Сине сөям, дисең… Шигырьләр. Рифа Рахман

      Алда – кәгазь. Сорый сурәт.

      Сурәт җанны сораячак, —

      Ясадым уйсызлыкта дип,

      Һич котылып булмаячак.

      Җавап бирәсе булачак

      Сурәт өчен бакыйлыкта —

      Төште дә китте шуңамы

      Карандаш рәссам-бармактан.

      Җанлы сурәт ясармын дип

      Курыкса да, талант-хирыс

      Тоттырды кабат карандаш:

      Һичшиксез, ясарга тиеш!

      Килепме уйга кабаттан,

      Ясады каурый һәм җимеш.

      Каурый бит – җан иясеннән,

      Ул да җан сорарга тиеш!

      Күтәрелеп китәр иде,

      Белми каурый – кай тарафка,

      Шуның өчен вакытлыча

      Охшап тора битарафка.

      Ул әле үсәр, пар табар…

      Карандаш очы сынмаса!

      Йә шунда үзе бирер җан,

      Ымсыныр күге булмаса…

      Тышта шау-шу. Әйтерсең лә шимбә

      Түгел бүген: урам – там халык.

      Машиналар кайта, китә тора…

      Мин урамда йөрим буталып.

      Киосктан кеше ни аладыр…

      Мин янында сагыз чәйнәп торам.

      Тукталышта утыргычлар чиста —

      Анда гәҗит-мәҗит караштырам.

      Урам сулар аккан елга кебек,

      Болай агыла ул, тегеләй.

      Йотар кичен авыл кешеләрен

      Таш кар(ы)нына шәһәр тереләй…

      Уйламаслар алар шушы хакта,

      Бәхет булыр хәтта таш фатир,

      Урам тулы эшсез, йортсыз булгач,

      Подъезд тулы алкаш һәм фәкыйрь.

      Мин башкамы? Мин дә алар кебек

      Риза көнем эштә узганга,

      Шимбәгә ял миңа бирелгәнгә,

      Арын-кагын диеп тузаннан.

      Кабызырмын мин дә телевизор,

      Компьютерны – кирәк-сирәктә.

      Һәм язармын, һаман кабатланып,

      Авыл китми, диеп, йөрәктән.

      Кирәкми кунак та.

      Кирәкми ялы да.

      Кайвакыт кирәксез

      Күк тәнгә җаны да.

      Яшәсен яшәгән,

      Ашасын ашаган,

      Бихисап алманың

      Орлыгын ташлаган…

      Бик күпләр санаган чакта

      Тирә-юнь абыстае,

      Кыласың кинәт гамәлнең

      Аңлатып булмастаен.

      Йә гайбәт сөйләп куясың,

      Йә эштән соң кайтасың.

      Кайтасың да бисмилласыз

      Йокларга ук ятасың.

      Кызыңны тиргәп атасың,

      Мәчеңне ашатмыйсың,

      Сәгатең санамый тора —

      Аңа көн башлатмыйсың.

      Борасың аның колагын,

      Бирәсең кирәкләрен.

      Ошамый савыт-сабаң да,

      Иләгең, чиләкләрең…

      Тотасың бәреп-имгәтеп,

      Юасың саксыз гына.

      Яшәгән чагың туйдыра

      Сөюсез, җансыз гына.

      Ят кала мулла мәчесе

      Кебек атлап йөрешең.

      И