Сине сөям, дисең… Шигырьләр. Рифа Рахман

      Нократ аръягында – урманнардыр,

      Урманнарда – төлке-селәүсен.

      Күрер күзләр күрмәс булган чагым,

      Офыкта ни көтә – сөйләрсең.

      Миңа калса, Нократ ерак түгел,

      Куе зәңгәр офык өсләре.

      Тау өстендә – нарат урманыдыр,

      Энҗе чәчәк алып төш әле.

      Агач арасыннан, елгалардан,

      Үләннәрнең сирәк төшеннән

      Эзлә әле аны. Бу минутта

      Мин исергән сөю хисеннән.

      Мин табарлык түгел чәчкәләрне,

      Мин тотарлык түгел офыкны.

      Энҗе чәчәк эзләп чыккан идем,

      Энҗесенә хиснең юлыктым.

      Ә син салкын. Синдә акыл көчле.

      Карт булсаң да, күзең җетерәк.

      Касрелбәсар бит мин бу дөньяда,

      Син – шундыйга күзлек төслерәк.

      Күрсәтәсең аңа хаталарын,

      Өйрәтәсең аны яшәргә.

      Офык өсләрендә зәңгәр томан

      Дигәннәрем урман-тау мәллә?

      Энҗе хисләр диеп уйлаганым

      Алдануым микән, төш микән?

      Синдә акыл көчле. Күзең җете.

      Кәсрелбәсар сиңа төс микән?

      Сулар баскан, торбаң тишелгән дә,

      Сулар баскан мунча-йортыңны.

      Язлар шулай… өйгә кадәр кереп,

      Көтмәгәндә ала котыңны.

      Краннарын бәреп чыгарган, ди,

      Кирпечләрен мичнең җебеткән.

      Син кәефсез, тормыш көйсезлеге

      Су күк үткән синең җелеккә.

      Ватылган кер юу машинагыз,

      Күгәргән, ди, мунча дивары.

      Сулар баскан – синең көйсезлеккә

      Шулар сәбәп икән нибары.

      Сулар баскан минем гаражны да,

      Җиһазларны тәмам җебетеп.

      Өстәл аякларын ашаган ул,

      Аннан качкан дөнья җимертеп.

      Кәефсез мин, әмма үз-үземне

      Юатырлык нәрсә җитәрлек:

      Син исән бит, димен, ни соң кирәк?!

      Бар да булыр, булса исәнлек.

      Син килгәнсең, димен, сагынгансың,

      Сагынмыйча, бәлки, килгәнсең.

      Гел яшьләрчә булып калыр өчен,

      Өсләреңә куртка кигәнсең.

      Гел җиңелдән генә киенгәнсең,

      Син дә язга инде чыккансың.

      Син исән бит әле, мин исән бит!

      Ачуларың язга чыкмасын.

      Килмәсен лә ачу су басуга,

      Түбәләрдән аккан тамчыга,

      Торба ярылуга, мич җебүгә…

      Вакытлыча хәлләр барсы да.

      Шагыйрьләрнең Шагыйредер Тукай,

      Туплагандыр Иле – Халкы ак(ы)лын.

      Бөтен татар бергә сулу алгач,

      Нинди булсын чыккан тыны? – Ялкын!

      Гасырларның Акылыдыр Тукай,

      Изгелекне