Pani Kanapka. Bolesław Londyński

      Komedyjka w jednym akcie

      OSOBY:

      Głos z ulicy. Scena przedstawia wnętrze cukierni. W głębi podwyższony stół czy bufet, t. zw. kasa, za którą siedzi pani Kanapka. Przed nią księga rachunkowa, atrament i pióro. Po lewej i prawej dwa słoje z cukierkami, lampa. Na stołach, przykrytych obrusami, z lewej i prawej, talerze i półmiski pełne ciastek, a także flakony z likierem, sokiem i t p. Drzwi na lewo do mieszkania, na prawo do wejścia na ulicę.

      Scena I

      (staruszka w czepeczku i w okularach, o bardzo sympatycznej i dobrej twarzy, okolonej białemi niobami, siedzi w głębi za księgą rachunkową i woła na lewo)

      Faworek!

      (chłopiec do posług w cukierni, ubrany w bieli, wchyla głowę przez drzwi z lewej, kończąc jedzenie ciastek)

      Jestem!

      (mierząc go na stronie z uwagą)

      Byłam tego pewna,

      (głośno dobierając słów, ażeby go nie urazić)

      Faworku, moje kochane dziecko, znowu te ciastka, przecież ci mogą zaszkodzić!

      (połykając chciwie po dwa kęsy naraz)

      O nie, proszę pani. To mi idzie na zdrowie! Jadłem ciastka wybrakowane, a te są przecież dla uczniów. Tak było w umowie.

      (po chwili)

      Teraz wsunę tego francuza z kremem.

      Znowu?

      Kiedy ja to najlepiej lubię.

      No to odejdź!

      (ze smutkiem)

      Niech choć babki śmietankowe ocaleją!

      Scena II

      (kiwając smutnie głową)

      Ciastka wybrakowane są dla ucznia!… To z mej strony była nierozsądna umowa. Ale tak mi żal tego sieroty. Widzę go jeszcze dotąd, jak w zeszłym roku, blady, chudy, zbiedzony, noskiem dotykał szyby mojego sklepu i o mało jej nie rozsadził,

      (po chwili wzdychając)

      Prawda, żem trochę za słaba dla dzieci. Kocham je, bo własnych nie miałam! Mogłażem im odmówić kredytu?

      (przegląda książką)

      I jakiż rezultat? Ciastek rozeszły się stosy, ale gotówki brak! I oto teraz wypada robić długi.

      Scena III

      (idzie ze szkoły, czyściutka, w białym fartuszku z nakrytym koszyczkiem w ręku wesoło)

      Dzień dobry, babciu!

      (z pozorną surowością)

      Dzień dobry panience. Czego panienka sobie życzy?

      (zawsze uśmiechnięta)

      Przynoszę babci a conto.

      (podnosząc się na palcach, podaje jej nowy papierek).

      Pół mareczki? Co to jest? To mało!

      Ale za to nowiutkie, babuniu! Tyle dostałam od tatusia…

      (na str. )

      Jaka słodycz… ile dobrych chęci!

      (z rezerwą, ale słodziej)

      Zapiszę te półmarki na rachunek panienki… wszystko musi mieć swój początek

      (odnotowuje w książce)

      (Marylka chodzi po sklepie z rękoma w tył i ogląda ciastka na talerzach)

      (podnosząc głowę)

      Co panienka tam robi?

      (Marylka, wskazując placuszki z poziomkami)

      (po chwili niewinnie)

      Te placuszki z poziomkami muszą być bardzo dobre?

      Jeżeli mi przyrzekniesz, że zjesz tylko jeden placuszek…