Кыңгыраулы яшел гармун: шигырьләр, поэмалар, баллада. Фатих Карим

      Ә менә кич,

      Урман тынган,

      Халык арып җиргә сузылган.

      Көн буенча эшләп

      Аның көче —

      Хисе, мәхәббәте тузылган.

      Ник соң кичен

      Әтәч җырламый,

      Ник сайрамый сары сандугач,

      Ә бит кичен кирәк

      Моңлы дәртләр,

      Каның арып куану сагынгач.

      Тик шулвакыт

      Бер кырыйдан

      Тальян гармун сызып җибәрә.

      Шунда йөрәк

      Моңнан ташый,

      Җыры җәелә якын-тирәгә:

      «Ап-ак каен, яфраккаең

      Җилдә сөйләшә икән.

      Апаң булса, җизнәң була,

      Җиңгәң көнләшә икән.

      Их, егетнең йөрәге,

      Йөрәгендә терәге,

      Нарат кебек яшь егетнең

      Эштә була теләге».

      Их, ул гармун,

      Тальян гармун

      Һәр йөрәкне үзенә алдыра,

      Ярсу йөрәкләрнең

      Мәхәббәтен

      Киң кырларда мәңге калдыра.

      Телгә бай ул,

      Радио аша

      Бөтен дөнья белән сөйләшә,

      Аның йөрәге —

      Безнең йөрәк,

      Ул хисләрен безгә өләшә.

      Дуслар,

      Тальян гармун кебек

      Якын күрәм сезне,

      Гайбәтләрдән ерак качарсыз.

      Вәгъдә итәм:

      Мин өйләнгәч, кызыл туемны

      Тальян гармун белән ачарсыз…