Сине сөям, дисең… Шигырьләр. Рифа Рахман

      Нигә миңа шушы кадәр сөю?!

      Кызны, илне, җирне, табигатьне…

      Йөрәгемә сыеп бетмәслек хис!

      Бир, Ходаем, кирәк кенә хәтле.

      Яз, Ходаем, кирәк кенә эшләр,

      Кыла алыр кадәр изге гамәл.

      Ятсам-торсам көтеп тора бурыч:

      Башкармаган хезмәт Каф тау кадәр.

      Әгәр язсаң алда миңа гомер,

      Насыйп ит син бәхет көне генә.

      Савытларда һәрчак гөлләр минем,

      Булсачы, дим, сөю гөле генә!

      Әгәр миңа насыйп икән яшәү,

      Яшәт, димен, сөйгән ярымны да!

      Алып китте үзен, киемнәрен…

      Алыр иде шигъри җанымны да!

      Әгәр аңа насыйп икән яшәү,

      Насыйп ит син бәхет китергәнен.

      Кичер аның миннән башкаларны

      Ирененнән сөйми үптергәнен.

      Кичер аның миннән башкаларга

      Күңелендә урын биргәнен дә.

      Димәк, анда әле буп-буш булган!

      Бир хисләрнең аңа миндәген дә!

      Янсын-көйсен чиксез яратудан,

      Ә йөрәге хистән тыгызлансын.

      Нигә миңа шушы кадәр сөю?!

      Шул сөюнең утын бераз алсын!

      Лепер-лепер килә таҗчыклары,

      Җил уйнаткан гөл күк йөрәгем.

      Каты томшыктан да имгәнә ул,

      Юк-барга да балкып көлә ул.

      Сөенә ул, рәнҗи, шаярта ул —

      Җилдә уйнар гына гөлегез.

      Бу дөньяда ханымнарның әле

      Шундые да барын күрегез.

      Яратыгыз мине шушы килеш,

      Җанда урыным бар чын хискә.

      Лепер-лепер килеп, чәчәкләрем

      Сезне алкышласын бу кичтә.

      Кара ташлар яуган Чиләбегә,

      Ә без хәтта шуны ишетмәгән.

      Анда кар эрегән, җан туңдырып,

      Монда салкын өргән ишекләрдән.

      Яңа таныш белән гәпләшкәнбез,

      Тыңлап торган отель бүлмәсе.

      Каш йолкыган кызым, сөрмә тарткан…

      Кемгә кирәк аның сөрмәсе?!

      Кемгә кирәк аның кершән йөзе,

      Мамык сырган төнге күлмәге?!

      Без монда да ялгыз, Казанда да…

      Без – парлының татлы теләге.

      Без – куркакның яш(е)реп йөрткән сере.

      Без – ирләрнең таңгы төшләре.

      Ә мин инде төш тә күрмим бугай…

      Дога укып яткач кичләрен…

      Мин – чында да чынга ашмас теләк,

      Син, дим кызга, тик төш булып калма.

      Сөрмә тартып вакыт уздырасың…

      Сөрмәсез дә матур булганыңда.

      Яңгыр тынып килә, яуган озак:

      Агачларның ир(е)не бөрешкән.

      Тамчы тама яфрак-ирененнән

      Күлмәгеңә, кигән рәешкә.

      Син йөрисең каенлыкта ялгыз,

      Озатырга әллә чыккансың

      Тәүлек буе яуган яңгырларны.

      Кулларыңа зонтик тоткансың.

      Ул зонтик бит болай гына, эшсез…

      Яңгыр кирәк сиңа, кар кирәк.

      Син әйтерсең агач кавеменнән,

      Сиңа таллар тотар яр кирәк.

      Сулар