Jeden dobry dzień. Roma Ligocka

      Zanurzyłam się w sinej, gęstej, szarej mgle – bez granic, bez kresu… Nie było wody ani nieba, ani ziemi, tylko złowroga, tajemnicza przestrzeń, smagana wiatrem, strugami deszczu. Zachwiałam się, omal nie straciłam równowagi – przeszył mnie nagły chłód. Stanęłam oparta o balustradę.

      Wiatr tamował oddech, rozwiewał włosy, wzdymał jak żagiel moją sukienkę. Ocean grzmiał ciągle złowrogo, ale ten dźwięk jakby się oddalał…

      Deszcz, wiatr, niebo i ziemia stopiły się w jedno – nie miały granic ani kresu. Byłam w ogromnej szklanej kuli.

      Byłam we wszechświecie. Sama.

      Podniosłam do góry ręce. Gdybym umiała krzyczeć, pewnie krzyknęłabym coś do tej wszechogarniającej mnie nieskończoności. Ale krzyk zdławiono we mnie już w dzieciństwie.

      Umiem tylko szeptać – szeptałam więc.

      – Jest tam kto? – wołałam szeptem, patrząc w górę…

      – Jest tam ktoś?

      – Niech się do mnie odezwie!

      A może tam w górze nie ma nikogo? I nigdy nie było?

      Może jestem naprawdę sama? Sama z moim lękiem, z moim losem, z moim życiem, z którym nie umiem sobie poradzić i które kiedyś – teraz? później? – musi się skończyć.

      – Jeśli ktoś tam jest, niech się do mnie odezwie!

      – Niech mnie ogarnie, otoczy opieką, niech chociaż da znak, że mnie słyszy!

      Nie uzyskałam odpowiedzi.

      Stałam, wpatrując się w bezkres, który był tylko milczeniem.

      – Jeśli jest tam ktoś – prosiłam – niech da znak swojej obecności!

      – Niech powie, że czuwa nade mną, że jest!

      Odpowiedzi nie było.

      Niebiosa, powietrze, woda – trwały zimne, obce i zjednoczone, żeby mi powiedzieć, że nic dla nich nie znaczę, że nie jestem im potrzebna, że o moim istnieniu nie wiedzą.

      Jakby mnie wcale nie było.

      I nie odezwał się żaden głos.

      ***

      To moje jedyne spotkanie z nieskończonością noszę w sobie do dziś. Bardzo chciałam o nim komuś opowiedzieć. Może chciałam usłyszeć, że się myliłam, że jednak ktoś tam był… nie wiem. Do dziś nie wiem.

      Ale życie – ten warkocz tak ciasno upleciony z małości i wielkości, z poezji i prozy, podniosłości i codzienności – napisało mi jeszcze jedno tej historii zakończenie.

      Rano zadzwoniłam do dyżurnego windziarza, który tutaj był ważną instytucją, opiekunem domu, stróżem i wszystkim po trochu. Miły, przyjazny, jak ludzie tutaj, powiedział, żebym się nie martwiła i że przyśle kogoś, kto naprawi drzwi. Najszybciej jak się da, jeszcze przed południem.

      Zajęłam więc stanowisko na rozsłonecznionym balkonie, pod niebem już znowu spokojnie błękitnym, i spoglądałam w stronę ulicy, na której miał pojawić się naprawiacz.

      W pewnej chwili ujrzałam niewysokiego, krępego człowieka z wielką szklaną szybą, którą niósł na głowie. Patrzyłam z podziwem, jak balansuje nią, nie tracąc ani na chwilę równowagi.

      W pewnym momencie przed nim pojawiła się dziewczyna. Smagła, ciemnowłosa, stąpała drobnym kroczkiem na bardzo wysokich obcasach. Miała na sobie minispódniczkę, której prawie nie było…

      Mężczyzna przystanął, zdjął szybę z głowy, oparł o drzewo i długo patrzył za dziewczyną. Odprowadził ją wzrokiem, aż zniknęła. Potem spokojnie podniósł szybę, znów położył ją sobie na głowie i ruszył w drogę.

      Po chwili zadzwonił do moich drzwi.

      Szybko uporał się z naprawą – zrobił, co należało.

      Na odchodnym upewnił mnie jeszcze, że tej nowej szyby już żaden wiatr nie rozbije, po czym uśmiechnął się i puścił do mnie oko.

      Uśmiechnęłam się i ja – oboje wiedzieliśmy, że tak się tylko mówi i że to nie musi być prawda. Byłam mu jednak wdzięczna.

      Stałam przed błyszczącą w słońcu nową szybą, która odgradzała mnie od nieskończoności.

      Tu, nad oceanem, tej nocy otworzyły się dla mnie jakieś drzwi, a inne się zamknęły…

      A może jest tak, że od samotności, niewiedzy, od burzy i wiatru może ochronić cię tylko inny człowiek.

      A jeśli nie tylko on?