Jeden dobry dzień. Roma Ligocka

      Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym

      This ebook was bought on LitRes

      Pisanie wspomnień

      Co było w twoim życiu żywym ogniem, który rozgrzewał, a co ogniskiem, po którym została tylko czarna, wypalona w ziemi plama, na której nic nie urośnie?

      Pisanie wspomnień jest jak przeglądanie starych fotografii – jedne mówią ci coś, inne nie. Pisanie wspomnień to wielka pokusa, to niebezpieczna ścieżka – szczególnie wtedy, kiedy uwierzysz, że jesteś ważny, wyjątkowy, niepowtarzalny.

      Pisanie wspomnień to praca – trudna. Nieraz ponad siły.

      ***

      Porządkuję moją szafę z ubraniami. Robię to dość często i nawet chętnie. To taka czynność, która uspokaja i pozwala przez chwilę nie zajmować się ważniejszymi sprawami.

      Układam starannie koszulki, bluzki, spódniczki. Równiutko. A potem jednym niecierpliwym ruchem burzę ten cały porządek, ponieważ szukam i nie znajduję czerwonej koszulki, którą kupiłam w Rzymie. Koszulki z napisem ROMA.

      Porządkuję moje życie. Staram się często mu przyglądać z różnych stron i w różnym świetle, w końcu mam tylko to jedno.

      Boję się, że zagubię się w sobie samej i już się nie odnajdę. A ja zawsze wolę odnajdywać się, niż się gubić.

      Gdzie więc jest ta Roma, której szukam?

      ***

      Na nowo odczytywać swoje życie. Zawsze na nowo. Życie nie mija, ono po prostu jest, dopóki jest.

      ***

      Nasze życie, czyli umowa z losem drobnym druczkiem pisana. Warunków jej nie znamy.

      Ktoś wynajął nam to życie jak mieszkanie – bo przecież jesteśmy sami dla siebie mieszkaniem – kazał nam opiekować się nim, dbać o nie, nie psuć, chronić je, oszczędzać i pielęgnować. Ale nie powiedział, jak długo będziemy mogli w nim mieszkać i kiedy, w jakim momencie – bardziej lub mniej brutalnie, ale zawsze niespodziewanie – nas z niego wyrzucą.

      Czy było to życie jak jeden dobry dzień?

      Czy było dobre, choćby czasem?

      Odpowiedz.

      No, początek był trudny. Ale początek zawsze jest trudny, prawda?

      Ten mój początek był może trudny wyjątkowo. Nie pomógł mi ani psycholog, ani psychiatra, nikogo takiego nie było. Czy zdołałam pomóc sobie sama? Pewnie nie. Do dziś tego nie wiem. Ale starałam się, jak potrafiłam najlepiej. Choćby przez szukanie ciszy, samotności.

      Przyklejałam, jak umiałam, plastry na bolące miejsca. Czasem owijałam ten mój ból bandażem. Przeważnie czułam go i tak.

      – Ta twoja córka jest trochę dziwna – mówili kiedyś znajomi do mojej mamy. I mama się martwiła.

      A ja nie byłam dziwna, mamo, naprawdę. Dziś to wiem. Wtedy nie umiałam ci tego wytłumaczyć. Stałyśmy tylko naprzeciwko siebie milczące i pełne obcości. Nie byłam dziwna, mamo – po prostu było mnie trochę za dużo we mnie.

      I nadal jest.

      ***

      Pisanie wspomnień. Zadanie bardzo trudne. Czy twoje życie było jak jedne wielkie wakacje? I co ci się w nich podobało najbardziej?

      Bo o tym, co ci się nie podobało, już trochę pisałaś.