Сине сөям, дисең… Шигырьләр. Рифа Рахман

      Казанда көз. Әле ямьсез көннәр,

      Әле кире кайта нурлысы.

      Ямьсезендә җанга җитми сыман

      Әни сүзләренең җылысы.

      Җитми сыман йөзгә яшәү төсе

      Бирер өчен пешкән шулпасы.

      Перчаткада бармак күшеккәндә

      Килә әнкәң кулын тотасы.

      Кочагына кереп җылынасы,

      Көз салкыны сине сындырса, —

      Алай итәр иде, болай, дисең,

      Яннарыңда әгәр ул булса.

      Мич түрендә пешкән ипие дә

      Дәва булыр кебек, чирләсәң.

      Әнкәң кисәткәне искә төшә,

      Башларыңа башлык кимәсәң.

      Сабый кебек, дисең, туңдым тагын,

      Санга сукмый аның әйткәнен, —

      Орышмыйча, киңәш-табыш итеп

      Биргән бит ул тормыш мәктәбен.

      Олы күреп, сине яраткан ул,

      Сабый санап, сине юаткан.

      Юл чатына кадәр озаткан да

      Гел күзәтеп торган ерактан.

      Казанда көз. Әле суык килә,

      Йә әйләнеп кайта җылылар.

      Һәрбер көздә ата сынаулары

      Һәм аналар биргән җылы бар.

      Яшь калганмын, яшьләр булгач тирәмдә,

      Илле яшьтә, кырык яшьлек, диделәр.

      Кырык яшьлек, дигәндә дә, үземне

      Унсигезем тулган кебек сөйделәр.

      Чәчләремнең чалы бер дә юк кебек,

      Алтмыш яшьтә, илле яшьлек, диделәр.

      Сөйләделәр кайберәүләр көнләшеп,

      Көнләшсеннәр, сөйгәннәр күп иделәр.

      Җитди сүзләр ардырганда кешене,

      Күңелләрен ачты сүзнең шаяны.

      Мәҗлесләрнең күркен тапкыр сүз итү

      Бабалардан, борынгыдан калган ул.

      Шаян булдым бәйрәмнәрнең түрендә,

      Олпат булдым яшьләргә шул кирәктә.

      Башта гамем җитмеш еллык булганда,

      Унсигездә калган йөрәк, әлбәттә.

      Сиксәнемдә, җитмеш яшьлек, дисәләр,

      Яшь, диярмен, яшьләр булгач тирәмдә,

      Яшим кебек һаман әле яшь булып,

      Яшьлектәге кебек сезне сөйгәнгә.

      Сиксәнендә егет әле, дисеннәр.

      Сөйләделәр. Сөйләсеннәр. Түзә сүз.

      Унсигезне тудырдым мин, дигәндә,

      Бармак янар күзләремнән ун сигез!

      Кышкы урман. Шыгыр-шыгыр сукмак.

      Төнен туңып йоклый юкәләр.

      Юкә ботагына кошчык кунган,

      Бөрешепләр беткән шулкадәр!

      Минем кебек, култык асларына

      Җылы эзләп борын төрткән ул.

      Бу урманда ялгыз яши микән?

      Уйларына кемне керткән ул?

      Мин бит менә ялгыз яшәсәм дә,

      Уйларымда һаман парым бар.

      Теш сындырып суык узар микән, —

      Сукмакларга сөйләр зарым бар.