Dobry omen. Терри Пратчетт
rozdrażnienie – to wiedz, że go dałem w prezencie.
Crowley wytrzeszczył oczy ze zdumienia.
– No widzisz, musiałem… wiesz… – ciągnął anioł, nie bardzo wiedząc, co robić z rękami. – Biedacy, byli tacy zziębnięci, ona już w ciąży, wokół tyle dzikiego zwierza i nawałnica tuż-tuż, więc sobie pomyślałem: a niby co w tym złego? Więc mówię im, że kiedyś, jak zechcą wrócić, to na pewno zrobi się taki huczek, że wszystko zadrży w posadach, ale miecz może wam się przydać. No weźcie go, nie, nie, nie dziękujcie. Zróbcie nam wszystkim przysługę i postarajcie się nie zwalić sobie nieba na głowę. – Spojrzał zmartwiony na Crowleya. – To było chyba najlepsze, co mogłem zrobić, prawda?
– Właściwie to nie wiem, czy w ogóle potrafisz zrobić coś złego – powtórzył Crowley, parodiując niedawno usłyszane zdanie Azirafala, ale ten nie dostrzegł ironii.
– Mam nadzieję, że tak jest naprawdę, a to mi nie dawało spokoju przez całe popołudnie.
Przez chwilę patrzyli, jak pada.
– To może zabrzmi śmiesznie – powiedział Crowley – ale sam zastanawiałem się, i to nie raz, czy sprawy z jabłkiem nie należało rozegrać inaczej. Widzisz, jak diabeł zrobi coś właściwego, coś słusznego i stosownego, to zwykle ma z tego powodu masę kłopotów. – Dał lekkiego kuksańca aniołowi i kontynuował: – Będzie śmiesznie, jak się okaże, że obydwaj pograliśmy nie tak jak trzeba, co? A jeszcze śmieszniej, jak się okaże, że to ja popełniłem uczynek dobry, a ty zły, hę?
– Nie bardzo – odparł Azirafal.
Crowley patrzył na deszcz.
– Dość fantazjowania – powiedział, trzeźwiejąc z urokliwego snu. – To na pewno nie wchodzi w rachubę.
Ciemnoszara zasłona chmur spowiła Eden. Donośny odgłos grzmotu przetoczył się nad wzgórzami. Pierwsze zwierzęta, którym dopiero co nadano imiona, strwożone szukały schronienia przed nawałnicą.
Gdzieś w gąszczu ociekających wodą drzew coś lśniło i migotało.
Nadciągała ciemna, burzliwa noc.
ROZDZIAŁ I
Współczesne teorie powstania wszechświata głoszą, że jeśli w ogóle został stworzony, a nie stał się pewnego dnia sam z siebie, to wszechświat zaistniał około 10 – 20 bilionów lat temu; pomijamy tu teorie głoszące, że w ogóle nie musiał zaistnieć, gdyż istniał zawsze. Staruszka Ziemia, według tej samej teorii, liczy sobie mniej więcej 4,5 biliona lat.
Daty te są oczywiście niedokładne.
We wczesnym średniowieczu żydowscy akademicy ustalili, że stworzenie, czy też początek, miał miejsce w roku 3760 p.n.e. Luminarze ortodoksyjnego kościoła greckokatolickiego przesunęli datę początku do roku 5508 p.n.e.
Obliczenia rzeczonych teologów są niemniej niedokładne.
Arcybiskup James Usher (1580–1656) w 1654 roku wydał drukiem Annales Veteris et Novi Testamenti (Roczniki Starego i Nowego Testamentu), gdzie sugerował, iż Niebo i Ziemia zostały stworzone w roku 4004 p.n.e. Jeden z jego wiernych i pilnych uczniów kontynuował wyliczenia mistrza tak długo, aż triumfalnie obwieścił, że Ziemia została stworzona w niedzielę, 21 października 4004 r. p.n.e., punktualnie o dziewiątej rano, jako że Stwórca lubił pracować rankiem, czując się wtedy rześki i wypoczęty.
Obliczenia te również okazały się niedokładne. Uczeń pomylił się bowiem o cały kwadrans.
Co do skamieniałych szkieletów, należy stwierdzić, że jak dotąd żaden paleontolog nie zrozumiał dowcipu o tym, jak wyginęły dinozaury.
