Сине сөям, дисең… Шигырьләр. Рифа Рахман

      Кар өеме елап ята, беттем, диеп,

      Итәкләре анда-санда гына калган.

      Шул өемдә бии кояш шәүләләре.

      Урамда – яз, наз шикелле нур таралган.

      Конкурска чыкканмыни тәпиләре,

      Бии кошлар тротуарда – күлдәвектә.

      Кышның бөтен салкыннары, бураннары

      Агып бара, урам иңләп, гөрләвектә.

      Кар өеме зар өеме булып калган,

      Урамга наз, урамга шат җыр таралган.

      Күгәрченнәр гөр-гөр килеп йөргән була:

      Кар астыннан ашалмаган җим табалган.

      Таңда гына яңгыр явып үткән иде,

      Кыш тузанын агызган ул асфальтлардан.

      Киемемне чишеп барам – җилгә ачык

      Гәүдәм әзер агачны да кочакларга.

      Күңел әзер барыгызны яратырга,

      Йөзем көләч – җир кояшы булганмыни?!

      Бу тикле яз сагындырган икән мине —

      Өйдән чыкмый – салкыннардан туңганмыни?!

      Өйдә яшәп, язып кына яткан идем,

      Шуннан кайчак бер тынычлык тапкан идем.

      Яңгыр шакып дәште мине урамнарга,

      Юкса таңда йокларга дип яткан идем.

      Ул яңгырга мең мәртәбә рәхмәт инде:

      Киткән явып, җирне юып, сафлык чәчеп.

      Бу тикле яз сагындырган икән мине,

      Яшик өч ай, бергә-бергә чөкердәшеп!

      Шомыртларым тиздән атар кардай чәчәк,

      Сиреньнәрем сибәр татлы хушбуй исе.

      Урамнарда әле карлар өем-өем —

      Күңелләргә узган инде язның хисе.

      Урамнардан ага әле чишмәдәй су,

      Ташу көтә инде кырлар, елга яры.

      Алтын уклы яшеннәргә әзер алар,

      Сагындырган язның хәтта җәзалары.

      Агар ташу, болытлардан төшкән кебек.

      Агар силләр, шул ташуга иш булырга.

      Тапмас бары тормыш сөймәс кеше генә,

      Сәбәп бардыр ил гаменә кушылырга.

      Шомыртларым тиздән атар кардай чәчәк.

      Нигә әле тынычлансын безнең йөрәк?!

      Дәрвиш сыман, Җиһан буйлап узар язлар,

      Ачык чырай күрсәтүең хәерлерәк.

      Карлы җирдә – иске елның яфраклары,

      Тротуарны тишкән яшел яңа үлән.

      Светофорлар яшел күзен чытлык кыса,

      Яңа язга урамнарда юл бирелгән.

      Ян син, кешем, тынычланма гамәл белән,

      Иң шатлыклы чагыдыр яз һәр кешенең.

      Сөяркәсе кире каккан ирнең түгел,

      Хәтта подвал кышын кичкән карт песинең.

      Шомыртларым тиздән атар кардай чәчәк,

      Утлар – суга, сулар утка әйләнер чак.

      Урам тулы гел хатын-кыз, гел хатын-кыз…

      Телләр – телгә, куллар кулга бәйләнер чак.

      Олыгайган кебек кенә булганмын ла,

      Яшь тормышны бәйрәм итәр вакыт җиткән.

      Өч-дүрт