ธรรมเนียมแห่งดาบ . Морган Райс
เมื่อไม่มีพระองค์แล้ว เขาก็เหมือนสิ่งไร้ค่านับตั้งแต่ได้พบเจอกับพระองค์เขารู้สึกว่า ในที่สุดเขาก็ค้นพบความหมายของการมีชีวิต เพื่อที่จะเฝ้าระวังพระองค์ เพื่ออุทิศชีวิตของเขา เพื่อชดใช้ให้กับพระองค์ที่ทรงอนุญาตให้เขาที่เป็นคนใช้ระดับต่ำได้เลื่อนขั้นขึ้นมา และเหนือสิ่งอื่นใดคือการที่พระองค์เป็นบุคคลแรกในชีวิตของเขา ที่ไม่รังเกียจและดูถูกเหยียดหยามเขาจากรูปร่างหน้าตา
สเตฟเฟนรู้สึกถึงความภาคภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือพระองค์ให้มาถึงยังหอคอยอย่างปลอดภัย การที่ทิ้งพระองค์ไว้ที่นั่นทำให้เขารู้สึกกลวงอยู่ด้านใน เขาจะไปที่ไหนในตอนนี้? แล้วเขาจะทำอะไร?
เมื่อไม่มีพระองค์ให้ปกป้องชีวิตของเขาก็เหมือนไร้จุดหมายอีกครั้ง เขาไม่สามารถกลับไปที่ราชสำนักหรือที่เมืองซิเลเซียแอนโดรนิคัสได้พ่ายแพ้ไปทั้งสองเมือง เขาหวนนึกถึงการทำลายล้างในขณะที่เขาหนีออกมาจากเมืองซิเลเซียครั้งสุดท้ายที่เขาจำได้คือผู้คนของเขาถูกจับและกลายไปเป็นทาส มันไม่มี ข้อดีอะไรให้กลับไป นอกจากนี้สเตฟเฟน ไม่ต้องการจากข้ามเขตของอาณาจักรวงแหวนอีกครั้ง และออกไปไกลจากพระนางเกว็น
สเตฟเฟนเดินอย่างไร้จุดหมายเป็นเวลาหลายชั่วโมงผ่านไปตามทางของป่าดง พยายามรวบรวมปัญญาที่มี จนกระทั่ง มันบอกเขาว่าจะไปที่ไหนดี เขาไปตามถนนชนบทที่มุ่งหน้าสู่ทางเหนือ เขาเดินไป จนถึงจุดที่สูงที่สุดและมองออกไปยังเมืองเล็กๆ ที่อยู่บนเนินเขาอีกด้านในระยะไกล เขามุ่งหน้าไปทางนั้น และเมื่อเขาพยายามไปให้ถึงจุดหมาย เมื่อหันหลังกลับไปดู