,

      Йолдызларның төсе уңганда

      Туганмын мин,

      Инеш, елга суы

      Ярларына тәмам тулганда.

      Күзләреңнән йолдыз тама, дисез,

      Яшьне нәни йолдыз күрәсез —

      Исәр йолдыз кебек яшисең, дип,

      Нигә мине һаман сүгәсез?

      Гаҗәпмени йолдыз нурларына

      Минем шулай ия булуым?

      Моңа сәбәп —

      Яңа йолдыз белән

      Бер вакытта минем тууым.

      Бик газаплы, диләр, йолдызларның

      Яралуы Галәм эчендә.

      Мин дә йолдыз кебек җан алганмын…

      Шуңадыр да йолдыз төсендә.

      Ә аларның һушы киткән чакта,

      Җиңелмени