Сине сөям, дисең… Шигырьләр. Рифа Рахман

      Авыл йоклый әле. Намаздадыр

      Иртән азан әйткән мулласы.

      Кешеләргә түгел, чыпчыкка да

      Кирәк аның хәер-догасы.

      Авыл йоклый әле. Әтәчләре,

      Мин – беренче, диеп мактана.

      Ә безнеке инде җир тырмыйдыр,

      Иң соңыннан гына ятса да.

      Тавыкларны куып йөртәдер ул,

      Җим җимләгез, диеп, җиләстә.

      Манарага очып кунар иде,

      Уятырга азан кирәксә.

      Мал хуҗага тарта, кеше – йортка,

      Бар гадәте килә каныннан.

      Әти-бабам инде бу вакытка

      Печән чабып кайткан табынга.

      Әни-әби иртән эчәр чәйгә

      Икмәк, бәлеш куеп өлгергән,

      Коймак салган, чүлмәк утырткан ул

      Мич куенына җыйган күмергә.

      Башларыма килми ниләр генә,

      Төшкә чумган авыл – йокыда.

      Бер мәчетнең азан әйткәненә

      Икенчесе килеп кушыла.

      Иртән сәламләшкән әтәч кебек

      Мулласы да аның, мәзине.

      Мәмәширдән Күкшелләргә күчә,

      Азан сезгә чаба, Газинур.

      Дога асларында яшәү тыныч,

      Син кайттыңмы, бүсәсеңме йокы?

      Ә мин менә авыл буйлап киттем,

      Шигырь укып уздым тыкрыкны.

      Әни яннарында йокы тыныч,

      Ник йокламыйм икән атуса?

      Мин авылны уйлыйм, ничек кенә

      Яшәтергә диеп, таң туса.

      Үткәнемне уйлыйм, үтәремне,

      Үлгәннәрне уйлыйм, исәнне.

      Мин авылны уйлыйм Казанда да!

      Исләренә үзем төшәмме?

      Урам буйлап барам. Ара-тирә

      Авыр сулап кына тукталам.

      Бу нигездә әти үскән, димен,

      Ә монысын корган бер бабам.

      Ә бу йортта туган-тумачалар

      Яшәгәннәр иде… һәм киткән…

      Буын сулкылдавы буыннарны

      Тезеп кенә сала бер җепкә!

      Ә бу йортта минем чәйләгән бар,

      Килен була язган монсына.

      Кешесез өй… Ул тоела миңа

      Сүзе онытылган җыр сыман.

      Яз килдеме, урамнарны ташу,

      Силләр бүлә кайчак урталай.

      Ташу акты мәллә арабыздан?

      Яшьлек аерып узган уртадан!

      Тагын атлыйм. Тагын туктап торам.

      Мең хатирә һәр йорт турында!

      Нигә күңел ачылырга әзер

      Янымда һич кеше югында?!

      Их, авылым, читән коймаларың

      Ялгызларны гына үз иткән.

      Гомере җирдә узган әбекәйләр

      Көнгә карый кайсы күзлектән?

      Минем күзлек борын очындагы

      Әле кемгә, бәлки, ярыйдыр,

      Тик күбегез илгә, дөньялыкка

      Җирдәнрәк торып карыйдыр.

      Минем кебек, кояш уянганда

      Борчымыйдыр, диеп, кешене,

      Бер ызбага якынаям гына,

      Ачыла да китә ишеге.

      Төнгә япмас, таңга капка ачмас —

      Юк карчыкның урлар әйбере.

      Бар хезмәтен калхуз өчен куйган,

      Ил аңлар дип уйлап кайберен.

      Ил дигәнең, әби, ул мин дә бит,

      Һәрбер кеше – мине тыңлаган.

      Бу