Буржуулж Шүдтэй мэлхий. Уран зөгнөлт инээдмийн. СтаВл Зосимов Премудрословски
Ерөнхийдөө зарим нь ингэж дуулдаг байсан бол зарим нь нүхийг нь хаажээ. Бизнес аялал жуулчлагчид буцаж авирахыг хичээсэн, эдгээр нь сайн дурын ажилтнууд боловч тэд хаягдсан бөгөөд сүүлчийн цоорхойг битүүмжилсэн үед бизнес аялалд оролцсон гишүүд тэр даруй дуу чимээгүй, харанхуй нар жаргах үед тэд аваачиж байсан газрыг тэр даруй мартжээ. Шөнө унаж, сар, одод тэнгэрт үзэгдэв. Багийнхан хүрээлэн буй орчныг нь сайн мэддэггүй байсан бөгөөд эргэн тойрондоо харагдаж байсан шиг айдас аажмаар алга болжээ. Гоо сайхан нь эдгээр нүхэнд байдаггүй. Тэгээд тэд яагаад тэр даруй Mdddddaaaa!!! Гоо сайхан!!! Наад зах нь тэд баяртай байх болно, гэхдээ цэнэг нь хүний мэдрэмжээр, илүү нарийвчлалтайгаар хэлэхэд: гэдэс нь өвдөж, ичгүүртэй байв. Хоолны энерги нь тэдэнд хог хаягдлыг шингээж авсан микроторуудаар дамжуулж, тосолгооны тос шиг яс хатахаас сэргийлдэг байв. Гэхдээ бүх зүйл маш хурдан болсон тул багийн гишүүд бүр идэж үзээгүй бөгөөд Галупиа явахаасаа өмнө Казули руу цацраагүй үрэл авч өгсөнгүй. Эргэн тойрон дахь гоо үзэсгэлэнгийн таашаал аажмаар аажмаар харанхуй муу төлөвт оров. Мөн тосны нэгдлүүд хагарч эхлэв.
– — Че идэх үү? – Черевич Чмореко тэсэж чадахгүй байв.
– — Та бол гол хүн, чи оройнуудыг хэрхэн хооллох талаар бодож үзээрэй. – гэж генерал Засратич хариулав.
– — Мөн таны даалгавар юу вэ? – Черевич, албан ёсны булчирхайд хорсол, мэлхий, таргалалттай хамт. Эцсийн эцэст тэд бүгд өөрийн хувийн Казул, дараа нь бүгдэд нь тус тусдаа байсан. -Миний ажил бол бодож, анхаарлаа төвлөрүүлэхгүйн тулд чиний үг хэлэх, үглэхгүй байх явдал юм. Черепук Черевичийг ширтээд хуцав.
– — Бидний даалгавар бол хулганаа хамгаалах явдал юм!
– — Мөн хооллоорой … – Черевич тогоогоо дээш өргөөд өндрөөс бардам харав.
Генерал Шровет юу ч хэлсэнгүй, сахиус руугаа эргэж тушаав.
– — Өөрийгөө тодорхойл!!!! – уг нь барих. Бүх халаасууд тэр дороо багийг хүлээж нэг мөрөнд эгнээнд жагсав.
– — Тэгэхээр тулаанчид!! – Черепук харьяа алба хаагчдынхаа бамбайг сайтар шалгаж, дүрмийн дагуу ямар нэгэн зүйл олох гэж найдаж байсан ч үр дүнд хүрээгүй.
– — Хүүхдүүд минь!!! Аавууд очоод эрье!!!! Хурдан!!! OOOTOTOTSTOOOY!!!!
– — Тэгээд юу хайх вэ хүү минь? – гэж тэмцэгчдийн нэгээс асуув. «Хүү» нь ахмад настнуудад, «эцэг» нь залуу эсвэл захирагдагчид ханддаг гэдгийг тайлбарлаж өгье.
– — Би чиний хүү Чмир биш. Би бол таны генерал!! – Засратич уурлаж, консерватив, хуучин хэв маягаар, албан тушаал, албан тушаалд дассан, эс тэгвээс сахилга бат нь дэмий хоосон юм. – ойлгож байна уу?
– — Тиймээ хүү минь!!! – гэж тэмцэгчид найрал дуугаар хариулав. Тэднийг шинэ байдлаар заадаг байсан тул генерал юу яриад байгааг ойлгосонгүй.
– — Оболт … – Засратич руу нулимс цийлэгнэн харав. Урьд өмнөх үеийнх биш гэж тэр бодов. – Тэгээд Черевичээс асуух зүйл байна. – гээд нүдээ бүлтийлгэж ноён Чмор Иког харлаа.
– — Би, би Чөтгөр үү! Дуулгаваргүй байдлаас болж та хоол хүнснээсээ ангижрах болно!! Та нар бүгдийг сонссон уу?
– — Мэлхийний ам гэж хэн бэ, та Burrow-д