Powyższe rozważania dowodzą, co następuje:
a) Niezbadane są wyroki boskie ani ścieżki, którymi się porusza, choćby w kółko, dla zmylenia. Bóg nie rozgrywa ze wszechświatem trywialnej partyjki domina. On rozgrywa partię gry, którą sam wymyślił, a której słowo nie opisze i umysł nie pojmie. Z punktu widzenia pozostałych graczy1 przypomina ona wyjątkowo pokrętny wariant pokera tybetańskiego rozgrywany w ciemnościach, że oko wykol, za pomocą kart o nieznanych koszulkach i walorach, bez górnej granicy przebicia i z krupierem, który za żadne skarby nie wyjaśni reguł gry, za to uśmiecha się przez cały czas.
b) Ziemia jest spod znaku Wagi.
Horoskop dla Wagi zamieszczony w rubryce „Gwiazdy i Ty” lokalnej gazety „Advertiser” w Tadfield z dnia, w którym ta historia się zaczyna, brzmi:
WAGA 24 września – 23 października
Silne uczucie zmęczenia i zniechęcenia spowodowane ciągłym dreptaniem w kółko. Paląca potrzeba umiejętnego podejścia do (bardzo) zaognionych problemów domu i rodziny. Unikaj zbędnego ryzyka. Przyjaciel odegra ważną rolę w twoim życiu. Odłóż wszystkie ważniejsze decyzje do czasu, gdy rozwieją się chmury. Dzisiaj twój żołądek stoi w obliczu biegunki, unikaj sałatek i surówek. Pomoc nadejdzie niespodziewanie z innej dzielnicy.
Dopiero powyższa kalkulacja jest dokładna. Absolutnie! W każdym punkcie. No, może z wyjątkiem sałatek.
Noc wcale nie była ciemna i burzliwa.
Chociaż właśnie taka powinna być. Ale jest, jaka jest. Zwykle na jednego szalonego naukowca, którego Opus Magnum w rękopisie przesiąka światłością gromu uderzającego w noc zakończenia szatańskiej pracy, przypada około dwunastu tych, którzy siedzą bezczynnie pod rozgwieżdżonym niebem, a Igor2 nalicza im overtimy.
Przeciętna spokojna noc jak ta (z okresowymi zamgleniami, przelotnym deszczem i ochłodzeniem do 5°C) daje czasem jakże złudne poczucie większego bezpieczeństwa. Jeśli na dworze jest spokojnie, to w żaden sposób nie należy poddawać się zwodniczej nadziei, że sił ciemności nie ma w pobliżu, bo wyjechały gdzieś do ciepłych krajów. Owszem, tam też są. Wcale nie musiały wyjeżdżać. Ani tam, ani gdzie indziej. Po prostu są wszędzie.
Zawsze. I w tym cała rzecz.
Dwie postacie przemykały chyłkiem między zrujnowanymi grobami. Dwa cienie. Jeden zgarbiony i przysadzisty, drugi chudy i budzący grozę. Mistrzowie olimpijscy w skradaniu się i chodzeniu chyłkiem. Gdyby Bruce Springsteen kiedykolwiek nagrał płytę „Urodzony, by chodzić chyłkiem”, ci dwaj znaleźliby się na okładce. Skradali się tak już od godziny, trzymając odległość i bezbłędnie trafiając na swoje ślady mimo gęstniejącej mgły. I mogliby się skradać dalej, przez całą noc, kiedy to drzemiące w nich złe moce zostaną uwolnione, siejąc grozę ostatniego wielkiego skradania przed świtem.
Po kolejnych dwudziestu minutach myszkowania i skradania jeden z nich odezwał się:
– Świetny kawał, nie ma co. Powinien tu na nas czekać od paru godzin.
Miał na imię HASTUR. Był księciem Piekieł.
Wiele zjawisk zachodzących we współczesnym świecie – wojny, epidemie, kontrole z urzędu skarbowego itp. – zaistniało za sprawą niewidzialnej ręki Szatana sterującej człowiekiem. Jednak najwybitniejszym osiągnięciem w tej dziedzinie, zdaniem większości studentów demonologii stosowanej, jest obwodnica M25 wokół Londynu, która na wystawie diabelskich wynalazków zdobyłaby bezapelacyjnie grand prix.
Wszyscy demonolodzy mylą się. Przeklęta droga wcale nie jest symbolem zła wszelakiego li tylko dlatego, że codziennie pochłania legiony ofiar wypadków i powoduje istne eksplozje gniewu połączonego z frustracją.
W gruncie
Znaczy nas wszystkich
Asystent i służący dr Frankensteina w filmie „Młody Frankenstein” (przyp. tłum.)